Herkenbaar, vooral het "waarom geef je me op" "waarom geef je ons op" het doet zeer en je voelt je aan de kant gezet zonder echt goed te weten waarom eigenlijk.

Probeer je sterk te houden, ookal weet ik dat dat echt heel lastig is, maar toch.. Probeer het! Probeer op eigen benen en krachten te staan en maak jezelf onafhankelijk van hem.. Typ al je verdriet eruit ook deze site en niet naar hem.

Heel veel kracht toegewenst!!!

Eerst rust! Weg uit de paniek!

Heb ik veel aan gehad rozenblaadjes, bovenstaande!
Eerst helder worden.
Rustig
Relativeren
Zonder de hevigste paniek kunnen denken!!

Knuffel

Another sad day.

Lieverd, je gedachten draaien overuren, vreselijk naar voelt dat, I know. Waar je doorheen gaat...het is afkicken van de ander. Pijnlijke scenario's in je hoofdje. Je schrijft het zo voelbaar. Gaat wel ooit over, heb je nu niets aan op dag twee maar onthoud dat er betere tijden komen.

Zoek wat afleiding ernaast, het doet je misschien toch wel goed. Verwen jezelf met iets leuks.

Knuffel voor jou xxx

Wanhoop, is wat ik lees. Blinde, overheersende wanhoop. Je vizier alleen nog maar op ‘hem’ en zijn terugkeer gericht. De indruk die ik krijg uit je blogs, is dat je jezelf (al lange tijd onbewust?) hebt verlaten. Je lijkt jezelf kwijt te zijn. Alsof je ‘hem’ de taak van 'kostwinner' hebt gegeven voor het leveren van jouw geluk, zingeving en bestaan. En wat er nu gebeurt, is dat je nog verder van jezelf wordt weggeslagen door de paniek die jou overspoelt omdat zijn vertrek zo genadeloos blootlegt dat jij, zonder hem, ‘niks’ meer bent.

De emotionele kostwinner is verdwenen en de rekeningen blijven binnenstromen.

En nu lijk je rond te dolen in een niemandsland, waarbij je spijtig en ook verontrustend genoeg, jezelf niet de veiligheid weet te bieden waar je nu zo naar op zoek bent. Want: jouw bron van veiligheid, is, denk ik, hij (geweest). Misschien is hij zelfs wel jouw bron van bestaan geweest. En nu je daar niet meer op terug kunt vallen, vallen er schrikwekkend grote gaten en dieptes in jezelf.

Cruciaal voor jouw zelfbehoud, zou inderdaad zijn om ‘te leren loslaten’, ‘afstand te nemen’, ‘jezelf sterk te houden’, ‘dat je het echt ‘kunt’ zónder hem’, om ‘te stoppen met geloven in hem – en het geloof in jezelf terug te gaan vinden’.

Echter, om die stap te gaan maken en uiteindelijk op die paden terecht te komen, denk ik (als ik je blogs zo scan), dat je daarvoor eerst een brug behoort uit te slaan naar de aspecten en elementen die aan deze wanhoop ten grondslag liggen.

Jezelf zeggen ‘dat je moet stoppen om in hem te geloven’, ‘hem moet gaan loslaten’, terwijl elke cel in jou, momenteel tegen je schreeuwt ‘dat je niet zonder hem kan’ zal (in de fase waarin je nu zit) maar een gering resultaat opleveren. In deze wanhoop, is het haast onmogelijk om ‘rust te nemen van…’, ‘afstand te nemen van…’, ‘je gevoel uit te schakelen’, omdat wanhoop een hele krachtige motor is. Het overheerst alle ratio. Het drijft je – of, althans, je wordt gedreven door dat wat zich achter deze wanhoop schuil houdt.

‘Rust vinden’ in de verlossing van ‘het moeten loslaten’, heeft denk ik ook de kiem van een (ontluikende) acceptatie of berusting nodig. Dat je beetje bij beetje de acceptatie leert toelaten dat hij er niet meer is, niet op jouw talloze berichtjes reageert, hij er niet meer ‘is’ voor jou, hij kennelijk zijn eigen beweegredenen en drijfveren heeft om jullie samenzijn niet langer voort te willen zetten.

Die berusting vinden, dat is een proces, kost tijd. Je breuk is nog vers, dus 'berusting' is moeilijk te vinden door de emoties die nog alle kanten uitgaan.

