Vorige week om deze tijd stuurden we nog flirterige berichtjes..zat ik in je armen...een paar uurtjes later ging het zo fout...Het is een heftige week. Geen honger. Mezelf dwingen te eten. Veel tranen. Boosheid. Hartepijn. Vreselijke nachtmerries. Continu gespannen. Geheugen als een zeef. Oorverdovend stil in mij. Druk gemaal. Gisteren plotseling weer een sms. Dat het je zo spijt dat je mij hierin hebt meegesleurd. Dat je toch ergens blij bent dat het over is omdat ik nu een fijn en goed leven kan opbouwen met iemand die ik verdien. Ik ben te lief en te goed voor je. Je smst dat jouw manier leven en omgang met relaties ver beneden alle peil is.

Vandaag nog gebeld en gesmst. Heftig was het. Je blijft bij haar omdat je geestelijk klem zit. Je wenst me veel goeds toe. Ik schrijf dat ik hoop dat ik ooit weer naar de sportschool kan en we toch maatjes kunnen worden. (Mijn verstand weet natuurlijk dat dat niet kan ). Je schrijft dat je niks belooft, maar hebt een goed gevoel dat dat gaat lukken. We smsen nog. Liefs en goeds. Toch nog een beetje de oude jij. Je mist me bijzonder veel, maar blijft er bij dat het beter zo is. Ik ben blij dat we toch zonder ruzie afscheid nemen. Ik wis je nummer. Jij blokkeert me.

Er was ook veel moois deze week. Aan allemaal vrienden verteld wat me is overkomen. Heel ontroerend hoe lief iedereen reageert. Al vinden ze me ook wel ergens dom, 'je weet toch wat voor een type het is'. Maar ja, verliefdheid overkomt je, en zijn mooie woorden geloof je dan. Allemaal lieve en bemoedigende woorden...Het mooiste smsje: 'Hoera het knipperlicht is gemaakt! Het verkeerslicht staat eindelijk op rood!'.

Iets relativerends was er helaas ook: een lieve oud collega heeft borstkanker met uitzaaiingen naar de lever. Niets meer aan te doen. Nooit ziek, altijd gezond. Pats...zo oneerlijk.

En iedereen hier op de site..het is zo'n warm bedje! Vooral als 's avonds de muren op je afkomen en het heel stil is in huis. Dan is het fijn dat jullie er zijn!

En jij en ik? Ik wil rust. Ontwaken uit deze boze droom. Ik wil geen contact meer, totdat ik sterker ben, zelfs mijn hart wil dat nu even niet. Ik strompel verder. Alles is verschoven en moet een nieuw plekje krijgen. Een nieuw leven opbouwen zonder jou, met de wetenschap dat je bij haar bent. Wat doet dat nog pijn. Dat duurt 3 kwart jaar hoorde ik vandaag....ik ga aftellen...