Vandaag voelt het al even slecht..
Ben nog niet zo lang geleden gestopt met medicatie. Paniekaanvallen zijn pas begonnen na de breuk van mijn vorige ex. Daarvoor heb ik er nooit last van gehad. Tijdens mijn laatste relatie enkel op zeldzame momenten wanneer de stress het grootst was. Het voelt zo ellendig. Het enigste dat ze me daarvoor kan geven is iets om de paniek op het moment in te dijken. De aanvallen beperken me in mijn doen en laten..durf niet meer naar de winkel. Mijn dochter moet gaan. Misschien toch maar terug langs de dokter. Wil er op een gewone manier door . Wil hier niet zitten als een hoopje ellende en toch voelt het zo. Wil de pijn wel aangaan maar ben het mezelf in twijfel trekken zo beu. Zag mijn ex supergraag net zoals wij allen waarschijnlijk maar het is een flinke deuk in mijn hart dat hij zo vlug met iemand anders begon. Het geeft me het gevoel dat ik al een tijdje weinig waard was voor hem. Dat hij er open voor stond zonder dat ik het wist. Hij heeft me aangegeven in het begin dat hij me niet echt knap vond. Omdat ik héél onzeker ben over mezelf kwam dit hard aan en is het blijven spelen in onze relatie. Hij zei altijd wel dat hij me supermooi vond daarna maar omdat ik net zo onzeker was ging het mijn hoofd niet meer in, geloofde in het niet zo..
Nu hij zo vlug met iemand anders is begonnen en ik van de ene dag op de andere niets meer beteken voelt het alsof ik eigenlijk niets meer ben. Hij was de beauty en ikke het beest. Nee zo erg ben ik niet...
Het is een flinke deuk..
Hou niet van mijn gezeur..hou niet van mezelf..hou niet van dit gevoel..