Exact een jaar geleden lagen we bij elkaar voor het eerst en werd het officieel. 5 mei, bevrijdingsdag.... ironisch dat ik me toen ging binden aan iemand. Een jaar geleden had ik dit nooit verwacht dat ik hier nu alleen zou zitten. Doet het pijn? Nee, niet echt... Moet ik huilen? Nee, niet echt... Wil ik huilen? Ja, kei hard! Maar het gebeurt niet! Het valt me niet echt zwaar, ik merk dat ik echt heel erg ver ben! Nog steeds zie ik geen vervanging voor haar, maar alles op zijn tijd. De pijn is vrijwel verdwenen, af en toe wat nasteekjes van vervelende gedachten die maar even aanhouden. Wel kan ik met de tijd die ik met haar doorbracht NU EXACT een jaar geleden tot in de precisie herinneren. Wat was dat magisch, ongelooflijk gewoon.... Dat gevoel had ik nog nooit gehad bij iemand en ik kan misschien over een tijdje zeggen dat ik blij was dat ik dat met haar had. Ik voel me soms nog wel verraden en ik kan haar nog niet onder ogen komen. Ik doe het vandaag rustig aan en ik ga niet feesten. Ik gun mezelf rust en ik ga niets doen. Ik denk dat dit voorlopig een van mijn laatste posts zal zijn die ik zelf ga posten. Ik heb hierna vrijwel niets meer om over te schrijven want ik heb dan bijna alles gehad op 1 ding na, maar daar maak ik me geen zorgen over. Ik wil haar nog wel, jammer genoeg... Maar het zij zo, ik heb geloof dat dit goed komt met mij. Dat ik weer met mezelf kan leven zonder paniek (dat heb ik al lang niet meer gehad) . Ik kan weer op mezelf zijn, ik vind het zelfs nu nog eng om in een relatie te stappen dus dat doe ik ook niet. Dat komt wel weer! CHAPTER 1 closed, CHAPTER 2 starting right now!

PS: Zoals ik al zei ga ik hier nog niet officieel weg, maar ik bedank alvast iedereen hier die op mijn comments heeft gereageerd en met mij CHAPTER 1 is doorgelopen. Die personen weten zelf dat ik het over hun heb Ik heb namelijk ook veel hun blogs gereageerd!! Mijn verslaving aan de site is er nog wel, maar dat is gewoon uit nieuwsgierigheid naar andere, dus ik zal blijven lezen!