Gister een superleuke avond gehad, wel veel gezopen, maar ja dat moet een keer kunnen, vandaag niet echt een kater, alleen wel weer een mentale kater, ik mis haar weer zo enorm, ik was zo verliefd op haar, en ik voel nu zoveel angsten en gemis in me, de laatste keer dat ik me zo voel is tien jaar geleden, toen was ik ook zo verliefd als nu, maar ik heb geen zin om weer zo lang te moeten wachten. Dat trek ik echt niet, dan blijf ik nog liever mijn leven lang remi. Het stomme is ook dat ik nu ik zo'n leuke spontane meid heb bemint, het voelt alsof alles minder is wat komen gaat, iets wat natuurlijk totaal onredelijk is, daarmee geef ik een volgende liefde al bij voorbaat geen kans. Maar zo voelt het nog altijd wel, haar enthousiasme, uitspraken, altijd positief en opbeurend: wow! goed zo! kom op! dat soort dingen zei ze heel vaak tegen me, ik vind je echt leuk! je bent lief etc! om me door de eerste periode van mijn werk heen te helpen. Zo'n enorme ego boost en zelfvertrouwen, dat ik niet door had naast mijn schoenen te zijn gaan lopen. Dat mis ik zo, dat vond ik zo leuk aan haar, maar het is nietmeer, een ander zal ook weer andere leuke dingen hebben, daar moet ik me maar aan omhoog trekken.

Ik kon haar de liefde niet geven, terwijl ik het wel wilde,

zij wilde mij geen liefde meer geven, terwijl ze het wel kon,

ik haalde alleen liefde bij haar, maar bracht te weinig liefde naar haar,

zij bracht veel liefde, maar haalde te weinig liefde uit mij..

Someday, someday, the sun will shine again in my heart!