voor mij komt het ook over dat zo meer jij afstand neemt jij terug aantrekkelijk voor hem wordt en van het moment dat jij weer de stap zet hij weer afstand neemt

maar er zit zeker wat achter in wat die doet

wat zou ik niet direct kunnen zeggen hoop voor u dat je wat duidelijkheid kunt scheppen erin want dit is niet fijn al die gemixte signalen he

sterkte ermee

Doe het omgekeerde van wat je zou willen doen, kunnen de meeste mannen niet tegen... genegeerd worden door een vrouw is voor een man onverdraagbaar....
See what happens....

Wat ben je sterk! Jouw verhaal lijkt wel een beetje op mijn situatie zie mijn blog van een tijdje geleden:
http://www.ldvd.nl/omgedraaid

Bij mijn ex werkt het ook zo lijkt wel: hoe meer ik hem loslaat, hoe meer hij me opzoekt. Ik merk bij mezelf dat het voor mij een grote zoektocht is. En ik zie dat bij jou ook terug. Je wilt hem graag terug, je wilt voorzichtig zijn om zelf niet gekwetst te worden als hij er toch niet voor gaat. Je wilt bij hem zijn, maar alleen als hij er echt voor gaat. Soms wil je gewoon bij hem zijn en genieten van hem..maar daarbij zijn weer de vragen of je daar goed aan doet of hebt gedaan.Ik herken het erg! Dit soort gesprekken voer ik veel met mezelf! De mensen om me heen zijn het al zat: die zeggen loslaten die hap! Geen hand vol maar een land vol.

Ik weet dat veel van jullie denken en gaan zeggen: vraag hem wat hij wil, laat hem duidelijk zijn.
Maar ik heb gemerkt, het lijkt wel alsof, des te meer ik hem los laat des te meer hij zijn best doet om bij me te zijn.
Dus misschien, als ik het hem vraag, stoot ik hem juist weer af.

Ik denk dat het in jouw situatie heel belangrijk is om jezelf als uitgangspunt te nemen. Ga je dingen niet vragen omdat je bang bent dat je hem afstoot of bang bent voor het antwoord, dan gaat dat denk ik op den duur aan jezelf knagen. Het moet toch niet zo zijn dat je aan de persoon waar je om geeft, je in feite niet jezelf kunt zijn. Dat is trouwens wat anders dan hem nu voor blok zetten: je mag alleen met mij afspreken als je er helemaal voor gaat.

Ik heb het afgelopen jaar van alles geprobeerd om onze relatie toch te laten slagen. Het was een soort vicieuze cirkel: we kwamen dan weer bij elkaar, ik voelde me dichtbij hem, dan bleek weer dat hij er toch niet voor ging, dan stuurde ik hem weer weg, dan zocht hij weer toenadering. Dit sloopte ons, maar vooral mij..aangezien ik toch altijd meer verwachtte..

Op dit moment heb ik wel weer contact met mijn ex. Helemaal geen contact vind ik een te grote stap. Maar bij alles neem ik mezelf zo goed en zo kwaad als dat gaat als uitgangspunt: vind ik het prettig om nu contact te hebben of om naar hem toe te gaan. Dat laatste doe ik op dit moment weinig, omdat ik mezelf wil beschermen. Waar ik vroeger alles op alles zette om onze relatie te laten slagen, vecht ik niet meer. Ik verbuig mijn gedachten ook steeds vaker van 'oh hij is er niet. Ben ik wel goed genoeg? Waarom wil hij niet bij me zijn? ' naar 'wat een sukkel dat hij een gezellige avond met zo'n lieve leuke meid laat schieten'. Natuurlijk wil ik nog wel dat we bij elkaar komen, maar er is een soort rust in mij...ik heb alles geprobeerd en als het niet lukt, dan lukt het niet. Wat ik nu juist wel doe, (in tegenstelling tot wat jij schrijft), is hem alles vragen wat er in mij opkomt. Maar dan vooral om uitleg, en zonder enige druk. Ik vertel hem ook wat zijn gedrag bij mij teweeg brengt maar zonder verwijten. Waar ik vroeger boos werd als hij mij niet belde terwijl hij dat wel had beloofd, en dingen er uit flapte van 'zo ga je niet met je geliefde om! Beteken ik wel wat voor je als je me zomaar even vergeet te bellen? Wat ben je toch een eikel en je snapt geen zak van me'..Blijf ik nu rustig. Ik vraag hem rustig waarom hij niet belde. Ik leg hem uit dat als hij niet belt, dat ik dan niet automatisch denk: oh hij zal het wel te druk hebben met zijn werk. Maar dat ik daar last van heb omdat ik toch op een telefoontje wacht. Dat ik daardoor een nare avond heb. Dat ik dat niet meer wil. Ik zeg hem ook dat hij door beloftes niet na te komen me zo uiteindelijk bij hem wegdrijft. Voor mezelf maak ik telkens een afweging: geniet ik nog van het contact? Of maakt dit het voor mij juist moeilijker? Wat kan ik doen om het voor mezelf makkelijker maken?

