Het is nu alweer 9 maanden geleden dat ik definitief voor mezelf koos, dat ik de laatste keer bij hem was, in zijn woonplaats, bij hem geslapen had en dat ik echt inzag dat er teveel veranderd was voor mijn liefde en wilskracht om nog goed te maken. Liefde overwint alles zeggen ze, maar dat gaat alleen op wanneer beide partijen er nog voor willen vechten en ''alles'' samen willen overwinnen. Want, loving someone don't make them love you.
Niet dat hij niet meer van me hield, daar twijfel ik niet aan. Daar gaat het nu ook even niet over, want hoeveel iemand ook nog van je kan houden, als de ander ondanks alles niet meer verder met je wilt of niet meer met je verder kan blijft dat een vreselijk verlies en een vreselijke pijn..

Als ik nu kijk naar mezelf 9 maanden geleden zie ik godzijdank een hele verbetering. Dat is ook logisch en dat mag ook wel, aangezien ik letterlijk ziek van verdriet was. 9 maanden geleden heb ik er definitief een punt achter gezet, hem uit mijn leven gewist en kei hard gewerkt aan een leven waar hij niet in voor kwam. Waarin ik niet meer aan hem herinnerd kon worden. Maar al bijna 11 maanden geleden kwam ik erachter dat het tussen ons drastisch veranderd was, dat hij een muur had gebouwd waar ik me dood van schrok. Dus nog anderhalve maand heb ik gehoopt daar weer doorheen te kunnen komen, elke keer mezelf weer gekweld, te lang gebleven in de hoop nog iets in hem te zien of te horen waaruit ik kon opmaken dat het er nog was. Soms kreeg ik het, soms niet. En als ik een teken kreeg, een opmerking, een aanraking oid dan schrok hij er zelf van, was het per ongeluk en het kwam allemaal niet meer recht uit z'n hart. Hij had zich zover weggestopt, ons, met waarschijnlijk het doel te doen alsof het hem niks meer deed, onverschillig en ver weg. Maar daar sloeg hij zover in door dat hij door de mand viel, tegen een vage kennis deed je nog normaler en liever dan dat hij tegen mij deed een groot deel van de tijd. En dat sloeg nergens op, daaruit kon ik opmerken dat hij te bang was om me dichterbij te laten komen. En wat doe je dan? Je kunt liefde niet afdwingen, en ook al heb je het gevoel dat je met je verdriet, gemis en spijt stenen kunt laten splijten.. Liefde is altijd harder, het zorgt voor een gevoel van onmacht die te groot is om je van te voren te kunnen voorstellen. Wanneer elk stukje in je lichaam schreeuwt bij de ander te willen zijn, maar de ander is onbereikbaar kom je in een fase waarin je moet afkicken en waarin je hoop moet houden. Geloof hoop en liefde.

For every piece of me that wants you

Misselijk van verdriet en onmacht kwam ik overstuur bij een vriendin aan, nu 9 maanden geleden. Zij woont naast het station waar ik aankom als ik met de trein naar huis ga. Met grote ogen zat ze me aan te staren, ze kent het zelf niet en had nog nooit iemand zo overstuur gezien. Een paar dagen geleden zei ze weer tegen me dat ze nog nooit iemand heeft gezien gehoord of gekend die zolang nog zo met een ander bezig is. Waarbij het verdriet en het gemis nog zolang doorleeft, iemand waarbij dit nog zolang invloed heeft. Want, het is niet al 11 maanden uit. Het is al anderhalf jaar uit. Maar nog tot een jaar geleden draaiden we om elkaar heen, wilden we elkaar terug. Toen heb ik ook gezegd dat het niet meer kon, met het idee dat hij er toch altijd nog wel zou blijven. Ik kreeg een nieuwe relatie, dat duurde amper 2 maanden en toen kwam ik erachter wat er veranderd was tussen mijn ex en mij. Verdriet en wanhoop, en ik verbrak mijn nieuwe relatie. Dat is nu ongeveer 11 maanden geleden.

Dus al met al kan ik zeggen dat hij al bijna 3 jaar lang mijn leven beinvloed. Dat is natuurlijk met de relatie erbij. Ik ben niet al anderhalf jaar ziek van verdriet, 9 maanden geleden bereikte ik mijn toppunt maar vanaf de breuk van onze relatie is het niet makkelijk geweest.

En ik heb zo ontzettend veel geleerd vanaf de 9 maanden die ik nu achter me heb gelaten.. Ik heb de vreselijkste tijd van m'n leven tot nu toe achter m'n rug en weet dat ik nooit meer zo diep zal vallen door zijn toedoen. Want ik ben daar al geweest, ik heb het gezien en ben eruit gekrabbeld en elke keer kom je er sneller en sterker uit.
Go ahead and steal my heart again.. Cause it will never hurt as much as it did then, then.

