Ik ben bang dat ik nooit meer iemand zo graag zal zien als hem, mijn maatje, mijn zielsverwant, mijn prins op het witte paard. Het is zo lastig zonder hem. Alles alleen te moeten doen, betalingen regelen, thuis komen, eten, alleen opstaan en gaan slapen, niet gauw even nog een kus gaan geven vooraleer ik naar het werk vertrek. Geen telefoontjes of smsjes, geen lieve stem of een warme knuffel. Voor mij alleen naar de winkel gaan en dan thuis komen in een grote leegte, in ‘ons’ nestje…Waar is het fout gelopen?
Hoe kan ik ooit nog iemand zo hard lief hebben als hem? Het boezemt me angst in te zien dat sommigen onder ons al jaren bezig zijn met loslaten en proberen verder te gaan. Ik ben bang dat ik me nooit meer zal kunnen openstellen voor een nieuwe liefde. Hij zit in mijn hartje. Voor hem heb ik zo liefdevol en bewust gekozen. Ik dacht echt dat wij samen oud gingen worden. Samen de wereld veroveren. Elkaar lief hebben tot het einde van onze dagen…nu blijf ik alleen achter met zeer veel liefde, alleen met verdriet, angst en een gigantisch gevoel van eenzaamheid. Alsof er letterlijk een gat in mijn hart is geslaan. Een Ik mis hem/ons zo hard…