Ja, loslaten, het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, vooral als je na 18 jaar samenzijn je leven min of meer verweven is met je ex. Familie, vrienden,kennissen, en dan niet te vergeten, je spulletjes. Je zou eens moeten weten hoeveel je samen in die 18 jaar bij elkaar hebt gehamsterd. Ok, heel veel spulletjes kun je wel missen, maar toch. Zodra ik een nieuwe woning krijg toegewezen zal ik de meeste spulletjes niet meenemen, ben ik er mooi vanaf, de zolder spulletjes. Het enige wat ik dan wel meeneem zijn foto's, het hoort toch bij je levensverhaal. Kan ik ooit aan mijn kinderen en kleinkinderen tonen. Ik hang geen foto's op van mijn ex, enkel die van mijn kids en familie. Maar de rest blijft op zolder of in mijn digitale archief.
Door die verwevenheid na zoveel jaar besef ik nu pas dat ik een foto van mijn ex in mijn portemonnee nog heb, die doe ik dan ook weg. Dat zijn van die kleine dingetjes dat je dan opeens beseft dat je geen vrouw meer hebt. De foto van mij samen met mijn ex heb ik allang opgeborgen, maar zo ontdek je hier en daar toch kleine dingetjes waar je aan het huwelijk wordt herinnerd. Collega's die weleens vragen hoe het thuis gaat, ik heb namelijk nog niet aan alle collega's verteld. Dan moet ik weer uitleggen dat ik in een scheiding lig. En de administratie nog, ben blij als dat straks allemaal gescheiden wordt. Al die kleine draadjes die stuk voor stuk doorgeknipt moeten worden voordat je meer kunt loskomen, maar uiteindelijk blijf je toch een beetje verbonden door de kids, en niet te vergeten het verleden, 18 jaar lang lief en leed gedeeld. Ik moet straks opnieuw proberen te wortelen, worden er nieuwe draadjes gemaakt, opnieuw historie geschreven, mijn levensverhaal gaat verder. Het zal niet gemakkelijk gaan, om niet terug te vallen in het herbeleven van mijn verleden. Ik zal straks ook moeten blijven doorknokken, door meer in het hier en nu te leven en meer vooruit te kijken, en minder achteruit. En ook niet steeds willen vergelijken met vroeger, toen het altijd beter was, want men is altijd geneigd het verleden te romantiseren en de minder leuke herinneringen eruit te filteren. Ik heb nog een leeftijd dat ik meer dan 18 jaar leuke tijd kan maken. Ik ben al gewend alleen te zijn, althans, wel nog met mijn kids, maar wel te leven met het gevoel alleenstaand te zijn. Ik geniet momenteel wel van mijn vrijheid, ik hoef niet te overleggen waar ik naartoe ga of wil gaan.
En ja, af en toe word ik eraan herinnerd, toen we nog een gelukkig gezin waren, zoals een geboorte van een kind, of als ik een gelukkig gezin zie met kinderen. Voorheen moest ik bijna gelijk in tranen uitbarsten, nu is het wel veel minder hevig. Af en toe een traantje wegpinken, dat hoort erbij, en dan weer verder met je leventje gaan. De pijn en verdriet, het verwerken daarvan, huilen en piekeren en zelfs depressief zijn, dat hoort er allemaal bij, om alles te verwerken en je gebroken hart te laten genezen. Het heeft geen zin om het te negeren en geforceerd positief door het leven te gaan. Je voelt wat je voelt, je valt, maar wilt op een gegeven moment niet meer blijven liggen en staat weer op. Je valt op een gegeven moment steeds minder en minder hard en je staat steeds sneller op.
Ja, laat dat een troost zijn, tijd heelt alle wonden.
En ben wel blij met deze site waar je af en toe je gevoelens van je af kunt schrijven, en waar je gehoord wordt, waardoor je niet alleen hoeft te voelen in je verdriet.

Mr Bean