Het gaat nu dan ook echt beter met me, ups and downs blijven en de angst dat hij nooit helemaal verdwijnt uit mijn hart en hoofd is er ook nog. Maar dat ben ik ook wel aan het accepteren, ik denk dat wanneer iemand zo diep zit het geen zin heeft om daar eindeloos tegen te blijven vechten. Wanneer je het accepteert geef je het een kleine plek, en wanneer je het een kleine plek geeft is er weer plaats voor jezelf en wellicht voor een ander. Wanneer je het geen plek wilt geven en er tegen blijft vechten, blijft het rondzweven in je hart en neemt alle plek in omdat je het geen rust gunt. Daardoor loop je jezelf in de weg, jou verwerking. En daarmee de openheid tot anderen.
Ik ben ook veel meer gaan waarderen wat ik wel heb. Ik geniet van de kleine dingen, ik geniet sowieso weer! Afgelopen zomer was ik op vakantie, ik stond op de mooiste plaatsen maar ik voelde het niet. Ik voelde alleen de pijn van hem bij me missen, ik kon alleen maar denken ''waarom ben jij er niet om dit met mij te zien''. De mooie plaatsen deden pijn, ik wilde ze niet alleen meemaken ik wilde het met hem beleven en het aan hem vertellen. Ik wilde de wereld rondreizen alleen met hem, ik voelde me nutteloos zonder zijn liefde. Of dat nou op afstand was of dat hij dichtbij me stond, dat maakte niet eens uit. Het besef dat hij thuis op me wachtte en van me hield was al genoeg geweest. Ik had zo'n vreselijke spijt, waarom heb ik dit niet allemaal ondernomen en gezegd toen het allemaal nog wel kon. Toen hij nog wilde luisteren, toen het nog had uitgemaakt.

Nu leer ik voor het eerst in m'n leven dat ik geen ander nodig heb om van mezelf te houden(hoe cliche het ook klinkt, ik word bijna misselijk van m'n eigen zin maar het is echt zo)en ik geniet van alle mensen om me heen die er wel toe doen. Ik ben een doorzetter, een strever en ik weet hoeveel ik kan bereiken. Ik probeer dingen niet meer voor hem te doen(kleding kopen, promotie maken, diploma halen)maar vooral voor mezelf. Ik probeer de dingen niet meer door zijn ogen te zien, maar door míjn ogen, ik ik ik! Ik ben een onwijs gevoelig persoontje, geuren, foto's en muziek kunnen me al helemaal van m'n stuk brengen. Maar ik merk dat ik hierdoor sterker ben geworden, zolang ik de hoop hou dat er echt wel weer iemand komt waar ik gek op wordt en dan ook andersom, zolang ik geloof in mezelf en in alles wat ik kan bereiken heb ik nog zoveel voor me liggen.

Natuurlijk mis ik hem, af en toe heel erg, soms helemaal niet en soms paniek ik weer een moment. Dan vraag ik me af wat hij aan het doen is, of hij nog aan me denkt. Waarom hij zo en zo gehandeld heeft of waarom hij dit of dat zei. Maar ik ben moe van het denken voor hem, en ik weet dat ik iemand waard ben waarbij het wel vanzelf gaat. Iemand die waardeert wat ik doe, ik heb nu zoveel geleerd, heb zo op m'n knieen gelegen voor de liefde en ben door het stof gegaan voor mezelf. Maar ik kom er nu langzaam maar zeker uit en ik merk dat ik m'n ogen heb geopend. Nog steeds droom ik van ons samen, en nog steeds wijs ik hem aan als the love of my life. Nog steeds krijg ik soms een steek als ik stelletjes zie en nog steeds baal ik af en toe van mijn fouten. Maar.. Het neemt niet meer de overhand, het zit niet meer in al het dagelijkse om me heen en is niet meer zo intens. Ik ben een romanticus, ik droom van de dingen die je ziet in films en ik geloof ook best dat die dingen niet alleen in films voorkomen. Ik ben alleen ergens bang dat ik nooit meer iemand vind die mij ook aan zal wijzen als zijn grote liefde. Ik was de grote liefde van O. en misschien nog steeds wel. Hij werd die van mij door zijn liefde aan mij te geven, door mij te laten zien hoe je oprecht van iemand moet houden, recht vanuit je hart. Dat zijn de liefdes die je ziet in films, en de mooie romantische dingen eromheen kun je altijd zelf in touw zetten. Maar als je niemand meer vind die ook zoveel om jou geeft, tja dan is alles eromheen een stuk minder mooi.

