Het is weer een tijdje dat ik een blog heb geschreven, maar wilde toch mijn ervaring met jullie delen. Dit is dan ook een blog om mensen te ondersteunen in tijden dat ze zich alleen voelen of erg veel verdriet hebben om iemand. Lees wat ik komende maanden ben achter gekomen.

Zoals sommige mensen die mijn blogs gelezen hebben weten dat ik ook door veel liefdesverdriet ben heen gegaan. En nog steeds heb ik er wel wat last van maar tijd helpt echt ook al klinkt dat zo raar in het begin dat je veel verdriet hebt. Wel duurt het bij de een langer als bij de andere en met veel hulp van bepaalde personen zeker 1 in speciaal op deze website ben ik er doorheen gegooid, geslingerd en getrokken.

Wat ik heb geleerd is dat je gewoon door moet gaan, blijven lopen blijven doen en er van proberen te leren. Tuurlijk heb je ongelofelijk veel vragen en wil je vanalles weten, waarom ging het niet, wat is er fout gegaan, wat heb ik fout gedaan. Het eerste wat je moet doen is accepteren dat dat vragen zijn waar je NOOIT een antwoord op gaat krijgen. Hoe graag je ook wilt, sommige hebben de kans om het toch nog te vragen maar bedenk zelf. Wat lost het op als je antwoord krijgt? Gaat het je rust geven? In mijn geval niet dus laat het los.
Het klinkt allemaal zo gemakkelijk maar ik heb een hoop meegemaakt.

Hoe gaat het nu met mij?
Ik vind het dat altijd een rot vraag, ik kan namelijk niet 100% goed zeggen dus ik hou het op, het gaat zijn gangetje. Je moet namelijk wel gewoon doorgaan en verder lopen, zie het als een wandeling. Je begint, vertrekt en dan ineens gebeurd er iets.. je zou terug willen maar dat is even ver als gewoon doorgaan en stilstaan heeft geen zin. Loop dus door en je komt vast ergens, hoe diep je pijn en verdriet ook is.
Zo leef ik op dit moment, het verdriet wat mij is aangedaan heeft me ook veel laten zien. Het is voormij op dit moment een rollercoaster naar het zoeken wie ik ben, wat ik wil. Een zoektocht naar jezelf. Dat had ik een half jaar terug nooit verwacht. Ergens ben ik dus ook wel dankbaar wat er is gebeurd, ik heb nieuwe vrienden gemaakt, ik ben nieuwe dingen gaan doen, ik leef. Anders en nog altijd met een hart vol met lidtekens. Maar ik ga door.

Hoe ik er nu in sta voel ik me super alleen. Alleen gelaten door iedereen en zou ik graag weer iemand willen hebben maar dat moet eigenlijk nooit je doel zijn. Je moet zelf gelukkig kunnen zijn. Begrijp me niet verkeerd als er iemand van die cliques niet houd van je moet van je zelf houden en blabla.. ben ik dat wel. Maar ik zie er ergens wel de waarheid in. In mijn persoonlijkheid zit het om anderen boven mij te zetten en zorgen voor mijn omgeving. Maar soms moet je ook aan jezelf denken. Je moet eerst zelf kunnen lachen.
Tuurlijk wil ik iemand om van alles mee te delen hebben, maar alleen zijn heeft soms ook zijn voordelen. Het kan maar zo klein zijn als het doen waar je zin in heb, een keer het huis een rommel laten, nergens naar te hoeven kijken en een dag invullen zoals jij wilt. Weg verplichtingen.

Toen zij iemand tegen mij, geniet nog van de tijd dat je alleen bent. Want dat zal snel over zijn, dat is ook zo. Dat heeft me zo aan het denken gezet. Je bevind je in een unieke situatie die je eigenlijk bijna nooit doorgaat in je leven, we zoeken toch allemaal een relatie en dat is normaal langer als de periode dat je alleen bent.
Ondertussen zit ik volop in het daten, en ik ben een gevoelig persoon dus als ik iemand leuks ontmoet doet het altijd erg veel pijn als het niet wederzijds is. Ik heb dat op een ongelofelijk harde manier geleerd... je hart totaal openstellen aan iemand, daar waar ze het meeste kapot kunnen slaan. Je denkt op dat moment je vind nooit meer iemand beter.. en toch was ze daar afgelopen weekend... iemand die beter was als haar en je had dat nooit gedacht!! En toch loopt het weer op niets... het is zo frustrerend.. maar weet je het zou ook niet goed zijn als het met iedereen klikt... het gaat tenslotte maar om 1 persoon. Je moet niet vechten voor iemand.. het moet meteen goed zitten die eerste klik.. als je moet gaan vechten gaat dat een tijdje goed. Zodra je vechtlust weggaat gaat het toch fout en wil je dat verdriet dan weer? Je kunt beter goed selectief zijn voordat je al het verdriet weer meemaakt.

Kortom... mijn leven is op dit moment een rollercoaster, van het ene happy moment op naar de volgende en ondertussen val je wel eens in een gat.. of een modderplas... maar ik blijf door gaan. Ik laat niet iemand mij zomaar kapot krijgen niet meer!!!

Dus tegen iedereen die zich alleen voelt of is wil ik zeggen KOMOP!!! We blijven doorgaan en we geven niet op... probeer te genieten van die kleine dingen dat je nu nog alleen bent. De wereld ligt voor je open, nu meer als ooit. Maak nieuwe vrienden, zoek nieuwe hobby's, ga leuke dingen doen. Vind jezelf terug en start die zoektocht naar wie je bent. Je komt er alleen maar sterker uit en dan zul je zien, op het moment dat je het niet verwacht is ze daar....

Veel sterkte en liefs aan iedereen!