Mijn ex is zaterdag op vakantie gegaan, naar een jongen waar ze een tijdje geleden bevriend mee geraakt is, zogezegd om uit te rusten, Ze wilde zo min mogelijk contact. Toch kwam er contact, eerst van mij uit met een simpele logistieke vraag (ik had haar een brief gestuurd, ik vroeg of ze die ontvangen had). Ze had hem ontvangen en vond het een lieve brief. Ze zei, ik spreek je later, ok?

De dagen erna toch nog hier en daar contact, leek eerst prettig te gaan. Ineens sloeg het om en wilde ze weer geen contact. Ze had voor ze wegging namelijk gezegd dat ze eind deze week wel terug zou zijn en dan een kopje koffie met me zou drinken. Maar nu had ze besloten langer te blijven, of het dan volgende week kon. Ik vond het best. Later veranderde ze dat weer en zei ze dat ze volgende week geen tijd heeft. Toen vond ik het mooi geweest en zei dat we het anders ook wel gewoon konden uitstellen, maar dat begreep ze verkeerd en ze kapte het gesprek af. Dat was gister.

Ik heb veel nagedacht en besloten dat het tijd is voor mij om los te laten. Ze is bij een jongen die ik niet ken ergens in Belgie, lijkt elke poging van mij om met haar af te spreken uit/af te stellen en alles wat ik doe of zeg wordt negatief opgevat. Vandaag de hele dag mee in mijn hoofd gezeten, en uiteindelijk vanavond tegen haar gezegd. Dat ik ook een mens met gevoel ben en deze omgangsvorm niet trek, dus denk dat ik moet loslaten.

Dan reageert ze ook daar weer negatief op, of ik alsjeblieft wilde wachten tot ze thuis was zodat we face to face kunnen communiceren. Wat wil ze nou eigenlijk? Weet ze het zelf wel? En wat denk ze dat ik moet denken bij wat ze allemaal doet?

Moet ik nu echt voor mijzelf kiezen en doorgaan? Of nog afwachten wat ze dan face to face zou willen zeggen (nu kan het dus ineens wel)?

Arghh...