Het is gebeurd. Ik heb met haar afgesproken. Gezellig cafeetje, rood wijntje erbij.

Het was een geweldig gesprek en voel me stukken beter nu. Het gesprek ging in drie delen. Het duurde enkele uren. Eerste deel was alsof we beste maatjes waren, vertellen over wat er gaande is in ons leven, grappen, grolllen, lachen. Het ijs was gebroken.

Het tweede deel ging uiteindelijk over de nieuwe stand van zaken. Het feit dat ze een nieuw lief heeft, ze zit kennelijk een maand in de relatie. Ze weet niet goed of ze van hem houdt. Ze weet niet goed of het een rebound is, maar ze denkt van niet. Hij is goed en lief voor haar. Ik zei dat dat goed was, zolang ze maar gelukkig is. Zij wou eigenlijk geen relatie, maar hij pushte het, hij wist haar te overtuigen. Het gaat snel zei ze. Ze ziet hem niet als iemand met wie ze een leven zou opbouwen, zei ze er wel bij. Ze zei dat ze gelukkig was, en ook dat vond ik goed, maar ze zei ook dat het niet door hem was, ze was gewoon gelukkig van zichzelf. Het was een moeilijk deel van gesprek voor me, en ietwat emotioneel voor beiden, we hielden elkaars hand vast, streelden elkaars wang. Ze zei sorry, en ik zei dat ze zich niet schuldig moest voelen of sorry moest zeggen "de dingen lopen zoals ze lopen". Ik vertelde haar dat ik haar niet in de weg zou lopen bij haar nieuwe relatie, tenzij ze met hem of ne volgende kerel aan het altaar beland "so I would speak then and not shut up forever" Dat kon haar wel smaken. We spraken af elkaar af en toe te blijven zien, niet te veel, niet te weinig. Er was duidelijk nog liefde in haar voor mij, maar ze heeft een keuze gemaakt, en haar kennende gaat ze haar nieuwe keuze eerst een goede kans geven. Maar ze twijfelde wel duidelijk of het mss een fout was mij te hebben laten schieten.

Derde deel van het gesprek. Het emotionele achter ons gelaten en we zijn beginnen spreken op een wijze alsof we nog samen waren. Het ging nu niet - zoals in het eerste deel over koetjes en kalfjes - het ging over allerhande zaken. Het voelde misschien zelfs meer alsof we op een date waren. Ik versierde haar eigenlijk, en ze vond het leuk. Er is veel gelachen en in de ogen gekeken. De liefde is niet weg, maar het respect voor haar nieuwe relatie was essentieel om dit gesprek zo goed te laten verlopen. Doch heeft ze wel door dat ik haar nog steeds graag zie en ze vermoed dat ik wel mijn plannen heb om haar terug te krijgen... misschien wel door dit soort gesprekken, het speelse versieren, in haar ogen te kijken. Ze liet het toe, ze was verwonderd dat dit kon, ondanks de situatie en ze voelde zich duidelijk goed tijdens deze uren met mij. Ik denk dat ze twijfelt.

Uit de bar, deurtje openhouden wat ze duidelijk leuk vond, gebracht tot aan de tram. Typische date-toestanden. Nog wat geknuffeld, kus op haar voorhoofd. We geven duidelijk veel om elkaar. Ze belooft me dat niets of niemand ooit kan verbieden dat we elkaar zouden zien. De tram reed weg, en ik ging naar een feestje waar vrienden van me waren, met een goed gevoel. De toon is gezet. Het zal lang duren, haar inzet in relaties kennende, maar er is duidelijk wel nog twijfel bij haar ten aanzien van mij. Ik zal haar af en toe blijven zien, haar verder speels versieren. Ondertussen ga ik ook voort met mijn leven en zal ik met andere meisjes daten. Dit is belangrijk voor mijn eigen psychische (en fysieke ) gezondheid. Maar wanneer de toekomst het terug toelaat, maak ik haar terug de mijne.

Ik hou nog steeds ongelooflijk hard van haar, maar ik kan de nieuwe realiteit nu beter plaatsen, accepteren zelfs. Het is niet omdat ze nu in de armen van een andere man ligt, dat we elkaar niet op een niet-intieme wijze kunnen blijven zien en appreciëren.

Ons verhaal is nog niet ten einde, en dat heb ik haar gisteren gezegd en van kunnen overtuigen. Er komt een vervolg, echter niet onmiddelijk. Ik heb reeds een date vast voor zondag, en nu ga ik verder met mijn leven, maar zij blijft plan A.