Hij is een collega, Ik zie hem vaak, soms wel twee keer per dag.

Ik kan mijn kont niet keren hier in Utrecht of ik zie hem wel. We lopen rond in dezelfde cirkel van vrienden, collega's. Zelfde feestjes, zelfde lunchcafés. We hebben dezelfde ideeën, grappige bezigheden, zelfde humor. We lijken op elkaar alleen is hij wel meer gesloten dan ik. Ik ben nogal open en ik kan slecht liegen. ik deel mijn hart graag en ga gesprekken aan. Hij leek dat heerlijk te vinden. Ik had het gevoel dat hij hunkerde naar iemand zoals ik om hem heen.
We hadden een korte passievolle 10 dagen voordat hij op toernee ging. Nou ja, eerst naar huis, hij komt uit het buitenland, en dan op toernee. Hij zou 2,5 maanden weg zijn. We belden ongeveer om de dag. Toen hij aan het toeren was was dat moeilijk vanwege het tijdsverschil, maar we konden elkaar wel appen. Het was eigenlijk gewoon "aan". We waren exclusief.
Ik dacht elke dag aan hem. Leefde met hem mee. Waar zou hij nu zijn. Stuurde hem berichten voor elk concert. toi toi toi! have fun! Toen hij eindelijk terug kwam kon ik mijn geluk niet op. Ik zag hem eindelijk. We hadden een gezellige, lieve date. hij sprak wel zijn twijfels uit op een bepaalde manier. zei dat hij een gesloten persoon is, maar dat hij zich graag wil openstellen voor mij. Ik kuste het weg...dacht ik. Hij kon heerlijk in mijn armen hangen. Hij leek zo weg te smelten op die momenten.
Twee dagen laten kwam hij bij mij. samen koken, eten, kletsen, eurovision kijken, seks. En opeens....opeens moest hij weg. Midden in de nacht. Hij verliet mijn huis om half 1. Ik was in tranen...niet waar hij bij was, maar toen ik de deur achter hem had dicht gedaan. Waarom dit? Waar kwam dit vandaan? Drie dagen laten kapt hij het af.
Hij voelt niet wat hij moet voelen , Denk hij. Mijn hart brak in 1000 stukjes. Hoe kan dit zo snel over zijn? Waarom kreeg ik geen kans, een echte kans live, nu we weer samen zijn in dezelfde stad en niet dat hij op toernee is ofzo, en dat wachten? Ik heb gewacht op hem want ik hou van hem ja. Maar het was zijn idee. Hij wilde me daten, hij wilde dat ik bleef slapen, hij wilde uitgaan, hij vond het geen probleem dat ik het aan een vriend vertelde die ook één van zijn beste vrienden is, hij was bovenop me zal ik maar zeggen, moest me bij zicht hebben, wilde exclusiviteit....Dus ik dacht dat hij echt oprecht was....

Dit is nu een maand geleden. En wat blijkt: Ik ben zwanger.

Ik heb het hem verteld. We hebben het er veel over. Ik weeg alle opties tegen elkaar op.
Ik zie hem nog vaak. We hebben afgelopen donderdag afgesproken en een heerlijke middag gehad. Net alsof het een date was, maar dat was het niet.
Hij is mijn gelijke is zo veel dingen. Ik weet zeker dat hij dat ook voelt. Hij geeft om me, anders zou hij niet bllijven schrijven en zich inderdaad open stellen voor mij. Hij heeft het over van álles. Ook dingen van vroeger, Hij vraagt honderd uit aan mij. Wil niet dat ik weg ga, "laten we nog even zo lopen" of "oh we kunnen nog dit rondje maken"...zou je dat doen als je diegene niet mag?
Vandaag ook weer afgesproken. Beetje door de stad gelopen. gekletst, koffie en ook serieuzer gepraat. Hij voelt dat hij niet klaar is om een kindje op te voeden. En omdat we geen stel zijn zal het allemaal nog moeilijker worden. Dat ben ik met hem eens....maar....ik wilde wel een stel zijn. Natuurlijk zou deze situatie ook niet ideaal zijn als we wel een stel zouden zijn, omdat we nog maar heel kort samen zouden zijn....Maar het zou anders zijn.

Hij wilde mij niet, maar zo plotseling: Mannen onder ons: Ik vraag het aan jullie: Kan dit zomaar in eens bij jullie opkomen?
Ik heb dat nog nooit gehad, van de ene op het andere moment van: OH nee, dit gaat niet lukken. Bam, klaar.

nu voel ik me zo alleen. En ik mis hem zo. Ik zit in een emotionele achtbaan.
hij vertrekt vandaag voor 1 week naar zijn land.
Ik heb hem gevraagd mij volgende week woensdag op te zoeken. Ik mis hem verschrikkelijk. Het wordt ook elke dag erger lijkt het.

Ik weet wel wat ik moet doen, wat het meest praktisch is. Wat het logische is, maar ja...gevoelens zijn niet logisch te verklaren.

Vrouwen onder ons: Hebben jullie hier ervaring mee? Ik voel me klote, wil al 3 jaar eigenlijk een kindje. Wat als ik maar één kans krijg in dit leven?

Waarom wilde hij niet met mij zijn? Ik ga met deze gedachte naar bed en word er wakker mee.

wat een bende