Mijn eerste echte liefde was een eye opener. Na heel wat moeizame mini relaties, was het een verademing iemand tegen te komen die all out voor me ging én waar ik ook kriebels van kreeg. Ervaring met echte liefde ontvangen en geven was er niet. Na anderhalf jaar ging het uit. Kapot was ik. Bananen en tosti's, dat was het enige dat ik maandenlang kon eten. Desondanks had ik de smaak te pakken. Ik nam me voor niet meer rond te klooien en opnieuw voor zo'n echte relatie te gaan. In mijn home town was ik nogal 'hot' en kostte het me weinig moeite een vriendje te vinden. Ik verwachtte die vibe door te zetten na mijn verhuizing naar de 'grote stad'. Vol goede moed pakte ik mijn spulletjes in om te gaan studeren. De twee jaar die daarop volgden waren jaren van afwijzing en eenzaamheid. De mannen die ik leuk vond, vonden mij niet leuk en ik werd kleiner en kleiner. En krommer (gniffel). Ik voelde me ronduit klote en onaantrekkelijk. Tot ik met iemand ging daten. Ook dat draaide uit op een fiasco. Maar ik opende me weer. Werd weer enthousiast over mannen en mezelf. Een periode van daten en verschillende vriendjes brak aan. Het was eigenlijk allemaal niets en meer van hetzelfde. Ik date met mannen die ik eigenlijk niet zo ontzettend leuk vond, het was een leuk spel en afleiding. Ze haalden het niet bij die relatie die ik eens gehad had. Probleem is dat zodra die mannen er dan genoeg van hebben om een onbereikbaar iemand aan zich te binden, ik me ondertussen stiekem toch al gebonden had aan hun. Zodra zij afhaakten, begon mijn 'obsessie'. En had ik veel verdriet van iets dat er niet meer was maar wat ik eigenlijk nooit gewild had. Het was een te groot verdriet vergeleken met waar het om ging. Ik wist dan ook dondersgoed dat het verdriet niet zozeer over die mannetjes ging. Ik kon dat dan ook in perspectief plaatsen. Nutteloos verdriet was het. Toen kwam hij.... Kriebels all over. Ik was verliefd en hij ook. Hij was die echte liefde.
Het mocht niet baten. En ik kwam weer in de bananen en tostie modus terecht. Nu, na een dik jaar... Het verleden is geen garantie voor de toekomst, angst is een slechte raadgever en nog meer van dat geblabla dat waar is maar...
Ik wil geen verdriet meer hebben van mannen waar ik op den beginne niet eens in geïnteresseerd was. Daarbij wil ik die afwijzing niet meer voelen. Twee zeer belangrijke zaken voor mij.
Langzaam aan begin ik weer open te staan voor iets... Maar eigenlijk is dat iets afleiding. En dat wil ik niet meer! Maar de verleiding... Het is als in een minder goede bakkerij staan en allemaal lekkers zien maar weten dat als je wacht op dat ene echt goede gebakje, deze zoveel lekkerder zal smaken en de lovehandle-toename waard zal zijn. Zo'n verleiding kan ik lang weerstaan, maar er zal een moment komen dat... Een mens heeft toch suiker nodig .

Ik zie dat hele traject niet zitten. Iemand leuk vinden, afwijzing. Iemand niet leuk vinden, toch erin mee gaan - nutteloos verdriet. Sommige dingen heb ik zelf in de hand natuurlijk. Maar wat als er straks wel iemand voor me staat die ik ontzettend leuk vind, en hij mij niet? Kan ik die afwijzing weer aan? Ik heb het nu allemaal redelijk onder controle. Heb mezelf enkele doelen gesteld en een relatie staat niet op dat lijstje. Maar hoe lang zal ik dat kunnen volhouden? Hoe lang lukt het me te ontkennen wat ik eigenlijk wil? Mezelf ontzeggen wat menselijk is.

Het is alleen... Kijk, voor ik mijn laatste ex tegenkwam... Ergens zit een positief persoon in mij. Ergens zit er ook een duisteren en donkere kant. Niet duister in 'eng' ofzo, maar duister qua gevoel naar mezelf. Enfin, ik zat best lekker in mijn vel. Ik vond mezelf weer leuk en kon lachen om mezelf. Dat werd alleen maar versterkt door de verliefdheid die daarop volgde. Nadat de relatie over was, was ik ook over. Het heeft me een dik jaar gekost om mezelf weer op te bouwen. Duizenden stukjes die overal en nergens verspreid lagen. De stukjes moest ik zoeken en de puzzel weer compleet maken. En ik ben er nog steeds niet! Dat ik gisteren in mijn keuken een beetje verliefd op mezelf was... loved it! Weer een beetje zoals voor de hell die volgde na het beëindigen van de relatie. Maar ik stond gisteren wel alleen verliefd te wezen op mezelf. Ik kon het aan niemand laten zien. Ergens gaf het me een sterk gevoel en ergens een beetje een eenzaam gevoel. En: schrikken!! Wil ik dan toch weer iemand in mijn leven? Neee neee neeee! Ja, dus eigenlijk! Verdomme!!!!! (Zo ging het een beetje in mijn hoofd.) Het is zo lekker rustig nu. Geen behoeftes, niet trippen over mannen. Het is niet belangrijk of iemand me aantrekkelijk vindt. Het is niet belangrijk wat ik zeg en doe. Niets is belangrijk behalve de doelen die ik gesteld heb. Dus ik wíl niet iemand willen!! Ik wil geen stukjes meer zoeken!!

Het verleden is geen garantie voor de toekomst.

Vertrouwen hebben.

Te lang verhaal geworden. Bedankt voor het lezen!