Jeetje, wat kan je snel vergeten hoe liefdesverdriet voelt! Ik was het kwijt, helemaal kwijt. Ik heb echt een heel lekker half jaar gehad sinds de laatste keer dat ik schreef. Redelijk in evenwicht, blijer met mezelf, lekker weer aan het flirten, kortom, meer de oude!
Niet alles loopt op rolletjes, maar toch. Ik zat zelfs al af en toe een heel klein btje te hopen op iets nieuws. Niet echt actie ondernomen, maar ik dacht ook niet te serieus na.

En toen ging ik tijdelijk ergens werken en werd ik voorgesteld aan een hele leuke nieuwe collega. Ik dacht eerst dat hij me niet zo leuk vond, hij deed een btje stug, maar toen begon hij grapjes te maken en toen gingen we steeds samen met de trein terug. Ik dacht dat hij een stuk jonger is, maar vond onze gesprekjes en zijn manier van doen naar mij toe wel heel leuk.
Afgelopen woensdag hadden we tijdens een lange treinreis opeens een nogal persoonlijk gesprek over een serieus en persoonlijk onderwerp (iets wat wij allebei hebben meegemaakt). Ook ging hij heel veel dingen over mij vragen, ik moest opeens praten over dingen die ik normaal gesproken niet heel direct bespreek. En ik merkte dat ik het heel fijn vond om zo lang bij hem te zijn, heel rare (maar ook fijne!) gewaarwording.
Dit maakte enorm veel indruk op mij, ik kwam best wel "hyper" thuis. Hij toont ook best wel interresse in mij, vraagt veel, flirt.

Dit alles duurt niet zo lang, in totaal ken ik hem pas twee weken (ja, echt). Gek genoeg was ik gisteren zo zenuwachtig om naar werk te gaan. Ik besefte (de dag ervoor al) opeens: ik vind hem leuk! Wist niet of ik hier nou blij mee moest zijn (opeens ging ik overal over nadenken, zeg ik niet hele rare dingen, wat vindt hij precies van mij, hoe loop ik naar het koffiezetapparaat, heel irritant). Maar goed, naarmate de dag vorderde werd ik steeds zenuwachtiger hierdoor. Aan de andere kant dacht ik ook, nou ja, laat ik maar genieten van het (in zekere zin) lekkere gevoel en van zijn gezelschap en de leuke tijd. Ik dacht wel, ik moet niet te hoge verwachtingen hebben, ik weet helemaal niet hoe hij erover denkt.

De hele dag geprobeerd me te concentreren op werk, wat redelijk lukte en uiteindelijk kregen we (ik, hij en nog een collega) enorm de slappe lach om iets doms wat ik deed (ja, moest ik dat nou leuk vinden, ik voelde me ook wel een btje idioot)... Ik was al zenuwachtig voor de vrijdagmiddagborrel en hij ging me zelfs heel lief met vanalles helpen, so far so good zou je zeggen...

En toen kreeg ik opeens een heel rare paniekaanval. Ik had eigenlijk een etentje maar twijfelde al de hele week of ik daar naartoe zou gaan. En nu ...... het was heel raar, de gedachte dat ik aan hem in de trein uit zou moeten leggen waarom ik niet naar het etentje ging (wat op zich dus helemaal niet erg is)...... gecombineerd met mijn idiote acties de hele dag door. Ik voelde me dus al wat shaky, en toen werd hij gebeld. Ik hoorde hem echt heel enthousiast praten en toen zei hij iets over een bioscoop en toen schoot het opeens door mijn hoofd "hij heeft een afspraakje met iemand!". En toen raakte ik dus in paniek.

Ik weet niet eens of het echt zo was, maar ik had echt het gevoel alsof mijn "werkelijkheid"opeens instortte. Ik voelde me bijna een soort van belazerd. Terwijl hij niet echt iets gedaan heeft! Maar ik had in een hele korte tijd dus opeens hele hoge verwachtingen (niet kwa relatie, maar meer kwa vertrouwensband) opgebouwd en toen besefte ik opeens, dat ik hem helemaal niet goed ken en dat het voor hem helemaal niet zo is/hoeft te zijn.

Ik dacht ook opeens (en ik denk dat dat de hele crux was) hij maakt de hele tijd grappen over me, maar toen ik opeens besefte dat hij met iemand anders naar de film ging/zou kunnen gaan, voelde ik me nogal belachelijk gemaakt (kan niet zo goed uitleggen). Alsof ik alleen maar goed ben voor de moeilijke gesprekken en om grappen over te maken, maar niet als potentiële vriendin ofzo. Alsof ik mezelf veel te veel bloot had gegeven, terwijl ik hem helemaal niet kan vertrouwen.

Dus toen ben ik in een soort van paniek weggegaan. Hij zei nog "ga je niet mee borrelen?" en ik mompelde zoiets van "nee, haast, volgende keer, goed idee". Maar wilde echt alleen maar huilen. Ik wilde gewoon niet dat hij mijn paniek zou zien.

Ik zit nog het meeste met mijn eigen gedrag. Ik moet voor mezelf dus blijkbaar afstand nemen, want ik was mezelf een btje verloren.

Ik weet dat dit allemaal heel erg overdreven is, want wat is er nou aan de hand, niks, maar toch. Misschien herkent iemand dit?