Al een poosje heb ik zo'n gevoel van: ik moet weer eens een nieuwe blog schrijven. Maar steeds komt het er niet van. Het is niet meer zo eenvoudig als het wel geweest is om een blog te schrijven, waarschijnlijk omdat ik op een gegeven moment het punt bereikt heb dat er niks nieuws meer te vertellen was. Aan de andere kant kriebelde het gevoel dat er iets in zat wat eruit moest, maar het is lastig om te bepalen wat precies.

Eerder al schreef ik over de saaiheid van deze periode. Daar is nog geen einde aan gekomen. Nog steeds heb ik geen verplichtingen en eigenlijk geen bezigheden. Eind juni m'n tweede studie afgerond, kort daarna op zoek gegaan naar werk en dat vrijwel meteen gevonden, maar dat begint pas in maart volgend jaar. Tot die tijd heb ik in principe een lege agenda, maar vanaf maart wordt het waarschijnlijk juist razend druk. Dat hoort bij dat type werk.

De afgelopen jaren heb ik het erg druk gehad vanwege de combinatie werk, studie en een eigen bedrijfje. Ik zag dat als een investering; nu even doorbijten, dan heb ik er straks wat aan. Ondertussen was daardoor mijn sociale leven echter een beetje op een lager plan komen te staan. Dat merk ik nu denk ik, aangezien ik een aantal goeie vrienden heb die ik met enige regelmaat zie, maar de bron om uit te putten is een stuk kleiner geworden in de loop der jaren.

Maar dan nog - dat lijkt ook niet de soelaas te bieden die ik misschien zoek. Een beetje loos rondstruinen op internet leverde de wijsheid op dat niet alleen overvolle agenda's voor stress kunnen zorgen, maar ook lege agenda's, of beter gezegd: een gebrek aan prikkels. Dat laatste lijkt een beetje te zijn waar ik last van heb. Niet in het algemeen een gebrek aan prikkels, maar een gebrek aan een bepaalde soort prikkels. Wat die prikkels precies zijn, is wat moeilijker te definieren.

Zo gaan er de laatste tijd veel dagen voorbij dat er weinig soeps gebeurt. Ik zit wat thuis en ben daar een beetje aan het aanklooien. Mijn slaap- en eetritme is al een flink poosje verstoord (heel laat gaan slapen en dan vervolgens wel gewoon de normale hoeveelheid slaap pakken, waardoor ik pas in het begin van de middag weer wakker word). Uit arren moede heb ik geprobeerd een hobby van weleer op te pakken: gamen. Maar het heeft me niet meer zo kunnen pakken, terwijl ik dat pakweg tien jaar geleden toch altijd met veel plezier deed. Verder spreek ik ook nog wel af met de eerdergenoemde vrienden, maar ook dat biedt niet zoveel soelaas meestal. Verder wat lezen, wat loos op internet rondhangen en wat tv kijken.

Nou is het ook zo dat het contrast heel groot is. De afgelopen jaren heb ik het bijna non-stop heel erg druk gehad en ineens hoef ik niks meer. Los daarvan geloof ik dat ik niet het type ben om alleen te zijn en dan een zee aan vrije tijd te hebben.

Maar waarom schrijf ik hier nu over op een site over ldvd? Eigenlijk ligt dat wel voor de hand. Zo'n periode van helemaal niets leent zich natuurlijk bij uitstek voor een geest die zich teveel in het verleden begeeft. Een geest die niks te doen heeft is moeilijk tegen te houden qua vergelijkingen met het verleden en qua associaties. En dingen in het verleden zijn al snel stukken mooier dan deze saaie, doodse periode. Om nog maar te zwijgen over allerlei filosofieen waarin mijn geest zich begeeft, wat zo fragmentarisch gebeurt dat er niet eens een eenduidige filosofie uit voortkomt. Wel is het zo dat die filosofieen over het algemeen niet vreselijk rooskleurig zijn en dat helpt niet.

In essentie geloof ik dat naast de lethargie, eenzaamheid een grote rol speelt. De wisselwerking tussen die twee factoren slaat een beetje dood. Niet de eenzaamheid in de zin van 'er is niemand om me heen', maar meer het gemis aan geestelijke verbondenheid zoals je dat in een relatie hebt. Zoals ik dat ooit met M. gehad heb. Ik heb gemerkt dat dat ook in mijn filosofieen haakt, want wil een terugkerend thema in die filosofieen nog wel eens 'de zin van het leven' zijn (in tijden als deze vraag ik me gewoon vaak af wat het nut van alles nou eigenlijk is, om uiteindelijk heel veel dingen weg te relativeren), ik heb gemerkt dat ik me met dat soort zaken bijna niet bezighoud op het moment dat ik geen last heb van die eenzaamheid. Het is daarmee niet zo dat ik zoiets clichématigs zou willen beweren als 'liefde is de zin van het leven', maar hooguit dat op het moment dat er liefde is, die existentialistische kwesties niet zo spelen. Voor mij is dat kennelijk belangrijk, maar tegelijkertijd schijnbaar ook zo moeilijk te bereiken. Want ik stel wel bepaalde voorwaarden aan 'liefde' en het simpelweg daar zijn van iemand van het andere geslacht, roept niet meteen 'liefde' in beeld. Zoals ik ook wel eerder heb geschreven, zijn M. en K. in de afgelopen tien jaar de enigen geweest die dat gevoel bij me hebben kunnen losmaken.

