Beste ex,

Wat heb jij mij de afgelopen weken een klote gevoel gegeven. Van een relatie waarin we beide onze emoties niet echt hebben uitgesproken naar elkaar, naar een situatie waarin ik dagelijks mijn emoties toon. Woede, verdriet, gemis noem het maar op. Na onze eerste ruzie zei je dat je van me hield, na onze 3e ruzie hield je ermee op. Wat heb jij gezorgd voor een hoop onbegrip bij mij. Daarbij verdiend de manier waarop je dit hebt gedaan niet wat je noemt de schoonheidsprijs. Na ruzie nummer 1 zei je zo vol van verdriet te zijn, dat was een bewijs dat je met mij verder wilde. Toen het uit was een week later: je voelde je eigenlijk wel weer goed, nog een week later en je snapte niet eens meer dat het ooit is gekomen tot een relatie.

Vanwege bovenstaande redenen zou ik eigenlijk hier overheen moeten stappen, moeten zeggen dat ik blij ben niet zo'n vriendin te hebben die zich op deze manier manifesteert. Blij moeten zijn dat jij mij de kans hebt gegeven om een beter iemand voor mij te vinden en van jou af te zijn. Het tegendeel is op dit moment echter het geval, ik voel me ellendig. Dit gevoel gaat heen en weer maar vandaag heb ik de hele dag al het gevoel dat ik blijf hangen in de ellende, dit is gister begonnen. Lusteloosheid, uitzichtloos en denken dat dit voor altijd doorgaat. Wat wil ik graag kijken op je facebook om te weten of er iets speelt, maar ik doe dit niet, dat is geen loslaten maar mezelf pijnigen. Volgende week kom ik je waarschijnlijk tegen, in mijn hoofd speelt het al even, jij zal hier echter ook zo overheen stappen. Ik ben slechts een ex, jij bent voor mij de persoon die dit heeft veroorzaakt...dat ik geen vertrouwen meer heb in mijn kijk op andere vrouwen en het vertrouwen in het hebben van een relatie in de put ligt waar je mij hebt ingesodemieterd. Ik maak me druk om jou tegen te komen, wil niet terug bij af zijn in het verdriet maar wil jou gewoon laten voor wat het is. Het is voor mij een ontspannende dag met mijn broer, tevens een test om te kijken of ik over je heen kan stappen.

Ik had dit nooit van jou gedacht, blijkbaar beteken ik gewoon niks of weinig voor je. Ik veeg de scherven opnieuw bij elkaar, die ik dacht gelijmd te hebben de afgelopen dagen. Het is morgen 3 weken uit, 11 dagen geen contact inmiddels. Hoe lang moet ik deze lijdensweg nog bewandelen. Oh en btw deze brief ga ik natuurlijk niet sturen, laatste wat ik wil is dat jij ziet hoe ik me voel. Tot volgende week maar spreken zullen wij elkaar niet, je zal niet eens zien dat ik erover inzit dat je me zo gedumpt hebt. Je zal me het verdriet niet gunnen, wegnemen kan je het ook niet. Dus het lijkt mij verstandig op gepaste afstand van jou aanwezig te zijn bij het toernooi.