Ik trek het altijd ongeveer 2 weken zonder contact op te nemen.

Het is nu ongeveer 3 maanden uit. En telkens kan ik mezelf er toe zetten om hem 2 weken niet te contacteren. Nu is de drang weer opgekomen.

Ik vermoed dat het komt omdat de ontgoocheling na het vorige contact dan al wat vervaagd is uit mijn geheugen. En dat ik mijn eigen gevoel van hem te missen projecteer op zijn gevoelens. Omdat we zolang hetzelfde voor elkaar gevoeld hebben, denk ik dan dat, zelfs al zijn we niet bij elkaar, de gevoelens nog even gelijk lopen. En ook natuurlijk, dat ik hoop dat, als ik hem maar lang genoeg met rust laat, hij zelf eens iets van zich zal laten horen.

Ik wil weten wat hij voelt, hoe hij denkt, hoe zijn leven gaat. Maar wat ik vooral hoop te horen is natuurlijk dat hij me mist. Ik moet dan altijd denken aan dat liedje van de streets: "I know you want to make her see how much this pain hurts. But you've got to walk away now. It's over."

Als hij me zou missen, had hij waarschijnlijk wel zelf al iets laten weten. Volhouden dus! Dan heb ik morgen tenminste iets om trots op te zijn. Want dat zal ik van mijn examen niet kunnen zeggen vrees ik.

Misschien ook net door het slechte leren dat ik hem weer wat meer mis. Want hij was het altijd die me dan kon aanmoedigen en steunen zodat het toch elke keer lukte. Mijn vader (psycholoog) zei me dat elke ervaring die ik meemaak waar ik mijn ex mee associeer, maar dan zonder mijn ex, me weer een stapje verder bij de verwerking brengt. Dus das misschien 1 lichtpuntje. Maar soms is weten dat de toekomst wel beter zal zijn, niet troostend genoeg. En wil je gewoon dat het hier en nu beter gaat.

Uitzweten... veel meer kunnen we momenteel niet doen voor onszelf blijkbaar...