In de liefde zit het me echt niet mee!!
Ik ben nu 28 jaar en heb al meerdere keren een gebroken hart gehad.
Nu heb ik een jongen ontmoet, leuke jongen...populair maar vrij gesloten, muzikant...
Na een paar keer afgesproken te hebben was de vonk overgeslagen, eigenlijk al meteen (eerst een tijdje per email en toen in real life) Het was te gek en ik kreeg iedere dag smsjes of mailtjes! Heerlik die aandacht! Ik zelf deed niets anders dan antwoorden, hij was me telkens voor met aandacht geven. Het was dan wel puur; ik wil je weer zien of ik heb dit of dat gedaan....
Over gevoelens werd nog niet openlijk gesproken. Maar ik voelde dat het goed zat. van de een op de andere dag, zomaar uit het niets stopte het, niets, geen telefoontjes, smsjes niets meer! (na 3 maanden) Het was echt zo'n klote gevoel dat ik kreeg, veel onrust en bijna wanhopig. Uiteindelijk kreeg ik een mail met een korte uitleg, het ligt niet aan jou, je bent echt te gek maar ik heb een lichte vorm van bindingsangst en weet niet wat ik hiermee aanmoet. Ikke op gereageerd en hem gezegd dat ik huis mijn trouwjurk niet klaar had hangen. Ik dacht, laat hem even met rust, heel soms wat smsjes gestuurd en dit waren twee verschrikkelijke maanden...Ik was zo verdrietig omdat het zo gaaf was en van de ene op de andere dag weg! Ik miste zo die leuke tijd en het geveol dat hij wel de ware was voor mij...
Nu omdat ik het warm gehouden heb kreeg ik op een gegeven moment weer wat leuke smsjes van zijn kant, gewoon rustig aan. Uiteindelijk vroeg hij weer af te spreken, dit hebben we gedaan en het was super!! Meteen weer smsjes heel de week en hij wilde me weer zien, yes! Ik voelde me zo goed, ik dacht hij is nu over een hoge drempel dus dit is niet zomaar.
Maar na 3 weken is het WEER zover, niets gehoord, ik heb nog een mail gestuurd en gewoon heel leuk gevraagd of we een keer doen afspreken in de zomer en totaal GEEN reactie. Ik ben zo boos en teleurgesteld! Je kan zo toch niet met mensen omgaan! Zeg dan op z'n minst; ik zie het niet zitten, maar iemand zonder reden zo te negeren. Ik weet niet wat ik moet doen nu, ook negeren, boos worden, zeggen dat ik verdrietig ben? Zeggen dat ik verliefd op hem ben?? Ik durf het niet goed...
maar ik ga er wel heeeel erg aan onderdoor....
Bedankt voor het lezen...
lief koekie
ikzelf heb dus min of meer bindingsangst en wat ik hier lees komt bij mij totaal niet over als bindingsangst,meer als iemand die je aan het lijntje houd voor de makkelijkere tijden.ik ken natuurlijk niet het hele verhaal,en oordeel ik miss wel te snel.
mijn bindingsangst begint eigenlijk pas na een maand of 3,als het serieuzer begint te worden.misschien heeft hij wel bindingsangst,maar dat geeft hem geen recht om jou zo te behandelen,dat verdien jij niet,niemand niet..hij is er wel eerlijk in dat hij het heeft,jij mag daarentegen ook eerlijk zijn en de vraag stellen wat hij nu werkelijk met je wilt.
en eerlijk gezegd:als het nu in het beginstaium al zo is?hoe moet het dan verlopen in de verdere relatie van jullie.
volg je hart,maar gebruik je verstand.
misschien kom ik wat hard over maar het is echt niet zo bedoelt.
een dikke knuf angel
What does'nt Kill you,Makes You stronger
Iemadn met bindingsangst
Iemand met bindingsangst komt inderdaad (mijn ervaring) na ongeveer 3 maand ergens daarmee op de proppen, maar ook daar is het wel zo dat de aanhouder wint. Je zal hem moeten zien te bereiken zonder druk.
Ik denk dat je eerdere reacties goed waren en zo zal het een lange tijd zijn. Ik weet niet of hij je aan het lijntje houdt, ik vermoed van niet, maar het zou kunnen. En dat zou je hem tzt eens kunnen vragen. Maar als niet zal je heel langzaam zijn vertrouwen moeten winnen en op internet moeten lezen hoe of wat met bindingsangst.
Sterkte, misschien hebt je wel recht op iemand die meer kan geven denk daar ook over na.
Eeffie
lijkt mijn verhaal
Wat je schrijft komt mij heel bekend voor. Ook mijn ex vriendje was in het begin super enthousiast en smste heel veel. Ook ik hoefde alleen maar te reageren. Na 3 weken gingen we een weekendje weg en dat was ook geweldig hij bleef maar zeggen hoe leuk en bijzonder het was. En plots de dag erna totaal onverwacht zei hij dat hij twijfelde. Alles ging te snel hij wist niet of hij verliefd was en was nog niet aan een relatie toe. Ik schrok me kapot had hier de afgelopen drie weken niks van gemerkt en alles leek te kloppen. Een tijd van onzekerheid brak aan. Hij wilde me niet kwijt maar bleef zeggen dat hij twijfelde. Ik wilde me niet teveel opdringen en hem de tijd geven, maar
al mijn spontaniteit verdween en oh wat was ik bang hem kwijt te raken het voelde allemaal zo goed. Hij wilde ook telkens afspreken en het was ook altijd leuk. Maar was hij dan weer thuis dan begon hij weer te twijfelen.Iedere keer als ik aangaf dat we dan beter konden stoppen gaf hij aan mij niet kwijt te willen.Maar hij liet me wel in onzekerheid en ik bleef maar hopen het voelde ook zo goed. Na een paar weken gaf hij aan dat iemand hem al eens gezegd had dat hij bindingsangst heeft. En ik herken ook veel. Het telkens weer aanhalen en afstoten, het soms dagenlang niets laten horen totdat ik weer initiatief nam. Ik werd hier helemaal gek van. Ben altijd sterk en vrolijk, maar werd heel onzeker en kon niet meer genieten alleen maar hele dag aan hem denken, veel huilbuien. Heb hem nu drie weken geleden een mail gestuurd waarin ik heb geschreven dat ik zo niet verder kan.Had al 1,5 week niets van hem gehoord en werd er helemaal gek van. Kreeg een antwoord terug waar ik niets mee kan, wil nog graag een keer met hem praten maar moet dan eerst emotioneel sterker zijn. Zit nog in een diep dal en huil veel. Hoop dat hij nog weer contact met mij opneemt. Weet dat ik zonder hem verder moet maar vind het zo moeilijk.Kan helemaal begrijpen hoe jij je voelt. Hoop dat we snel afstand kunnen nemen en weer gelukkig worden zonder hen. Dat is waar ik voor ga. Heel veel sterkte.