Ik heb hier al meerdere keren steun gekregen voor mijn liefdesverdriet, en ondanks dat ik misschien zou verwachten dat het makkelijker zou worden, blijkt dat niet zo te zijn.

In mei heb ik een jongen ontmoet, het leek in het begin allemaal heel erg leuk maar werd al snel moeilijker. Hij was niet klaar voor een relatie en wilde niet verliefd worden, het eindigde en ik was even verdrietig. Een kleine twee maanden later was hij ineens weer terug, het was gezellig en we warden vrienden. Het voelde allemaal wel heel erg intens voor iemand die ik eigenlijk nog niet zo lang kende. ik gaf gewoon eigenlijk al direct heel veel om hem, en hij om mij, dat merkte ik aan alles. Zoals gezegd warden we vrienden, wat een poosje heel goed ging. Tot er toch gevoelens kwamen, van beide kanten.

We deden rustig aan, veel daten, leuke dingen doen. Maar omdat het zo goed voelde werd het al snel wat serieuzer. Na drie maanden maakte hij er een einde aan: Hij was nog niet klaar voor een relatie. Tranen in zijn ogen. Hij heft een heel moeilijk en zwaar verleden. Slecht behandeld door zijn ouders, een moeilijke relatie met zijn ouders (zijn niet meer bij elkaar ook). Eigenlijk komt het erop neer dat hij vanuit huis nooit echt liefde heft mee gekregen. Hij is heel beschadigd, dat heb ik altijd geweten. Het was heel pijnlijk dat hij er een einde aan maakte, hij was gek op me maar was niet klaar voor een relatie. Voelde zich niet goed genoeg voor mij. Hij moest aan zichzelf werken en daarom kon hij niet aan ons werken. Ik heb gejankt ben boos geweest maar heb me er uiteindelijk bij neer gelegd.

Ik miste hem al heel snel in mijn leven en hij miste mij in zijn leven. Na een week of twee ruzie en elkaar dood zwijgen hebben we een heel eerlijk en open gesprek gehad en besloten we om als vrienden verder te gaan. Dat ging kort goed, en toen waren de gevoelens er weer - van beide kanten.

We kregen een relatie en die was zo goed, ik heb nog nooit zoiets mee gemaakt. Soms konden we op de bank zitten en dan zei hij: Ik snap niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn, hoe heb ik zo moeilijk kunnen doen. Of dingen als: Geluk kan echt zo gemakkelijk zijn. " Jezus, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest". Het was heel extreem, heel intens. Maar omdat we er erg goed over konden praten en we elkaar begrepen was dat prima.

Afgelopen week gebeurde er iets, ik was even onzeker over onze relatie doordat ik gewoon niet lekker in mijn vel zat. En kreeg toen informatie van zijn beste vriend die ik verkeerd intrepreteerde. Ik confronteerde hem met wat ik gehoord had en hij werd woest. We hadden slaande ruzie, hij wilde me nooit meer spreken, maar uiteindelijk kwam het die avond nog goed. Eerst had hij het uitgemaakt, maar daarna zei hij: dat was in een moment van blinde woede, tuurlijk is het niet over.

Vrijdag kwam hij ermee dat door het incident zijn bindingsangst weer terug is gekomen en dat hij daardoor toch het gevoel had dat hij geen relatie kon hebben. Hij had hierdoor het idee gekregen dat hij toch niet goed genoeg was voor een relatie. Ik was kapot, in blinde paniek, heb hem veel berichten gestuurd. Hij zegt dat hij er echt klaar mee is, hij weet wat hij gezegd heeft tijdens onze relatie en meende dat op dat moment ook, maar nu wil hij niets meer met me. Het is verpest. Hij wil me niet meer spreken. Hij heeft me geblokt op ieder social media kanaal. Hij moet alleen nog spullen bij mij ophalen en belde daarom gister. Hij zei toen letterlijk: Ik wil je niet zien, want dan zie ik hoe verdrietig je bent en straks neem ik je nog terug uit medelijden. IK wil geen relatie, met jou niet, met niemand niet. Hij zegt: Ik wil het echt niet meer, ik ga over tot de orde van de dag en wil geen drama, geen nasleep, deze relatie was pril en nu is het klaar voor mij. Vanmorgen zie ik hoe hij mij overal geblokt en verwijderd heeft.

Ik begrijp dat het bovenstaande niet echt constructief geschreven is maar ik begeef me nog op mijn high van emoties. Hoe kan het zijn dat je het een week geleden nog hebt over samenwonen en dat het nu lijkt alsof hij een hekel aan mij heeft. Waar komt dit vandaan?

Pfff.... I cant deal with this again.