Het is weer gebeurd. Mijn gevoelens nemen weer een loopje met mij en ik trap er weer in.
Was het mij vorige weekend eindelijk gelukt om voor afgelopen woensdag een afspraak met mijn ex te maken om dan samen te bespreken om het huis te verkopen heeft ze contact opgenomen met mijn zus. Zus heeft gevraagd of ze nog denkt dat het goed kan komen tussen ons. Nu nog niet zegt ze ik moet nog met mijzelf aan het werk blijven en ze vertrouwt het allemaal nog niet. Verder geeft ze aan dat het niet zo goed gaat tussen ons omdat er zoveel miscommunicatie is. Mijn zus gaf dus aan mij aan of ik nog bereid was om haar de tijd te geven en heb dus weer meer vechtlust en hoop gekregen. Dus had ik maandag de afspraak om het huis te koop te zetten afgezegd omdat ik het liever niet wilde verkopen en het ook geen haast heeft en dat ik haar niet opgeef. Krijg ik 2 dagen later het verwijt dat iik zomaar bedenk om het huis niet te wil verkopen en of ik nou werkelijk denk dat ik haar op die manier bij me hou. Wat begrijp ik nou toch verkeerd. Ze wilde eerst het huis liever niet verkopen. Vraag ik haar of ze het dan zeker weet dat ze het huis wil verkopen, geeft ze aan dat ze dat al zo vaak heeft gezegd, dus ja we moeten het verkopen. mijn reactie was hierop "als dit echt is wat je wil dan hebben we dus geen andere keus meer en dat ik het graag anders had gezien" Geeft ze als enige reactie dat ik dit allemaal heb veroorzaakt. In mijn reactie gaf ik aan dat we het beide zo ver hebben laten komen en dat niet 1 maar beide schuld er aan hebben. Nou het hek van de dam Zij is zo boos en zo kwaad op mij dat er gewoonweg geen communicatie mogelijk is. Ja ik weet dat afstand nemen het enige is wat ik kan doen om escalaties te voorkomen. Maar goed we moeten wel afspraken maken voor het huis, dus baal ik er van dat ik contact moet opnemen en natuurlijk schieten alle emoties weer door mijn hoofd en voor je ik het weet trapt ze weer op mijn hart en verwijten alom. Ik kan hier niet meer tegen, het doet me zo'n pijn dat iemand waar ik zo veel van hou zo vijandig en gemeen tegen mij doet en geen enkel blijk van gevoel geeft hoezeer ze mij met dit alles kwetst.

Waarom kan ik de stekker er niet gewoon uittrekken, bord voor mij kop weghalen en ook mijn gevoelens afschermen. Gaat haar in ieder geval goed af en blijf me toch afvragen of ze überhaupt nog wel gevoelens voor mij heeft, 4 maanden geleden nog bezig zwanger te worden zo'n beslissing maak je toch niet zomaar met iemand. Waarom klamp ik mij er zo aan vast... Een verzoening zit er ook vast niet meer in want ze heeft tegen alle mensen om haar heen mij in een kwaad daglicht gezet en dat het natuurlijk gezichtsverlies is als ze aardig tegen mij doet, stel je voor een nieuwe start met mij zou maken. Ze is gewoon klaar met mij en wil niets meer maar durft het niet tegen mij te zeggen. En nee dat is niet omdat ze mij niet wil kwetsen want door de verwijten etc die ze naar me gooit kwetst ze mij voortdurend

Sorry voor een beetje gefrustreerde blog, maar ben gewoon boos op mijzelf dat ik al deze gevoelens en emoties tot me laat komen.