Inderdaad, ben steeds bezig te bedenken waar het mis ging en hoe hij reageerde. Hij ja en niet ik. Je gevoelens spelen een spelletje met je. Soms voel ik mee heel opgelucht en denk ik: het is over. Maar dan komt de pijn hevig terug. Maar mijn hoop is al ver weg te zoeken, die heb ik geloof ik niet meer. Natuurlijk hoop je dat het goedkomt, maar ik zie zelf nu wel in dat het gewoon niet meer goed komt. Dus de hoop is er grotendeels uit en dat is al een stap verder. Hoef hem voorlopig ook ff niet meer onder ogen te zien. Misschien, heel misschien komt ie dan toch nog uit mijn hoofd!
Ga mezelf nu maar eens vertellen dat ik gelukkig mag zijn en niet zo moet miezeren!
Liefs,
Dearest...

heel herkenbaar hoor.. het zijn ook bepaalde eigenschappen van jezelf die dit veroorzaken.. ik ben begonnen er ook wat over te lezen.. misschien dat het volgende ook kan helpen:

Als je bepaalt wat goed is voor je, op basis van iemand anders, dan beheersen zij, niet jij, je emoties. Als je van streek bent omdat je niet in staat bent iets te doen wat iemand anders zo wel heeft gedaan, dan heb je hem/haar macht over je gegeven. Je verruilt je zelfvertrouwen voor op anderen gericht extern gedrag.
Het komt voor uit een gebrek aan zelfvertrouwen omdat het een op anderen gerichte activiteit is. Hierdoor sta je toe dat het gedrag van anderen de oorzaak wordt van je emotionele onbehagen...