Heb net samen met de kinderen de film Click gezien, over iemand die een soort universele afstandbediening kreeg, kon hij saaie en minder leuke momenten doorspoelen, en meer kon concentreren op werk en promotie. Op den duur werd hij succesvol op zijn werk, alleen is zijn gezin uit elkaar, zijn vrouw heeft hem verlaten, en hij heeft totaal geen grip meer en eindigt ongelukkig. En zijn enorme spijt, wanneer hij zijn vrouw weer ziet, wou hij dat hij alles kon terugdraaien, zoals het was, dat hij vanaf nu alles beter zal doen, meer prioriteiten voor het gezin. Een nachtmerrie van elke man.
Bij mij voelt de afgelopen 18 jaar dat we samen zijn als voorbijgevlogen, wou dat ik kon terugspoelen, dat ik dan beter had kunnen doen, haar meer aandacht had gegeven, dan was ze misschien niet gevlucht. Ik zie mijn toekomst al voor me, zij met een ander, zij met wie ik dacht oud te worden, zij dan hertrouwd, mijn kinderen noemen hem misschien pappa. Ik begin soms weer emotioneel en dramatisch te worden.
Maar door deze familiefilm begint mijn angst soms terug te komen, het gevoel alsof ik geen grip op mijn leven heb gehad, alles langs mijn vingers geglipt, misschien verkeerde prioriteiten gesteld? Het gevoel van: had ik maar nog meer aandacht gegeven aan haar, als ik had geweten dat ze op den duur een ander zal krijgen? Ik kan het verleden niet meer terugdraaien, maar wat gaat de tijd toch snel, mijn kinderen zijn al zo groot, ik herinner me nog toen ze nog baby's waren, toen mijn vrouw nog zielsveel van me hield, toen we nog intens gelukkig waren, en tevreden. Hoe kan zoiets in 1 klap veranderd zijn? Ik heb soms zo de neiging om terug te gaan naar het verleden en alles opnieuw kan doen, een nieuwe kans krijg. Misschien in mijn volgend leven.
Helaas krijgt iedereen maar 1 kans, wat voorbij is is voorbij, het verleden is een mooie herinnering, zo is het leven, het laat zich niet grijpen, vasthouden. Alles beweegt, verandert, maar ik ben nog steeds gelukkig, alleen het geluk van vroeger zal altijd een herinnering blijven. Ik wou dat de tijd niet zo snel zou gaan, dat mijn kinderen nog klein zijn, dat mijn vrouw nog zielsveel van me houd. Dat we nog 1 compleet gezin zullen blijven, voor altijd.
Ach, weer zo'n golf die weer steeds terugkomt, ik denk dat zoiets mijn hele leven zal achtervolgen, de angst om mijn geliefden te verliezen, terugdenken aan je gelukkige verleden, proberen vaak te angstig vast te houden en het geluk nooit los te laten.
Ik wil de pijn soms niet voelen, maar moet wel, anders komt het vroeg of laat toch terug.
Maar ik heb tenminste deze gevoelens kunnen wegschrijven, mijn uitlaatklep, begrip en steun, jullie op deze site, ik ben daar zeer dankbaar voor.
Zal ik ooit nog zonder pijn happy family films nog verdragen? Ik verlang nog steeds zo naar een happy family, ben een simpele ziel, wil niets anders dan een gelukkig gezin, gelukkige vrouw en kinderen, heb alles voor hen over. Niets kan de warmte van een gelukkig gezin overtreffen, tot nu toe heeft echt niets dit gevoel kunnen overtreffen, dat maakt mijn situatie zo pijnlijk, ik zal nooit meer een gelukkig gezin kunnen hebben, ons gezin zal voor altijd gebroken zijn, niet meer compleet als mijn vrouw in haar hart niet meer terugkomt. Mijn hart zal dan nooit meer compleet voelen, ondanks dat ik dit alles zal overleven, ik besef dat het ultieme geluksgevoel niet meer zal terugkomen, voelt als ontnuchtering, afkickverschijnselen als een verslaafde. Ik denk op dit moment aan het liedje "Heb me lief" van Frank Boeijen, het enorme verlangen om door mijn vrouw gehouden te worden, dat ze me liefheeft zoals vroeger, naar me verlangt. Ja, ik mis dat elke dag nog steeds, maar ben wel na weken steeds meer en meer afgekickt.
Ondanks het feit dat mijn vrouw vanavond terug zal komen, zal ik denk ik nog ongelukkiger worden, maar ik zal volhouden, mezelf weer voor de zoveelste keer oprapen, na deze terugslag.

Ik moet mezelf niet meer voor de gek houden, en haar weer zien als vroeger, ze is er niet meer, mijn geliefde vrouw waar ik zielsveel van houd, zal weer een kaarsje voor haar aansteken. Dan kan ik daar mee leven, het een plekje geven, waarom hebben mensen toch altijd de illusie voor altijd bij elkaar te blijven? Waar komt dat gevoel vandaan? Dat verlangen om voor eeuwig samen te zijn, verlangen naar iets wat je nog niet hebt, is dat wat de mens in beweging houdt? Totdat je al hebt bereikt wat je verlangde, dan zoeken de mensen toch naar iets om te verlangen? Ach, wij zijn tenslotte mensen, die altijd wat te verlangen moet hebben, anders blijven we stilzitten in onze ontwikkeling. Maar ik wil die onrust niet meer, dat verlangen, ik wil rust in mijn leven waardoor ik de momenten met mijn vrouw, kinderen, familie en vrienden veel intenser kan beleven. We leven allemaal in een te drukke maatschappij, nergens tijd meer voor, geen tijd om stil te staan, alsof je met de sneltrein door Nederland bent gesjeesd, ipv met de fiets alles beleven. Ja, dat is het goede woord, door de drukte heb ik het idee de laatste jaren niet alles intens te kunnen beleven. Is heel raar, nu wel, nu we in een relatiecrisis zitten, beleef alles intenser, zie in wat echt belangrijk is.

Ben blij dat ik mijn verhaal heb kunnen vertellen, bedankt voor het lezen van mijn terugslag, emo gezannik, maar ik kan weer rustig slapen, morgen samen met compleet gezin op visite bij familie en uit eten. Ik zal dit nu veel intenser beleven, tenslotte zijn het schaarse momenten geworden om met een compleet gezin uit te gaan.

Groetjes,

Mr Bean