Ik begrijp dat je sommige momenten moeilijker zijn dan andere, dat hoort helaas allemaal bij het rouwproces. Want ondanks dat er niemand gestorven is , maak je mentaal wel hetzelfde mee. Je moet verwerken dat je iemand in je leven verloren bent.

Toch ben ik als psychologisch gezinde mens er niet van overtuigd dat de zaken definitief over zijn, als er geen te erge dingen zijn gebeurd. Elk gedrag heeft een reden. Gedrag van anderen lokt gedrag uit bij jezelf en visa versa. De eerste tijd ga je misschien verwijten naar jezelf maken. Dat doet iedereen in de beginfase. Maar interactie tussen personen gebeurd nooit van 1 kant. Ruzie maken doe je ook met 2. Er is er misschien altijd eentje dat begint, maar als de ander daar op ingaat, is hij of zij al even veel in fout. Bovendien zijn ruzie er niet voor niets. Het betekent dat de een ergens mee zit, bepaalde frustraties of onopgeloste emoties heeft, die het voor zichzelf houdt, tot op een gegeven moment de bon ontploft.

Ruzie maken is dan uiteindelijk niet de beste oplossing, maar je weet dan wel meteen dat niet alles rozengeur en maneschijn is. Praten is in elke relatie belangrijk, samen met eerlijkheid. Als 1 van deze 2 ontbreekt, kan dat zware gevolgen hebben.

Als je echt niet meer terug wil een relatie met hem, begrijp ik dat. Toch heb je nog verdriet, ook begrijpelijk. Het is nu een kwestie om met het verdriet te leren leven, in die zin dat niet meer merkt dat je verdriet hebt, dat het verdwenen is. Stel dat je wel nog terug wil naar hem, kan dat nog altijd.

Natuurlijk gaat hij misschien ook andere 'liefdes' leren kennen, jij misschien ook. Maar je hebt nu allebei tijd nodig om elkaar even te vergeten, om wrange gevoelens een plaats te geven. Daarna kan je altijd nog eens contact met hem opnemen, wanneer je denkt dat je daar allebei klaar voor bent.

Maar leg jezelf geen gedachten op, om het je zo schijnbaar gemakkelijker te maken. Dat gaat even goed,maar uiteindelijk kom je tot het besef dat je jezelf van alles voorliegt, en dan val je weer in een put.