Vorige week vrijdag had ik een date. Een zowaar echt leuke date. We hadden om acht uur afgesproken voor een hapje en werden om kwart voor vijf in de ochtend de kroeg uitgegooid. Dan kan je wel zeggen dat het gezellig was lijkt mij...
Mijnheer date was gekluisterd aan mijn lippen, keek me aan alsof ik de mooiste en leukste vrouw in de hele wereld was en ik genoot daar van.

De dagen daarna echter...

Was mijn ex weer volledig terug in mijn systeem...

Weer continue flashbacks, weer me in gedachten in zijn armen nestelen, weer intens missen.
Ldvd blijft een raar iets. Het idee dat jij zo veel deelde met een ander mens, samen jullie wereldje hadden opgebouwd en dat jij nog steeds ronddwaalt in die herinneringen terwijl je niet eens een flauw idee heeft of die ander jou zelfs maar een beetje mist. Of die ander zich ook nog wel eens in gedachten in je armen nestelt voor hij in slaap valt. Where does the love go? Volgens mij volledig naar degene die afgewezen wordt, degene die wegloopt laat kennelijk ook zijn deel bij jou liggen.

Er is ratio en motio. Mijn ratio 'weet' wel dat het 'not ment to be was' en dat het écht, écht beter is zo.
Mijn hart, ziel en lijf zijn het daar helaas nog niet mee eens.

En dat kwam dus wel weer even naar boven borrelen na de date. Ik wil niet zoenen met een ander, ik wil zoenen met jou, de mooiste & heerlijkste man ter wereld.

Ik weet het wel, ik weet het heel goed Het slijt.
Gisterenavond weer even zo'n dipje en toen herinnerde ik me dat toen 3 jaar geleden mijn grote liefde overleed ik me nog héél lang in gedachten in zijn armen kon nestelen. Je kunt weer in de herinnering treden en de nabijheid voelen, alles voelen wat je toen ook voelde, alleen nu ook vervuld door intense pijn vanwege het ontbreken van.
Ook toen sleet dat uiteindelijk. En na 1,5 jaar werd het milder en kon ik ook de herinnering niet meer zó tastbaar intreden. Ik weet niet of het vergetelheid was of zelfbescherming. Mijn herinneringen zijn namelijk niet minder scherp geworden, maar wel iets minder tastbaar. Ik kan of wil me er niet meer uren in wentelen.

En dat vertelde ik mezelf dus gisterenavond...meis....als je je uit die omarming hebt weten te worstelen, van een liefde die écht veel groter was, waar je al jaren mee gelukkig was, waar máák je je dan zorgen over.
Dit slijt echt wel. Echt.

Verder gaat het wel, hoor. Ik heb nog steeds heel veel zin in mijn nieuwe job! Volgende week woensdag is mijn laatste werkdag bij mijn huidige werkgever en daarna ben ik een weekje vrij waarin ik van plan ben om mijn huis flink te gaan uitruimen. Nog meer ruimte maken dus!
Ik kan weer uit mijn tenen lachen, maar ook nog steeds mijn ex-lief heel erg uit mijn tenen missen.
Ik ben nog steeds van plan om te blijven daten, komaan, zo snel laat ik me niet uit het veld slaan...maar besef nu wel dat ik mijn visie op daten een heel stukje zal moeten aanpassen. Beware of the date.

Ik had namelijk meer last hiervan dan van het af en toe zien van de ex, dat gaf me geen terugslag.

Anyway,
Be warned!