Bij deze wil ik weten hoe het met je gaat. En je laten weten hoe het mij gaat.
Ik kan de avond dat je er mee wilde stoppen nog precies voor me halen. Je was niet meer verliefd, en wilde het niet meer proberen. Het voelde alsof je een mes in mijn ribben stak. Ik wist niet dat dat zo kon voelen. Ik heb hysterisch gehuilt en geschreeuwt. Het enige wat jij deed was huilen en proberen uitleg te geven. Maar je kon me niet troosten. Je voelde zo on-echt. Ik zag je wel zitten, maar het leek net alsof je al niet meer de man was die ik altijd kende.
De dagen erna waren zwart. Ik kon niets meer, het voelde alsof ik was lam geslagen. Ik begreep maar niet waarom je het zo gedaan hebt en waarom ik geen eerlijke kans had gekregen. Bij elk telefoontje en elke auto in de straat hoopte ik dat jij het was. Dat je me wilde zien en spreken en wilde zeggen dat het je speet. Maar dat is niet gebeurt. Ook de dagen erna, heb je niets van je laten horen. Ik heb wel gemerkt dat je de confrontatie niet aankunt en het liefst je kop in het zand steekt. Zelf ben ik nog 2 keer naar je toe gekomen omdat we moesten praten. Je hebt me toen meer uitleg gegeven. Maar ook die waarheid is hard. Het laatste weekend dat we samen waren was je me letterlijk al zat. Heb je enig idee hoe het voelt als degene van wie je houdt en bij wie je allerliefst bent dat tegen je zegt?
Ook snap ik niet waarom je gevoel voor mij is afgezwakt, terwijl het bij mij alleen maar sterker werd. We hadden altijd zoveel lol samen, we hadden het echt niet slecht. Waar heeft dit dan aan gelegen?
Ik voel me nog steeds aan de kant gezet. Op het moment dat het wat moeilijker werd, heb jij gewoon opgegeven. Je bent gewoon weggegaan. Ik dacht echt dat je iemand anders was. Heel raar, het voelt alsof de hele relatie een illusie was. Ik geloofde erin, ik wilde graag verder met je. Maar voor jou was het gewoon een 'leuke tijd' voor zolang het zou duren. En dat doet me echt pijn.
Ik weet dat jij je nu ook klote voelt, maar het zal langzaam beter gaan. Bij mij ook. Maar voor jou voelde het als een opluchting dat het uit was, voor mij is het een kwelling.
Ik probeer weer leuke dingen te doen, maar ik geniet er nog niet van. Ik mis jou als mijn beste maatje en als mijn geliefde. Met jou erbij voelde ik me op mijn best. Waar moet ik dat gevoel nu vandaan halen?
Ik weet dat tijd alle wonden heelt. Maar wat wij hebben gehad zat voor mij diep, echt diep. Ik hou nog steeds van je. Als ik iets over je hoor dan draait m'n maag om. Ik probeer sterk te zijn, maar elke ochtend dat ik wakker wordt, schrik ik en besef ik dat het nog steeds zo is. 's Nachts droom ik over ons, en dat we nog samen zijn. Wat kan je hoofd je toch voor de gek houden.
Ik wil zo graag mijn eigen leven weer oppakken, maar elke keer overspoelt mij het eenzame gevoel dat je niet meer met mij bent. Iedereen gaat door met leven, ook jij. Maar mijn gevoel en verdriet zit er nog steeds. Het idee dat jij ook gewoon doorgaat met je leven en misschien later iemand anders zal ontmoeten, doet me echt verdriet.
Heb jij daar geen last van? Vind je het niet moeilijk dat je mij kwijt bent? En wat voel je als je me weer ziet?
Ik heb zoveel vragen, maar zal nooit op alles een antwoord krijgen.
Hopelijk leer ik ermee leven... zodat we allebei verder kunnen.
Ik wens je al het goede van de wereld, ook voor mezelf.
Ik hou van je.
Liefs