Bijna 4 maand verder waarin er veel gebeurd is, en mij veel duidelijk is geworden.
Mijn ex zei toen het net uit was dat het wel goed kon komen tussen ons maar dat hij er eerst geen zin aan had. Nu weet ik waarom hij dat zei, het lag eraan of zn nieuwe vriendin iets met hem wou of niet. Ben ik dan 2e keus? Sinds ik het contact heb verbroken heb ik ook niets meer van hem gehoord, en niet veel later mocht iedereen weten dat hun een stelletje zijn. Pff hij zat al bij haar toen ik mijn spullen uit het huis kwam halen, maar blijven ontkennen dat hij een ander heeft. Ze zeggen ook niet over mij dat ik iets met een jongen heb.
En iedereen vind hun zo`n leuk stelletje. Mensen uit de wijk waar we woonden zeggen angstig hoi als ik ze tegen komen en lopen gauw verder. Ex schoonfam die niets meer zeggen, en dan nog de gemeenschappelijke vrienden waar je nooit meer iets van hoort. Of moet het contact altijd van mij komen.
En ik zit hem nog steeds te idealiseren, maar zo perfect is hij ook weer niet. Soms voel ik me best alleen, ik moet alles weer opbouwen vriendschappen etc. Het gaat met ups en downs, maar ik moet verder.

Deze week hoorde ik van een vriendin van me dat ze officieel samenwonen. Ze hebben al een paar maand de ene week in zijn huis en de andere week in haar huis gewoond. En nu staat het huisje waar ik met hem heb gewoond dus leeg.
Blijkbaar maakt het hun bijde niet uit hoeveel verdriet ik heb.