Merk dat er de laatste week een nieuwe ontwikkeling is. Het zal er wellicht wel bij horen - soort van zelfmechanisme?
Kennelijk heb ik mijn roze allesgoedpratende bril even afgezet en zie ik ineens héél erg scherp al zijn tekortkomingen. Ik kan ze analyseren en in mijn hoofd worden het er ook steeds meer. Het is zelfs zo dat ik bij het wegdromen naar mooie herinneringen (die eeuwige flashbacks) mijn geest er nu bijna parallel een vervelende eigenschap van hem naast zet. Mijn gevoel geeft me bijvoorbeeld een herinnering waar ik in wegzwijmel ('die keer dat we zo heerlijk uit eten gingen') en mijn verstand slaat me vervolgens direct om de oren met 'Oh ja? Weet je ook nog dat hij diezelfde avond vond dat je te luid was geweest door een borreltje op en je je helemáál niet op je gemak voelde omdat hij zich voor je schaamde? Weet je nog dat je jezelf nooit kon laten gaan?'
Of ik sta met een cadeautje van hem in handen waarbij ik bijna stante pè emotioneel wil worden om vervolgens te denken: 'tja, geniet er maar van...het is immers ook het énige cadeautje wat je gekregen hebt van die krent.'
En zo gaat het met bijna ál mijn gedachten en herinneringen, behalve op mijn echte low momenten, de 'intense-huilbui-momenten'. Dan wil ik alleen maar dat hij vasthoudt en daar kan ik dan gewoon niets naars bij bedenken. Dat was zo fijn, intiem en geborgen.

Ik stoor met echter ook een beetje aan dit allemaal. Ik ben me zo aan het focussen op zijn negatieve kanten (en het worden er verdorie steeds meer!) dat ik op de vraag: 'Maar wat vind je nu eigenlijk zo leuk aan hem?' steeds moeilijker antwoord kan geven. Ja, mijn gevoel kan dat wel...die roept alleen maar: HEM...hem wil ik! Why? Geen idee, who cares, maar hem hem hem!
Maar mijn ratio...al zijn eigenschappen die hebben geleid tot de breuk kan ik binnen drie tellen opdreunen. Niet op een kwaadwillende manier, nog steeds met liefde en compassie en vergevingsgezindheid, maar die waslijst is er wel binnen een mum...

En hier zit dus nu ook het knelpunt voor me. Ik moest gisteren denken aan een oude bijbeltekst. Ik ben niet gelovig, maar vind er wel wijsheid in.
"Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt? Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter uit je oog verwijderen,” zolang je nog een balk in je eigen oog hebt? Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen."

Bepaald praktischer zou het zijn als ik nu al mijn tekortkomingen binnen de relatie helder op het visier zou krijgen. Exact een waslijst zou hebben met dingen die ik anders moet aanpakken. Dat zou wellicht een nieuwe relatie een hogere slagingskans geven en ik zou er ook lessen uit kunnen halen.

Misschien moet ik het aan mijn ex vragen, als hij nu door dezelfde fase heengaat als ik zal hij me haarfijn kunnen vertellen wat er allemaal mis met me is.

Anyway...ik denk dat dit ook een verwerkingsmechanisme is en mijn zelfvertrouwen al teveel een deuk heeft gehad door de afwijzing om me richting mezelf nu ook nog eens te focussen op al mijn minpunten.
En dat dit in het licht plaatsen van de zijne me helpt om iets afstand te nemen van al die intense herinneringen. Van hem. Het is immers gemakkelijker om een mens met al zijn fouten van zijn voetstuk af te gooien dan een held. Ik ben hem aan het 'onthelden' zodat ik hem uiteindelijk van dat ingebeelde aanbiddingsplatform kan verwijderen.

Misschien heeft liefdesverdriet en alle tranen balken in mijn ogen gezet in plaats van de roze bril die ik de maanden daarvoor op had. Het lijkt wel verliefd worden in reverse...zo zwart/wit...toen was álles maar dan ook álles fantastisch aan hem. Nu schiet hij op werkelijk alle vlakken tekort.
En dat terwijl ik best weet dat het allemaal niet zo zwart/wit is. En mijn gevoel al deze gedachten binnen één veeg van tafel zou kieperen als hij voor mijn neus zou staan en zou zeggen: Jij, Jij, Jij bent het!

Desondanks, ik houd de balk nog maar even in de ogen. Misschien helpt het me verder of wordt het in ieder geval draaglijker om hem te moeten missen.