Binnenkort is K. trouwens jarig. Op mijn verjaardag kreeg ik van haar een mooi, persoonlijk cadeau en eigenlijk leek het mij wel leuk om haar ook iets persoonlijks te geven. Nu wil het toeval dat ik op het moment alle tijd van de wereld heb, dus tijd speelt geen rol. Ik had iets verzonnen, een combinatie van dingen, wat persoonlijk was en waarbij ook de nodige creativiteit komt kijken. Eigenlijk ben ik daar de afgelopen twee weken ook af en aan mee bezig geweest. Het cadeau bestaat uit twee onderdelen, waarvan ik van één nog niet helemaal zeker weet of ik het ook ga geven of dat ze zich er ongemakkelijk door zou voelen. Immers: een persoonlijk cadeau is leuk, maar ze is niet mijn vriendin en dan kan een cadeau misschien ook iets té persoonlijk zijn. Maar veel maakt het niet uit, in ieder geval gaf het me wat te doen en ik kan dat besluit altijd nog wel nemen. Het andere cadeau lijkt wel een beetje te worden wat ik voor ogen had. Ondanks mijn inspiratieloosheid en daarbij behorend gebrek aan creativiteit, vind ik het voorlopige resultaat wel bevredigend.

Maar ondertussen danst het beschermende duiveltje ook door mijn hoofd, me eraan herinnerend dát ze inderdaad mijn vriendin niet is en hoewel ik misschien die gevoelens voor haar heb, ze duidelijk heeft verwoord dat ze die niet beantwoordt en dat ze vermoedt dat dat ook wel zo zal blijven. Mijn eigenwijze geest krijgt het wel voor elkaar om daar minder stellig zo over te denken dan zij kennelijk doet en soms laat ik me daar wel door meeslepen, maar dat is niet goed. Het voelt dan een beetje alsof ik, te midden van de leegte waarin ik me nu bevind, op jacht naar prikkels van de juiste soort, een paadje bewandel waarvan men mij verteld heeft dat die rechtstreeks tegen een muur aan dood zal lopen (of de afgrond in, zo je wil), maar dat mijn eigenwijze geest, vanwege de prikkels die het paadje nog wel bezorgt, toch maar dapper blijft doorstappen. Want hoe je het ook wendt of keert, een bijzondere relatie hebben we wel - maar daar zit het stempel 'bijzondere vriendschap' op.

Soms krijg ik daar de prikkels inderdaad uit die ik zoek. Als we samen zijn, voel ik soms wel die verbinding met haar (overigens kennelijk een eenzijdig gevoelde verbinding, als ik haar mag geloven) en dat zorgt voor even een beetje respijt in de overige grote gapende leegte. Maar dat effect vergaat doorgaans weer als we dan niet bij elkaar zijn. Net alsof die verbinding dan op een gegeven moment ook weer een beetje ophoudt te bestaan, gewoon omdat we dan meestal niet zo heel veel contact hebben.

Dus, hoewel die prikkels fijn kunnen zijn en me er ook toe aanzetten om bepaalde dingen te doen (ik weet niet of het cadeau hetzelfde was geweest zonder die prikkels), word ik ook met mijn neus op de feiten gedrukt dat het misschien niet de meest verstandige bron is om ze uit te putten. En als die nuchterheid is wedergekeerd, dan zijn we weer terug in de eenzame leegte.

En dan gebeuren nog wel eens dingen zoals vannacht. Een droom, weer eens, zoals ik ze af en toe vaker heb. Over M. De strekking van die dromen is vaak hetzelfde: we komen weer bij elkaar en dat is fantastisch. In dit geval was dat ook zo. Kort samengevat was ik ergens waar een straat ineens haar achternaam als naam had en ik merkte daar iets positiefs/melancholisch over op, wat opgevangen werd door haar vader (haar ouders, van wie ik vanaf de dag van de breuk ook niks meer gehoord heb, komen ook nog wel eens terug in de dromen). Voor ik het wist bevond ik mij op uitnodiging van haar vader bij hun thuis, waar M. en haar moeder ook zaten (alleen was het eigenlijk het huis van mijn overleden grootouders, maar dat zul je hebben in dromen). M. was een beetje stuurs en afwijzend naar mij toe zoals ze zich nu veelal negerend opstelt. Totdat er op een gegeven moment zich iets voordeed (weet niet meer wat) waar ik op reageer zoals ik vroeger, toen we samen waren, gereageerd zou hebben, waardoor ze dat gevoel weer eens ervoer (niet het gevoel van mij als stomme ex die af en toe nog wat van zich laat horen, maar het gevoel van geliefde die er altijd voor haar was) en toen smolt ze, vroeg ze of ik snel weer zou komen en nee, nog beter, of ik diezelfde avond plannen had. Ik zei van niet en ze vroeg of ik dan kon blijven, bij haar. Naja en toen werd ik ongeveer wakker.

Dat is rot wakker worden. Ik bevond me weer in mijn slaapkamer, in mijn tweepersoonsbed, alleen, middenin de nacht en had meteen door dat het weer eens zo'n droom geweest was. Het rare met die dromen is dat de inhoud misschien onzinnig is, maar dat het lijkt alsof dromen onbewust een gevoel kunnen oproepen uit vervolgen tijden (in dit geval het samenzijn tussen haar en mij) wat ik bij bewustzijn nooit zou kunnen, althans niet zonder haar aanwezigheid. Dat gevoel suddert ook na als de droom al is afgelopen. En ja, toen dat vannacht gebeurde, had ik wel een hekel aan de huidige realiteit. Je zit al te midden van die saaie, gapende, inspiratieloze leegte en dan word je 'getrakteerd' op zo'n droom, als het ware om nog even te onderstrepen hoe niet fijn je het hier en nu eigenlijk vindt.

Ik vraag me af hoe lang ik nog moet doorsudderen voordat ik eindelijk weer echt vrede heb met het 'hier en nu'.