Ik voel me vandaag zo verschrikkelijk alleen... :'(. Waarom is er niemand die me spontaan opbelt, mailt, sms't... En dan nog liefst hij!

ik ben zo ontzettend verdrietig...het doet zo ongeloofelijk veel pijn....ik kan niet eten, slapen, denken, eigenlijk niet eens leven....ik raak de liefste jongen van de wereld kwijt, mijn grote liefde, mijn toekomst, mijn alles!! Gaat dit ooit over???

Vrijdag 21 mei 2004, 13.02 uur.
Hai lief, vandaag had ik drie mailtjes van je. Ik hoop dat je me blijft schrijven. Het was een hele mooie mail. Die precies beschrijft wat wij hebben. Hoe bijzonder. Nu ga je een paar dagen naar je vader.
Best lastig te weten dat je het zo zwaar hebt en dat ik je niet kan helpen, niet kan steunen.
Ik zou er zo graag voor je willen zijn. Je hier doorheen slepen. Maar dit moet je zelf doen.
Veel steun van anderen hoef je ook niet te verwachten. Hard, maar je hebt er nu ook niets aan.

En idd. Die woorden waren misschien niet nodig geweest. Je hebt er ook niet op gereageerd en je hoeft er ook niets mee te doen natuurlijk. Hopelijk staat het je niet tegen dat ik het wel heb gezegd.

ik heb de laatste twee nachten flink gehuild. zo raar. zeker als ik niks te doen heb dan voel ik me zo alleen. sprak hem laatst nog op msn , hij vroeg hoe et met me liefdesleven gaat. nou wat denk je dacht ik bij me eigen. dus ik vroeg en de jouwe dan? hij zei goed. ik zei wat bedoel je daarmee? toe zei hij ja dat wil je wel weten he, en toen moest ie opeens weg. wat wil hij hiermee bereiken ? hij weet dat ik hem nog wil! als we elkaar op msn spreken is hij anders dan doet ie alsof hij heel wat is( terwijl hij helemaal niet zo is), en als ik hem in het echt zie, is hij weer anders. heel zorgzaam je kan dan duidelijk zien dat ie nog om me geeft.

En ik weet: er komt altijd een einde aan
je mag alleen van iets genieten
als je belooft dat je het ooit voorbij laat gaan....

Lieve schat, ik mis je zo...

Alweer een tijdje geleden... Nog steeds liefdesverdriet... Gaat het dan nooit over?!
Minder is het wel geworden, maar ik wil er gewoon helemaal niet meer aan denken! Het komt meestal in vlagen, dan voel ik me weer even beter en dan weer helemaal niet. Ik mis hem nog iedere dag en word gek van mezelf. Ik betrap mezelf erop dat ik dan allerlei dingen aan het verzinnen ben waardoor het "misschien" weer goed zou kunnen komen. Ik bel niet meer en sms niet meer, ik spreek hem helemaal niet meer. Hij laat ook helemaal niks van zich horen. Hij weet dat mijn vader is geopereerd maar informeert niet enzo, terwijl ik dat eigenlijk toch wel had verwacht...

Het was gisteren 7 weken uit en ik heb meer als 2 weken geen contact meer met hem.
Het lukt me aardig om dat vol te houden. Misschien ook wel omdat ik heel vaak boos op hem ben en me zo ontzettend in de grond getrapt voel door hem.
Iemand die een half jaar lang beweert zich nog nooit zo lekker te hebben gevoeld bij een meisje, om vervolgens vreemd te gaan en nooit meer wat van je te laten horen.

Ik kan het niet bgrijpen, hoe graag ik het ook zou willen. Het is verspilde energie die ik eraan schenk, maar het blijft maar in m'n hoofd spoken.
Aan de ene kant boos, aan de andere kant mis ik hem ook weer. Zoals ik al zei, een rare fase waar ik nu inzit.