De reacties op mijn vorige blog hebben me aan het denken gezet. alweer...
Zoals ik weleens eerder heb vermeld heb ik 1 echte relatie gehad. Dit duurde drie jaar. Ik ontmoette hem een week voor mijn 18e verjaardag.

Daarvoor vond ik wel eens iemand leuk en op 1 jongen was ik ook daadwerkelijk verliefd geweest. Het was een jongen met wie ik elke week na het uitgaan nog uren filosofeerden over het leven; althans waf we daarvan wisten. In het speeltuintje voor mijn ouderlijk huis. Af en toe zoenden we wel eens - als hij geen vriendin had. Nooit heb ik hem iets verteld over mijn verliefdheid, al denk ik dat hij het wel geweten heeft.

Maar toen kwam B dus. Hij vond me leuk. Dit liet hij ook merken en ik voelde me on top of the world!! Daarvoor was er nooit iemand die interesse in me toonde. Ik heb nooit helemaal begrepen waarom jongens vriendinnen wel interessant vonden en mij niet zagen staan. Begrijp me niet verkeerd; ik ben niet beter dan hen, maar ik vind mezelf best slim, aardig en ook niet superlelijk ofzo.
B toonde wel interesse en de eerste keer dat ik hem zag hadden we die sparkle. Daarna ebte het bij mij wat weg. Ik denk omdat ik bang was hem toe te laten. Na 4 maanden daten ging ik overstag en kregen we een relatie. Een heftige relatie in positief en negatief opzicht. We hielden veel van elkaar maar konden ook gruwelijk botsen.
Na 3 jaar was ik de ruzies spuugzat. Daarnaast had ik het gevoel dat onze levens niet meer op hetzelfde level zaten.
Toen ik hem leerde kennen zat ik net een jaar op het MBO. Hij deed niks. We hadden beiden geen middelbaarschool diploma, een grote mond en waren beiden wat rebels. Maar daar waar hij rebels bleef haalde ik mijn diploma, ging werken en had ambities. Hij deed nog steeds niks...

Nadat ik het uitgemaakt wilde hij me terug. Onbewust vond ik het fijn want ik had de macht. Ik hield hem dan ook aan het lijntje tot het niet meer ging. Na 4 maanden had hij een nieuwe vriendin.
Ik was kapot! Ik dacht dat onze breuk tijdelijk zou zijn en dat we weer een koppel zouden vormen. Toen hij zo kort erna alweer een ander had en na een half jaar al bij haar woonde voelde ik me diep gekwetst. Daarna hoorde ik steeds meer verhalen over vreemdgaan vanaf zijn kant tijdens onze relatie en ik besloot nooit meer zoveel van hem te houden...

Helaas denk ik ook dat dat een deel van mijn probleem is. Nog steeds zie ik B als true love al zou ik nooit meer iets met hem willen e ben ik echt over hem heen. Hij is wel de enige die ooit zo close is geweest, aan wie ik me blootgaf en met wie ik alles deelde. Daarna heb ik heus mijn lol wel gehad maar viel ik niet meer echt voor iemand.

Tot J. Want al wist ik niet of ik wat voor hem voelde, achteraf lijkt het me duidelijk. Ik wilde het niet toegeven, omdat ik altijd geweten heb dat het niks kon worden, maar de signalen waren zeer duidelijk. Ik checkte zijn facebook de hele dag door, keek wanneer hij online was, dacht aan hem en besloot lid te worden van een ldvd site.... Ehhhhhh clear toch?? Het kon niks worden; was duidelijk. Dus ik kon wel met hem praten over mijn. gevoelens maar ik wist dat ze niet wederzijds waren hoewel ik soms graag wat anders wilde geloven, heb ik dat ook nooit gedacht.

En na J komt nu dus D. Iemand die dezelfde uitwerking op me heeft als B. En een beetje zoals J. Maar daar waar ik het bij J niet wilde toegeven doe ik dat bij D wel. Ik vind hem leuk. En de kans dat ik het verpest heb bij hem is groot, omdat ik gewoon niet goed ben in liefde. Ik vind het lastig om te uiten, durf ook niet meer uit angst om op mijn bek te gaan. En ja ik ben blij dat hij terugappte en we een leuk gesprek hadden en nee het verbaast me niet dat ik nu niks van hem heb gehoord. En het zal me ook niet verbazen als D ook niet de man is die wel voor me gaat...

. Ik bespreek inderdaad nooit wat ik voor iemand voel. Bij B deed ik dat wel maar door die situatie durf ik niet meer. Bij J was het sowieso zinloos en D tja het lijkt te pril en te los contact om daar nu al serieus over gevoel te praten. We zitten nog in de aftast fase: wat vindt hij van me, flirten, interesse wekken e. d. En laat ik nou juist zo barslecht zijn in deze fase.

So I'll let it go. Al mijn energie die ik in J en in D heb gestopt heeft me leeggezogen. Ik zie wel of D ooit nog wat laat horen of hoe het zal zijn als ik hem weer tegenkom... Misschien ben ik er gewoon nog niet klaar voor? Of misschien ben ik nog niet de goeie persoon tegengekomen? Of misschien moet ik eerst alles loslaten, er niet meer zo over nadenken en see how things goes?

I'll try it again.... ........