ben ik gemeen?dat ik deze beslissing heb gemaakt,dt ik er een einde aan heb gemaakt,dat ik er totaal geen verdriet van hebt,en hij sterft van binnen,me smekend opbelt en ik ijskoud nee blijf zeggen,hem op talloze manieren heb proberen uit te leggen dat het niet werkt,het niet klikt tussen hem en mijn zoontje,ik geen gevoelens meer voor hem heb,een maandje was het maar,en schijnbaar is zijn liefde zo sterk gegroeid,te sterk misschien,verstikkend,na 2 weken mijn naam op zijn arm,wat voor een ander een groot compliment zou zijn,kwam voor mij verstikkend over.ik bindingsangst?misschien wel,waarschijnlijk wel,maar vanaf dag 1 samenzijn?is in mijn ogen ook niet goed..de bewuste vraag van hem:komt het ooit nog goed?nee,antwoorde ik.ja wat dan,ik wil hem niet aan het lijntje houden,ik wil duidelijk zijn,ik weet hoe het voelt om in onduidelijkheid te zitten,het komt harder aan de waarheid,maar mijn lei is schoon.ik heb het geprobeert om hem te helpen in het verwerkingsproces,maar hij ziet dat als een kans op weer een relatie,begrijp ik nu het negeren van mijn andere ex naar mij?ja,iets meer,ik voel me alleen waanzinnig schuldig dat hij met een gebroken hart loopt,en ik vrolijk doorga met mijn leven,hem terug willen?absoluut niet..het was verliefdheid maar dat sleet snel,heel snel bij mij,mijn type niet.de zon scheen daar hou ik het op..XXX Angel