Margriet,

Het is inderdaad mijn equilibrium wat ik moet terugvinden. Mijn eigen gevoel van innerlijke rust en harmonie. Ik ben het kwijt en het zorgt ervoor dat ik niet eens een goed gesprek met mijzelf kan hebben. Daar was ik altijd erg goed in. Praten met mezelf. Het klinkt schizofreen, ik weet het, maar het helpt om naar alle ?¢‚Ǩ?ìstemmetjes?¢‚Ǩ¬ù in je hoofd te luisteren en kijken wat je nu eigenlijk wil. Ik spreek dan over de stem van mijn gevoel, de stem van mijn verstand, de stem van mijn lusten, het stemmetje dat zegt dat ik die zak chips moet nemen, terwijl ik eigenlijk met mezelf had afgesproken dat ik op dieet zou gaan en al die andere stemmetjes. Ik denk dat iedereen ze wel heeft, al wil lang niet iedereen dat toegeven. Ik hoor de stemmetjes wel, maar ik kan er even niets mee. Het is de voorzitter, die ik mis. De voorzitter, die de vergadering in mijn hoofd in goede banen moet leiden. Ik hoor alles door elkaar. Ik voel alles door elkaar.

Je hebt het gevoel dat ik hier altijd rondhang. Dat is niet helemaal waar. Als ik op mijn werk zit, dan ben ik duidelijk niet hiermee bezig. Dan zijn er anderen die mijn volle aandacht nodig hebben. Ik zit hier eigenlijk alleen als ik thuis ben. En dan zeker niet de hele tijd. Ik heb een laptop en een draadloze internet verbinding, dus ik ben wat dat betreft vrij van beperkingen van een vaste plaats voor de computer. Ik zit nu een beetje TV te kijken en probeer in de tussentijd nog wat te doen. En zo af en toe kijk ik op deze site. Die staat wel altijd open in een ander scherm. En omdat ik slecht slaap, staat mijn laptop ?¢‚Ǩ‚Ñ¢s nachts meestal op het nachtkastje. Eigenlijk sinds de breuk. Misschien dat ik in het begin hoopte, dat zij mij in de midden van de nacht een mailtje zou sturen met iets wat ik wilde horen. En nu is het eigenlijk een beetje een gewoonte geworden. En als ik om twee uur ?¢‚Ǩ‚Ñ¢s nachts nog klaarwakker ben, dan wil ik nog wel eens de laptop erbij pakken. Dan surf ik nog wat over het net en kom ik vanzelf ook wel weer hier terecht.

Ik zou willen dat het over was, maar ik weet dat het niet zo werkt. Ik weet dat dit een hele zure appel is en dat ik er doorheen moet. Het zal de maand zijn. Voor mijn gevoel was november niet zo erg. Ik kijk enorm op tegen de feestdagen. En ook dat is waarschijnlijk een stemmetje in mijn kop wat zichzelf al heeft voorgenomen dat ik dit jaar geen plezier zal gaan maken.

Ik kom ook veel te veel herinneringen tegen. Zo waren mijn ex en ik allebei ontzettende filmliefhebbers. We waren bijna iedere week in de bioscoop te vinden. Je weet dat het erg wordt als je aan de counter staat voor wat drinken en wat lekkers en het meisje achter de balie pakt alles gelijk al als ze je ziet aankomen. Ja, ik ben een gewoontedier. Niet alleen mis ik het dat ik niet meer zo vaak kan, maar ik kan ook geen omroeptijdschrift open slaan en denken bij de titels van de films die er deze week op TV komen: ?¢‚Ǩ?ìDaar ben ik nog met haar naar toe gegaan?¢‚Ǩ¬ù. En zo heb ik nog veel dingen. Het feit is dat ik haar enorm mis. En misschien doet het mij meer pijn dan ik voor mezelf durf toe te geven dat zij haar leven weer heeft opgepakt. Dat zij aan een nieuwe relatie is begonnen. En dat terwijl ik niet eens tussen de rokende puinhopen zit. Voor mij staat alles nog in brand.

Ik probeer mezelf weer een beetje te begrijpen. Ik heb er alleen niet zo?¢‚Ǩ‚Ñ¢n succes in.

Ik dank je voor je lieve woorden. Het is altijd leuk als mensen je proberen op te beuren.

Groetjes,
Angelo