Dag 36 was mijn laatste blog...36 dagen alleen. Nu ben ik bijna 3 maanden verder, ik tel de dagen niet meer...goed teken.
Tussen dag 36 en nu heb ik hem 3 keer gezien en gesproken. Afgelopen zaterdag was de laatste keer.
Nog steeds zijn er dagen van verdriet, pijn, gemis...maar vooral de eenzaamheid. Dat wordt dan ook nog eens benadrukt doordat de jongste zoon zo'n 6 maanden geleden is gaan wonen in de stad waar hij studeert.
De situatie is nu eenmaal zo zoals deze is. 19 jaar alleen zorgen voor 2 zonen, een fulltime baan, en een huishouden, is voor mijn gevoel makkelijker dan alleen voor mezelf te moeten zorgen. De strakke planning die je dan hebt om het te kunnen bolwerken, alle aandacht, liefde en vriendschap die je je kinderen wilt geven, achteraf bekeken heel zwaar maar ik was niet anders gewend.
Koken voor mezelf en dan het alleen te moeten opeten..lang leven de kant-en-klaar-maaltijden., het alleen eten blijft. Komen de kinderen thuis, dan is het totaal geen moeite om lekker gezond te koken, want het is dan gezellig. Ik kan me er dan ook de hele dag op verheugen.
Ik moet nog de juiste weg vinden. een juiste weg met mezelf., het goed zorgen voor mezelf. Met soms die dagen van verdriet, pijn, gemis en eenzaamheid....het zij zo, ik moet er mee dealen...wennen, wennen aan dit nieuwe leven, wennen aan dit leven zonder hem, het oude leven proberen los te laten, gelukkig worden met mezelf, en het gaan zien als een uitdaging.

Na 3 maanden verder ben ik er nog lang niet, maar mijn doel is wel duidelijk. Wat dan ook inhoudt dat ik mezelf echt schoppen onder de kont moet geven. Komend weekend geen feestjes maar ga ik aandacht besteden aan huis en tuin...alleen. Ik zie er echt wel tegenop, maar dit hoort ook bij het proces van wennen aan dit nieuwe leven.

Heel veel sterkte en kracht iedereen hier met jullie eigen proces!

Grtzz, G