Jeez...ging het eigenlijk best wel goed, in een stijgende lijn naar boven, ben ik de afgelopen dagen keihard aan het terugvallen. Vandaag weer met paniek en al. Vanaf 4 uur in de ochtend wakker door het malen.
Zo verschrikkelijk de behoefte om hem te vragen of hij mij ook mist. Willen horen dat hij dat wel doet, of juist hélemaal niet. Dat hij zich vrij en gelukkig voelt, zodat ik na een paar kutdagen dóórkan. Schóp onder mijn kont!
Alleen bestaat optie 3 ook...dat hij zegt...'tuurlijk mis ik je, maar dat wil niet zeggen dat ik er nu wel in geloof'.
Is het niet een rare vraag, na elkaar al 2 maanden niet gesproken te hebben? Twee máánden.
En vanwege optie 3 stel ik de vraag uit, want dan kom ik weer in die strijd 'maar hij mist me, dus er is nog een raampje'.
50x per dag denken zal ik sms'en, bellen of toch even langsgaan? (gezien hij buurman is)
Op mijn lowest point mijn broer gebeld vanavond, helemaal overstuur. Anderhalf uur met hem aan de telefoon gehangen, alle redenen nog een x gehoord waarom het écht beter is dat het uit is.
Weer even een momentje van berusting, ok...ik ga geen contact zoeken, het is beter zo.
Tot een kwartier later...zal ik tóch? Waarom niet. Ik wil het gewoon weten. Ik móet het weten.

Mijn god...ik lijk wel gek...