De tijd gaat eigenlijk heel snel, het is alweer ander halve week geleden dat mijn (ex) vriend, die enorme bom liet vallen en dat ik even niets meer zag zitten.

Op het moment voel ik me raar, alsof ik geen emoties meer heb. Tuurlijk bestaan ze wel, maar het is geen verdriet, ik zou het meer omschrijven als wanhoop, alleen is die niet ten alle tijden aanwezig.

Soms is het ook een soort opluchting, dat ik nu echt de tijd heb om aan mezelf te werken. Als ik denk aan de afgelopen tijd dan besef ik me eigenlijk wel dat onze relatie niet altijd leuk was. We deden geen leuke dingen, omdat ik altijd moe was. Dit kwam ook omdat ik gewoon rust moet nemen gezien mijn conditie, maar nog wel full time werk, vrijwilligerswerk doe, bezig ben met een eigen bedrijf, vriendinnen heb etc. Eigenlijk had ik geen "echte" tijd voor mijn vriend. Altijd als we samen waren zaten we op de bank en gingen we daarna slapen. Leuke dingen deden we met vrienden, nooit meer met zn 2e. Dat werkt niet, maar ik zag dat niet, tot nu.

Diep van binnen heb ik het gevoel dat wij nog wel een kans krijgen, en misschien, mocht dat niet zo zijn, sort ik helemaal in een diep gat. Maar op dit moment heb ik het gevoel dat dit mij een kans bied, een kans om aan mezelf te werken, om van mezelf te gaan houden en om dingen in mijn leven te prioritizen.

Ik neem echt te veel hooi op mijn vork waar ik dat echt niet aankan. Ik weet niet of het goed komt, maar daarin geloven is het enige wat me rust geeft.