Acceptatie...of toch niet?

afbeelding van JT

Moet het maar accepteren, het is UIT! OVER! Accepteer het ook wel, maar ook weer niet. Tuurlijk heb je er 2 voor nodig om een relatie goed te houden, maar het ging toch best lekker? Ok, ok, up & down, maar dat hoort er toch ook bij? Verliefdheid over? Gek na 3 jaar? Maar goed dat het eigenlijk overgaat in diepere liefde...(En aan alle ldvd'ers: verliefd zijn is eigenlijk zoals ik het nu zie de positieve vorm van liefdesverdriet...constant aan hem/haar denken, slecht eten, slapen, onzekerheid...maar dan in een blij jasje uiteraard)

Baal als een stopcontact nog steeds...HET IS UIT! Weg toekomst, weg "ons", Maar accepteer het lichtelijk nu. Immers met woorden overtuig je iemand niet je terug te nemen. Wil ik ook helemaal niet trouwens. Redenatie is voor een vergadering, voor een relatie is echt iets anders nodig.

Heb stiekem nog wel hoop (heel veel hoop eigenlijk), maar op dit moment kans op een doorstart? No way. Wil ze niet, voor haar is het definitief. In elk geval heb ik mij na een week mezelf opstellend als een kwetsbaar moederloos kittentje, nu een wat sterker masker voorgeknald. Ja een masker, want de innerlijke ik is kapot, verwoest. Nu maar even maskeren en op de auto-pilot. Over een week of 2-3 zie ik wel verder. Probeer het nu te accepteren in elk geval.

afbeelding van janis1984

jt

accepteren doen wij denk allemaal niet..
het is meer de frustratie die gaat sluiten en misschien boosheid in de plaats komt..
zo van waar heb ik me druk om gemaakt of een tijd verspilling etc....
maar zelf geen ervaring in..

afbeelding van Egmo

acceptatie

Ja, ook ik heb alles geaccepteerd. Ben ik altijd even overtuigd? Nee, natuurlijk niet. Alles valt me zwaar, alles kost zoveel energie, omdat ik alleen maar aan haar kan denken.

Ik verlang naar meer antwoorden, ik kreeg enkel een "ik kan je niet meer steunen, kan jou problemen er niet bij nemen. Ik hou van je, maar niet meer voldoende" en ik had toen niet de moed er meer over te vragen.

Ik kan alleen maar gissen naar de onderliggende redenen, zoals het feit dat ze nog niet zo lang herstelt is van een depressie en misschien hervallen is. Dat ze haar wil concentreren op haar studies en dat enorm veel energie vergt. Dat ik haar te weinig steun, waar ze gerust over had kunnen babbelen.

Ik weet het niet, wat de eigenlijke oorzaak is, wel heb ik besloten totaal geen contact te zoeken, tot zij dat doet. Daarna zal ik opnieuw proberen haar hart te veroveren.

afbeelding van janis1984

egmo

jezus man..
respect.. dat je dat kunt zeg..

afbeelding van Egmo

respect?

Ik vind dat persoonlijk niet iets om respect voor te hebben. Het lijkt wel of ik aan het toeleven ben naar het moment dat ze me eindelijk belt, of mailt, of iets dergelijk. Ook al weet ik niet of ze dat zal doen en wanneer als ze dat wel zou doen. Het geeft me in ieder geval voldoende kracht om veder te gaan zonder haar.

Als ik iedereen keer dat ik aan haar zou denken een glas water zou drinken zou ik uitdrogen, want dan drink ik maar 1 glas per dag.

Toch moet ik, en jij en iedereen hier verder. Hoop mag er zijn, maar laat het zijn op een manier dat je je neerlegt bij de feiten. Dan heb je 2 dingen. Een leven zonder haar, en een leven met hoop. Laat je voorlopig leiden door deze 2 dingen, allebei in een andere vak in je hoofd. Het zijn tegenstellingen, maar maak er iets van dat samen hoort. Laat ze echter niet samen komen, dan is het weer miserie.