Ik bedenk me net, voordat ik echt op mezelf ging wonen en voordat ik een relatie had was ik zo normaal. Ik hoefde nooit om iets te huilen, geen pijn, normaal voelen. Nu ik een relatie heb gehad en daar zo slecht uit ben gekomen met zoveel pijn merk ik dat de adolescentie fase in mijn leven extreem word uitgerekt. Ik blijf in die pijn hangen. Ik woon op mezelf en kan mijn weg hier prima vinden, maar eromheen klopt er veel niet. Ik heb veel pijn gehad en veel gehuild, nu minder. Maar toch is er iets niet goed, er is iets wat niet klopt. Mijn beeld over het hebben van een relatie is totaal verkracht.... De hoge eisen die ik voor het eerst liet vallen bij mijn ex zijn nu alleen maar hoger geworden en het vreet me op! Ik ben wel meer tot mezelf en dat voelt fijn, maar ik ben zo ongelooflijk kwetsbaar geworden. Ik wil te graag weer verliefd worden... Maar ik wil ook te graag op mezelf zijn ofzo. Ik wil het liefst nog steeds weer terug hoe het eerst was maar dat gaat niet. Het constante gevecht om niet aan haar te denken is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen en ook echt het eerste 'iets' in mijn leven wat me niet lukt! Mijn eerste kwelling wat ik niet krijg opgelost, mijn eerste grote litteken dat in mijn gevoelslichaam zit.

Zo dat staat weer op papier...