Wat ik hierdoor heb gemerkt, is dat we beter kunnen praten. Hij voelt zich minder in een hoek gedreven of aangevallen. Ik heb ook de indruk dat hij nu beter inziet wat zijn gedrag met mij doet. Hij belde mij laatst zelf op met het de zin 'sorry, ik heb het weer helemaal verkeerd gedaan he...'. zonder dat ik daar maar één woord over gezegd heb. Terwijl hij vroeger mij dan gewoon vrolijk zou bellen en niks erover zou zeggen.

Het blijkt ook dat we vaak dingen anders uitlegden. Als ik hem bijvoorbeeld vroeg 'wil je voor ons gaan'. blijkt nu dat hij daar een hele andere betekenis aan hechtte dan ik. Hij dacht ongeveer gelijk dat we dan moesten samenwonen, elke dag samen eten, elk weekend met elkaar doorbrengen etc. etc. Dat schrok hem af. Terwijl ik dat helemaal niet zo bedoelde....maar we kwamen er door een ruzie niet aan toe om dat uit te leggen.

Ik heb je blogs gelezen en ik vind dat je heel goed handelt! Je hebt heel duidelijk de grens gesteld door hem uit jullie huis te laten vertrekken. Ik vind dat heel goed van je! Nu hij weer toenadering zoekt, en ik merk aan jou dat je hem toch terug wilt, denk ik dat het niet helpt om nu bijvoorbeeld te zeggen 'ik wil geen contact en denk eerst maar een maand of twee na'. Althans, voor mij zou dat niet werken. Wat ik jou wil meegeven is: praat met elkaar, maar ga vooral niet op je tenen lopen. Luister naar je eigen gevoel. Maar probeer zijn gedachten niet in te vullen. Je kunt hem bijvoorbeeld ook zeggen dat je aarzelt om hem om duidelijkheid te vragen, omdat je bang bent dat je hem dan wegjaagt. Dat geeft hem de ruimte om - zonder zich aangevallen te voelen - uit te leggen hoe hij erover denkt. En jij hoeft niet op je tenen te lopen omdat je dingen niet vraagt..Hij heeft jou teveel gekwetst..en dat kan volgens mij alleen maar goed komen door het er met elkaar in rust en kalmte over te hebben. Natuurlijk hoeft dat niet meteen en heeft alles tijd nodig..en moet je (als je dat wilt) vooral ook leuke dingen doen en niet alles 'kapot praten'...maar zonder praten kom je er denk ik niet!

Heel veel sterke!

Lieve groet,

blauwzonnetje

Wat een geweldige reacties, dank jullie wel hier heb ik echt wat aan!
Eigenlijk bevestigen jullie een beetje wat ik zelf ook al denk.
Maar ik denk dat ik het, als het zo door blijft gaan, zeker ga vragen: wat wil je nu eigenlijk.
Maar dit contact is wel pas sinds afgelopen donderdag, dus ik kijk het nog even aan.
Ik zie hem morgen en daarna in ieder geval een week niet aangezien ik visite krijg uit nederland en daar tot
volgende week woensdag mee in de weer zal zijn. Misschien ook wel goed?

nog even een update, een grappig detail:
Ik heb net iets gedronken met zijn schoonzusje, ze nodigde me uit om me te bedanken voor
al mijn hulp zaterdag en gister.
Ik heb niet in mijn blog verteld dat hij van fotografie houdt, en vanzelfsprekend heeft hij dan ook de taak
van fotograaf op zich genomen gister. Zijn schoonzusje zei: het leek wel alsof het jouw feest was, hij heeft bijna alleen maar fotos gemaakt waar jij op staat...