Ken je dat gevoel van paniek? Dat je opeens een heel helder moment hebt en dat je beseft dat er iets kapot is dat nooit meer goed komt en dat je er zelf totaal geen controle over hebt. Mij maakt het bang en angstig en ik word er misselijk van. Het is weg en het komt nooit meer terug. Bij mij slaan die situaties vaak onverwacht toe. Juist als ik heel druk op het werk ben en totaal geen aanleiding is om opeens van slag te zijn of net als je een tikkie moe bent van een lange vergadering...... dan doet mijn buikk opeens pijn en springen de tranen in mijn ogen.

Mijn relatie is nu meer dan een jaar uit en ik heb intussen al een rebound lover gehad en ben nu met een nieuw vriendje. Ik heb dus niet echt stilgezeten, ik hoopte dat mijn pijn minder zou worden als je snel weer doorgaat met leven. Maar soms als ik nog aan mijn ex denk met wie ik al die jaren samen was en met wie ik nu helemaal geen contact heb. Ik kan er echt van in paniek raken. Dan besef ik dat hij een nieuw leven heeft waarin ik geen deel meer uitmaak en dat hij dingen doet en onderneemt waarbij hij nooit meer aan mij denkt.
Dat is zo raar...... Onze levens leven we verder maar zonder elkaar en dat terwijl hij mijn soulmate was vanaf onze eerste ontmoeting....

Hij is nog zo vaak in mijn gedachten. Als ik me niet lekker voel dan verlang ik naar hem, naar zijn liefde, niet naar de liefde van nieuwe vriendjes of vriendinnen of familie, nee dan mis ik echt hem.
Ik ben net twee maanden door india gaan reizen en het was prachtig. Maar ook daar droomde ik veel over mijn ex en als ik wakker werd voelde ik weer die pijn in mijn buik van het gemis. Ik droomde vaak over hem en zijn mooie nieuwe vriendin en in mijn dromen vocht en smeekte ik om mijn man terug te krijgen.
Gelukkig doe ik dat overdag niet, maar soms ben ik wel eens bang dat ik te weinig heb gevochten voor het terug krijgen van mijn man.

Hij heeft me als shit behandeld door zomaar te vertrekken en er met een collega vandoor te gaan, maar als achterblijver is het een verrassing geweest en kost het nog steeds moeite om er aan te wennen. Aan het idee te wennen dat mijn partner niet was wie ik dacht. Dat hij niet zoveel van mij hiels als hij zei.

Ik hoorde vandaag via via dat hij een nieuw huis heeft en het is echt heel gek, ook na een jaar geen contact dat hij een leven heeft zonder mij en ik een leven zonder hem. Ik hem vaak voor me in gedachten met zijn vriendin. Samen aan het lachen en gek doen en ik vraag me af of zij ook zo gelukkig is bij hem.
Ik kan mezelf gek maken met deze gedachtes. Mijn nieuwe vriend past qua karakter veel beter bij mij, maar ik moet er allemaal nog aan wennen. Je moet alles weer opnieuw opbouwen en daar heb ik vaak geen zin meer in....

Ik denk dat de pijn tussen mijn oren zit en niet meer in mijn hart. Misschien is het de frustratie van het verlaten zijn..... zou het anders zijn als ik weg was gegaan?
Zou ik me minder knullig en gedumpt voelen als er geen ander in het spel was geweest?
Geen idee, maar ik wou dat die ex nou behalve uit het dagelijks leven ook uit mijn hoofd verdween.....