Vandaag toch maar weer gaan werken, ondanks dat ik weer slecht geslapen heb en er op mijn werk niet veel te doen is momenteel. Het gaat sinds gistermiddag weer een stuk beter, ik heb weer zin in dingen en zie weer een beetje licht in de toekomst. Ik heb zin in het weekend, helemaal volgeboekt met leuke dingen, vrijdagavond eten bij een vriend en vriendin, daarna een dartwedstrijd, zaterdag naar Fields of Rock hier in Nijmegen for old times sake, zondag verhuizen met hulp van veel vrienden. Dus dat gaat goed! Maar op liefdesgebied nog helemaal niet, daar heb ik nog teveel angsten en hou ik nog teveel aan haar vast, mis ik haar nog veel te veel, ze zei ook zo vaak dat ze me leuk vond, stuurde de hele tijd kaartjes, e-cards, sms-jes, zoiets had ik nog nooit meegemaakt..

Ik voel me precies zoals onderstaand stukje, dat komt van

http://www.liefdescursus.nl/verdriet/index.html

//
Indien u ondanks het besef van idealiseren meent, dat u vroeger de Ideale Geliefde bezat, moet u even op het verstand leunen.Wat waren ook weer de redenen waarom het uit ging? Waar kon u echt niet meer tegen? Goed nadenken. Desnoods de uithuilschouders van weleer nog even raadplegen en oude dagboeken naslaan. Er moeten toch wat ergernisjes zijn geweest. U zult merken dat ze geleidelijk terugkomen, als u zich eenmaal begint te concentreren. Opschrijven! Het hart wist uit alles uit wat de liefdesdroom bederft. Daarom heeft u immers het verstand aan het werk gezet. Met pen en papier, zodat de lijst tastbaar is, tastbaarder dan een bestand in de computer.

Kijk.

De lijst groeit. En u besluit, dat met een beetje inschikken er mee te leven valt. Feitelijk gaat het om details, vindt u. Na de hereniging zult u gewoon wat beter uw best doen. Alles moet en zal goed komen. Maar er is toch iets, waar u liever niet aan denkt. Dat ene, waar uw gedachten steeds naar uitgaan, waarna u terugschrikt. Nee, niet aan denken, flitst het door u heen, en weg is dat ene weer. Het is net of u iets voor uzelf verborgen houdt, uit het zicht.
Dat is ook zo. Uw gedachten willen dat ene onderzoeken, uw hart wil het niet weten. Om dat ene gaat het.
//

Zo voel ik me precies, het is nog veel erger, ik ben bang dat ik niet meer zo'n lieve, attente, enthousiaste, uitgesproken meid zal krijgen. Ik ben bang dat ik een volgende vriendin geen kans kan geven, dat ik haar alleen maar vergelijk met wat ik had en dan haar de liefde niet kan geven die ik wil, om al die redenen hou ik me aan haar vast, blijf ik lijntjes naar haar toe houden, omdat dan er nog een beetje hoop is, dat het ooit weer goed zal komen, dat ik haar ooit weer mag beminnen, ondanks alle negatieve dingen die zij ook had, het is precies zoals hier boven staat, als ik nou iets meer mijn best doe, een nieuwe kans krijg dan komt het allemaal goed in de relatie, maar ik weet eigenlijk ook wel dat dat niet zo is, en als het wel zo zou zijn, dan is dat niet nu, maar pas over een hele tijd in de toekomst als er een andere situatie is ontstaan. Daar heb ik het moeilijk mee, dat maakt het voor mij zo moeilijk het te accepteren, dat zorgt ervoor dat ik zo bang ben dat ik dit nooit kan loslaten, het geen plek kan geven.

Tot slot nog een stukje van dezelfde website, waarin eigenlijk al het antwoord op mijn vragen staat:

//
Ik kan me levendig voorstellen dat het een prangende vraag is. Als die Ander er weer is, lijkt al het leed geleden en hoeft er geen traan meer vergoten te worden. U zult weer gelukkig zijn, een stralend blauwe zonnehemel zien. Toch?

Welnee. Dat is uw illusie. Moi zal die deskundig verbrijzelen. Hoor! Daar gaat de voordeurbel. Het is uw voormalige Geliefde, die zegt veranderd te zijn, die tot inkeer is gekomen, die nog altijd liefde voelt, die veel spijt heeft en ook een doos chocoladetaartjes om de hereniging te vieren. Ik voorspel u: geen hap komt door uw mond.

Want du moment dat al die zo innig gewenste woorden gesproken worden, ontwaakt uw wantrouwen. "Is dit wel waar?" fluistert een slangenstem in uw hart, "en zou het morgen nog zo zijn, of volgende week?"

U begrijpt het. Tussen illusie en desillusie liggen slechts enkele gedachten. Als en indien de voormalige Geliefde terug komt, is er een geheel nieuwe situatie ontstaan. Maar... de glorieuze terugkeer hoeft niet op korte termijn plaats te vinden. En daarbij is het een kans. Het kan gebeuren. Het hoeft niet. Maar het kan. Uw omgeving houdt u voor dat u geen valse hoop mag koesteren. D'accord. Maar ik stel: valse hoop wil zeggen dat u er vast op rekent dat er een hereniging plaats vindt. Hou alleen rekening met de kans. Hoop is er altijd, en iedereen verdient een tweede kans, of een derde, desnoods een vierde. Een vijfde? Hmmm. Passief in uw stoel zitten wachten tot de deurbel gaat, is onwenselijk. Wilt u dat de Geliefde u als een uitgewrongen dweil aantreft? Ik dacht het niet. Actie is dus geboden.

Ik zal de situatie aanscherpen, zodat u beter begrijpt wat u te doen staat. Stel, de Geliefde van weleer keert terug. Over vijf jaar. Dan moet u verantwoorden wat u tijdens die vijf jaren afwezigheid met uw leven heeft gedaan. Van uw antwoord hangt de hereniging af.

Heeft u alleen zitten snikken? Gut. Het blijkt dat de Geliefde een uiterst enerverend bestaan heeft geleid, vol van avonturen en daadkracht, en tot de conclusie komt dat u beiden niet meer bij elkaar past. Dat is nou jammer.

Of kunt u dan verschillende bewijzen van goed gedrag overleggen? Leren paardrijden wat u al eeuwen wou, eindelijk alleen op reis geweest, het verhaal van Medea foutloos navertellen? En lief geweest voor degenen die u nodig hadden, in plaats van eindeloos troost en medeleven af te persen? Kijk, dat levert een andere reactie op.

Het is dus zaak, dat u zich optimaal gaat voorbereiden op de kans dat de Geliefde terug keert. Zo ooit, is nu het moment aangebroken om uw leven in eigen hand te nemen en volledig te wezen wie u kunt zijn. Geen halfheid meer, geen laffe uitvluchten, geen verborgen kinderdromen over eens en ooit. Het moment is nu. Een ander is er niet meer. Nu!