Het is alweer 3 weken geleden dat mijn vrouw begonnen is met die ander. Moet wel zeggen dat de laatste week veel rustiger is verlopen, ik heb haar veel meer kunnen loslaten, met veel pijn en moeite, zowel geestelijk als lichamelijk, het sputterde aan alle kanten tegen.
Zoals vandaag, gisternacht kwam ze weer thuis, omdat ik vandaag een belangrijke zakelijke afspraak had. Ze bijna de hele dag kunnen volhouden thuis te zijn, maar zat wel continue te sms'en, mailen/msn'en, met die ander natuurlijk. Of ze slaapt dan de halve dag door, we hadden nauwelijks iets aan haar, ze was er alleen lichamelijk. We praatten alleen over koetjes en kalfjes, we hadden namelijk afgesproken niet over onze gevoelens te praten, om ruzie te voorkomen, een voorlopige time-out. We konden nog opbrengen met respect en vriendschappelijk met elkaar om te gaan. Maar sinds ik haar weer zie is het toch wat zwaarder, een bedrukt gevoel in mijn hart, gaat wat harder tekeer. Mijn alles zit voor me, maar ik moet doen alsof ze gewoon iemand anders is, zo pijnlijk, nog pijnlijker is haar onverschilligheid, dat ze dat niet eens merkte, tegenover mij maar nog pijnlijker, ook tegenover haar kinderen! Wanneer had ze voor het laatst leuke moeder kind momenten met de kinderen gehad? Ik weet het niet meer! Ze grijpt elke gelegenheid aan om bij die ander te zijn. Straks als ik een opdracht heb betwijfel of ze wel meer thuis zal zijn. Ik geef haar voorlopig het voordeel van de twijfel, ik maak me toch wel zorgen om mijn kinderen. Een afwezige vader kunnen kinderen nog wel aan, maar zoals nu, een afwezige moeder, veel groter impact! Wat voor een moeder ben je als je zelfs je kinderen niet meer jouw aandacht krijgt, plaats maakt voor een roze wolk! Ze is totaal veranderd, niet meer herkenbaar, de vroegere verantwoordelijke, lieve, sociale vrouw is niet meer. Ze is nu totaal anders! Ze kan nog wel opbrengen iets voor ons te doen, alleen als ik erom vraag, vroeger hoefde dat niet eens, ze ging volledig voor de kinderen en mij. Vanavond gaat ze weer niet thuis slapen, is zogenaamd iets tussen gekomen, moet ik maar voor lief nemen, dus ik heb niet eens geklaagd. is misschien beter, want als ik haar zie dan krijg ik weer een bedrukt gevoel in mijn hart, ik probeer de pijn binnen te houden, niet toe te laten, normaal tegen haar te doen. Maar tegen het eind van de avond, wanneer ze weg is, dan komen de tranen, het verdriet komt dan naar boven, ik wilde niet verdrietig zijn tegenover haar, haar huidige ik verdient het namelijk niet. Ik ga liever 's avonds met muziek aan mijn verdriet verwerken, mijn verdriet hier wegschrijven.
Ik zie soms tegenop om dit langer vol te houden, maar ik heb geen keus, moet gewoon een tijdje volhouden totdat ik zowel mijn eigen zaak als mezelf op de rails heb, dan kan ik altijd een keus maken. Nu is het denk ik te vroeg. Ik besef dat ik sowieso voor mijn kinderen nog mijn best wil doen, maar voor haar kan ik steeds minder opbrengen. Ze is ook nauwelijks thuis geweest de laatste tijd, afstand is zelfs groter geworden. Heb steeds minder hoop dat ze ooit terug zal komen, heb me dan ook op het ergste voorbereid. Elke dag neem ik beetje bij beetje afscheid van haar, elke dag voel ik wel verdriet, steeds minder heftig, maar wil niet teveel pijn in 1 keer toelaten, elke dag continue voel ik speldeprikjes, bedrukt gevoel in mijn hart, net voldoende pijn toelaten dat ik niet onderdoor ga.
Deze avond een klein dipje, maar ik ga daarna weer het beste van maken, juist als zij er niet is heb ik veel plezier met de kids, maak ik er het beste van. Om hen te troosten, zodat ze het gemis minder voelen, hun verdriet versterkt mijn pijn namelijk. Gelukkig weten ze nog niet wat er echt aan de hand is, is nog het moment niet om het hen te vertellen, alhoewel de oudste 2 wel vermoedens hebben.

Ondanks vele afleidingen, wijsheden, filosofie, Tai Chi, Kung Fu kan ik soms toch niet eraan ontkomen, de hartpijn, zielepijn dat naar boven komt. Maar moet wel zeggen dat het toch veel geholpen heeft, mijn verwerking heeft versneld, mijzelf sterker heeft gemaakt, maar zeker niet onkwetsbaar. Dacht toen we nog gelukkig waren dat ik echt onkwetsbaar was, best wel arrogant, had alles goed voor elkaar, relatie, carriere, hobby's, sport, familie, vrienden. Sta nu weer met beide benen op de grond, maar leef wel veel bewuster, intenser, heb betere band met mijn kinderen, heb nieuwe goede vrienden aan overgehouden. Daardoor blijf ik overleven, kan ik mijn leven stap voor stap verder oppakken.

Juist die pijn die soms naar boven komt doet mij weer herinneren dat het leven, geluk, niet vanzelfsprekend is, dat ik met elke seconde, elke dag blij moet zijn. Elke dag is een cadeautje heeft ooit een wijs iemand tegen me gezegd, en zo is het..

Bedankt dat jullie de moeite en tijd nemen om dit te lezen, gedeelde smart is halve smart.

Groetjes,

Mr Bean