Wanneer ik jou zie schrijven "geen reden meer om verder te gaan zonder jou", ben ik ook geneigd te denken dat er veel meer in jou gaande is, dan deze breuk alleen. Wordt er door het verlies ‘van hem’ waar je nu letterlijk door wordt verscheurd, veel meer blootgelegd. Ik krijg de indruk dat zijn vertrek mogelijk een katalysator is van emotioneel achterstallig onderhoud in of van jezelf.

Worden er ineens allerlei aspecten in jou blootgelegd, die je voorheen door zijn aanwezigheid kon maskeren. Of die door zijn aanwezigheid of dat wat hij voor jou aanvulde, naar de achtergrond werd verdrongen. Was of bleek hij een goede afleider te zijn voor elementen in jou, die je dankbaar door hem liet invullen. En ineens ‘is dat er niet meer’. Kom je ineens ‘van alles tekort’, ervaar je overal leegtes.

Wanneer het vertrek van een partner alle levenslust wegneemt, alle doelen in je leven wegslaat, alle zingeving verpletterd, dan kun je bijna stellen dat de aanwezigheid van en het samenzijn met die partner dus feitelijk een noodzaak voor jou is geweest.

En de aanwezigheid van het element ‘noodzaak’ in een samenzijn is heel tricky. Want je schrijft een partner daarmee wel heel veel macht toe over jouw ‘zijn’.

Wanneer een partner dus zoveel macht uitoefent op jouw bestaan, en je legt daarnaast het gegeven dat een relatie nooit de ‘voor altijd in elkaars leven’-garantie biedt, neem je dan niet een onnodig (en zelfs ongezond) risico wanneer je je eigen bestaansrecht, geluk, zingeving en levensdoelen laat afhangen van een partner? Wanneer je je eigen veiligheid, eigenwaarde en levenslust geheel aan een partner ophangt en verbind?

Hoe graag ik jou nu zou willen schrijven ‘laat hem los’: ik vrees dat je die 'stap'' nog niet kan of wil maken. Je bent momenteel één en al emotie, worstelt, strijd, wordt verscheurd, dus jou zeggen dat je je ‘gevoel moet uitschakelen’, ik denk niet dat het echt bij je binnen zal komen, ook al 'begrijp' je wat ik bedoel.

Jouw behoefte momenteel is, denk ik: met hem bezig zijn. Hem bij je terug krijgen. Je wil af van de pijn waar je nu doorheen gaat. Je wil zijn troost en de veiligheid 'dat het allemaal weer goed komt'. Dat de ellende van het 'helemaal alleen zijn' verdwijnt. Je wil 'datgene' terug, waardoor deze pijn wordt weggenomen, naar de achterbank kan verdwijnen, of door gemaskeerd kan worden.

De vragen die bij mij opspelen zijn: wat is het precies, wat jij nu niet meer 'denkt te hebben', waardoor je het nu, zonder hem, ervaart alsof je geen reden meer zou hebben 'om zonder hem alleen door te gaan'? Ervaar je het, alsof hij ‘iets’ van jou heeft meegenomen? Of is het meer iets, dat je iets te welwillend aan hem verbonden hebt, maar wat feitelijk gewoon van jou is? Iets waar je in jezelf, door deze gebeurtenis die jou daar eigenlijk toe dwingt, naar op zoek zou kunnen gaan?

Ik denk, tussen de wanhoop waar je nu in zit – en uiteindelijk de stap maken naar enigszins emotioneel rustiger vaarwater waarbij je berust vindt in ‘het loslaten, of het moeten loslaten’, zit een cruciaal proces. Daar ben je niet 1-2-3.

Dat gaat, inderdaad, gepaard met tevergeefse berichtjes naar een telefoonnummer, waarvan geen enkel teken van leven meer terugkomt. Een 10-cijferig nummer, maakt hem zo dichtbij – maar de stilte van hem maakt de afstand hartverscheurend groot. Dit gaat gepaard met het herhaaldelijk aflopen van de paden in je hoofd: het waarom, het waarom niet, de ‘wat als..’. Het gaat gepaard met overheersende herinneringen van de goede tijden en het contrast van de ellende waar je nu in zit. Het zal komen in heftige bewegingen van wanhoop, paniek en dan weer apathie.

Toch, Rozenblaadje, hoop ik dat je ergens in deze emotionele chaos, geprikkeld zal worden door een inzicht dat in jou wortel gaat schieten. Inspirerend kan het zijn, om ‘de noodzaak die deze partner in jouw leven heeft gehad’ te gaan ontleden en de klim te gaan maken naar de noodzakelijkheid om ook zonder deze partner, of welke andere willekeurige partner dan ook, in staat te zijn zelf zorg te dragen voor de zingeving in je eigen leven.

Wens je heel veel sterkte!