Ik heb een hele tijd niets meer geschreven omdat het weer aan was met mijn ex. Het ging allemaal heel leuk en geweldig... Maar nu niet meer. Zal jullie even bijpraten:
Tussen mijn ex en mij ging het dus steeds leuker. We gingen samen leuke dingen doen om te kijken wat er nog was etc. De liefde (achteraf het gemis, maar goed... dat had ik niet door) bloeide weer op en vlak voor het moment dat we het weer wilde proberen, kreeg ik een huurwoning aangeboden. Een appartement onder de broer van mijn ex. Eigenlijk was dat een woning (niet per se onder zijn broer) waar we samen op gehoopt hadden. De huurkosten lagen redelijk hoog om voor mij alleen te betalen. Dus zijn we weer bij elkaar gekomen en hebben besloten samen te gaan wonen. Het lijkt een overhaaste beslissing, maar voor ons voelde het goed. We waren weer samen en wilden overnieuw beginnen.
Nu zijn we ongeveer twee maanden verder en ik trek het niet meer. Elke dag ruzies en irritaties. Ik wil niet meer met hem verder. En eigenlijk weet ik gewoon dat als we niet samenwoonden, we het allang al weer uit hadden gemaakt. We weten eigenlijk nu gewoon zeker dat het niet werkt.
Maar ja... wat een gedoe allemaal als je samenwoont. We hebben zo veel spullen samen gekocht. En wie blijft er in het huis wonen? We hebben ook een kat, wie neemt hem mee (mijn hart breekt bij het idee dat ik Mickey niet mee kan nemen!!!)? Ik heb het er nog niet met hem over gehad. Ben zo bang om de verkeerde beslissing te maken... Ben ook bang om alleen te zijn, alleen te leven. Hoewel ik anderhalf jaar op kamers heb gewoond....
Ik kan in ieder geval niet terug naar mijn ouders. Ze hebben mijn oude kamer al helemaal omgebouwd. Voor hem is dat anders, zijn moeder zou een gat in de lucht springen als hij weer thuis komt wonen... Financieel gezien gaat het nu beter met me, dus ik heb het idee om hem uit te kopen en dan zelf hier te blijven met de kat...
Wie heeft ook een breuk meegemaakt terwijl je al samenwoonde en hoe hebben jullie dat financieel opgelost?

Liefs, Poohbear