Wat ik wil zeggen is, ik ben ook tot de bodem gegaan, I've been there en ik weet dat je het gevoel hebt dat er niks ergers bestaat dan dit gevoel. Je staat misselijk op en je valt misselijk in slaap, de prachtige liefde die je ooit hebt gevoelt heeft ineens een keerzijde gekregen en is iets geworden waar je wanhopig vanaf probeert te komen.
Maar als ik heel eerlijk ben leef ik nu totaal anders als voorheen. Ik geniet van alle kleine dingen, omdat ik een periode achter de rug heb waarin ik van helemaal niks kon genieten. Alsof ik een bijna dood ervaring heb gehad, en toch weer een kans heb gekregen. Maandenlang heb ik gesmeekt, gewacht op de dag dat het niet meer zoveel invloed zou hebben. Dat het verdriet wat een stil verdriet werd na verloop van tijd, een donkere deken die drukte op m'n schouders, dat iemand dat van me af zou nemen. En nu die tijd aanbreekt ben ik me daar zo ontzettend van bewust. Alsof iemand je hand afhakt en je ineens merkt hoe nodig je die hand eigenlijk hebt. Je maandenlang zonder hand loopt, dromend van de dag dat je wakker wordt en hij weer aan is gegroeid. En plots heb je weer een handje, een babyhandje. Nog te klein en te pril om alles mee te doen, maar het is een begin en ineens merk je hoeveel je voorheen voor lief hebt genomen. En je geniet volop van alles wat je met dit babyhandje kunt doen.

Ik gun het niemand, zo'n lange verdrietige liefdesverdriet weg, maar je leert er zo ongelofelijk veel van. In mijn geval in ieder geval wel, het heeft me een spiegel voorgehouden. Als je in de achtbaan van emoties zit is het erg moeilijk om alles rationeel te bekijken, en daarom raad ik ook iedereen aan die zeker weet alles eraan gedaan te hebben om nog te redden wat er te redden viel, die in een situatie zitten die uitzichtloos lijkt en die nog contact houden met hun ex omdat ze te bang zijn voor wat er gebeurd als ze dat contact verbreken: verbreek het.
Zolang je in iemands anders leven bezig blijft kun je niet verder met je eigen leven. Pas nadat ik 9 maanden geleden voor mezelf koos en echt alles omgooide, pas toen kwam ik in een vreselijke tijd. Een tijd die me een spiegel heeft voorgehouden omdat daar tijd voor was, ik kreeg de ruimte om na te denken en terug te blikken omdat er niks nieuws meer gebeurde. Het is een keus: of blijven en af en toe een betere dag hebben doordat hij/zij weer iets liefs of leuks heeft gezegd, in onzekerheid blijven dus en leven met de dag, afhankelijk van wat de ander doet of zegt. Of je kiest voor jezelf en je gaat ervoor, om er daarna echt veel sterker uit te komen. Had ik deze keus niet gemaakt 9 maanden geleden, dan was ik nog steeds dat meisje met haar ogen dicht. Ik ben zoveel volwassener en wijzer geworden, weet zoveel beter wat ik wil. En zolang hij dat niet heeft zal het ook nooit meer gaan tussen ons.
Ik denk dat wanneer wij het nu zouden proberen ik het niet zou trekken. Hij blijft een spelletje spelen om zichzelf te beschermen en ik wil dat niet meer, weet dat het ook anders kan maar krijg dat niet aan z'n verstand. En zolang dat blijkbaar nog nodig is voor hem, zit het nog niet goed tussen ons. En ik word er waarschijnlijk doodmoe van.

Could the One be someone, who have hurt you on and on?

Lieve mensen veel succes, en laat de verhalen van anderen een voorbeeld zijn, een hart onder de riem voor jullie allemaal. Ga op zoek naar dingen waar je blij van wordt, goed in bent! Maak de tijd vol die je nu ineens in overvloed hebt, zodat deze gaten je niet alsmaar blijven herinneren aan het verlies en aan het gemis. Ga sporten, zoek oude vrienden op, ga op zoek naar nieuwe hobbies of stort je in je werk om te sparen voor een heerlijke vakantie. Ga werken aan jezelf, want alleen jij kunt er nog iets aan veranderen. Hij/zij ziet jou tranen niet, neem jezelf voor een bepaalde hoeveelheid uur per dag aan de ander te denken/huilen maar stop na de voorgenomen hoeveelheid tijd en laat je emoties niet de overhand nemen. Zoek hulp, steun, warmte en liefde. Organiseer leuke dingen, geef jezelf het gevoel het waard te zijn.
The most important relationship in life that matters, is the relationship with yourself. You will always have to life with yourself.

Liefs,
Isa