Het is weer een aantal weken terug sinds ik hier voor het laatst heb geschreven, omdat het best redelijk met me ging.
Ik had nog steeds verdrietige momenten natuurlijk maar over het algemeen ging het prima, ik liep niet meer de hele dag aan hem te denken en te malen.
Ik heb een paar keer met hem afgesproken en die paar keer hebben we ook seks gehad. Niet zo een goed idee misschien, maar ik had er verder niet zo veel problemen mee, ik kreeg er ook geen valse hoop door, dacht ik.
De laatste keer dat we wat deden zei hij erna: dit moeten we eigenlijk niet doen, het lijkt nu net alsof we alleen maar afspreken voor de seks en ik wil niet je seksbuddy zijn. Ik wil vaker met je afspreken en ook samen andere dingen doen...
Dit was dinsdag 2 weken terug. Dat weekend daarop zou ik op vakantie gaan naar het huis van een vriendin op een eiland voor de kust. Hij zou zelf ook op vakantie gaan naar het huis van zijn ouders in de bergen, waar hij al zijn hele leve lang elke zomer doorbrengt. Hierdoor kon hij helaas niet op mijn kat passen en moest ik die naar het huis van iemand anders brengen. Nu was hij zo lief of de kat met de auto weg te brengen en daarna mij naar het vliegveld te brengen. Alles goed en wel.
Toen ik eenmaal op het eiland aankwam kwamen de herrinneringen boven van de keren dat ik daar met hem ben geweest, en eigenlijk ging het al vanaf dag 1 mis.
Zoveel herinneringen, niet alleen van dat eiland maar van onze hele tijd, onze 2 jaar samen. Ik dacht aan het begin, hoe ik erachter kwam dat ik veliefd op hem was, hem dat vertelde en hij opbiechtte ook al heel lang verliefd de zijn op mij. hoe ik voor hem mijn relatie heb verbroken, voor hem naar een andere stad ben verhuisd en alles heb achtergelaten. Hoe verliefd we waren, en hoe gelukkig. Hoe fijn we het samen hadden, hoeveel lol en hoe weinig ruzie. En dat eigenlijk tot op de laatste dag, totdat meneer met de deur in huis viel om te zeggen dat hij niet meer van me hield zoals eerst, en dat hij met mij niet verder kon.
Ik dacht dat ik het geaccepteerd maar ik heb de hele week lang alleen maar daar aan kunnen denken. Hoe kan dat allemaal ineens over zijn? Ik mis hem, zijn familie, alles om hem heen.
En toen ik zondag avond thuis kwam...het huisje waar we zo gelukkig waren, waar hij zo graag met mij wilde wonen...het huis leeg, alleen spullen van mij...niets meer van hem.
Sinds zondag voel ik me zo leeg, alleen en triest...
Ik zie hem in ieder geval de komende 2 weken niet totdat hij terug is van vakantie. Ik doe mijn best om niet te denken aan wat hij daar doet. Met zijn vriendengroep, een hele boel meiden die al tijden achter hem aan zitten...ik krijg daar alleen nog maar een grotere knoop van in mijn maag.
Ik weet dat hij nu vrij is om te gaan en te staan waar hij wil, het is over tussen ons en daarvan ben ik me heel bewust...maar het doet zo´n pijn...zucht
zal dit dat zijn waar men het altijd over heeft: 2 stappen vooruit en 1 stap terug. Als dat zo is, doe ik hierna weer 2 stappen vooruit en voel ik me gauw weer beter. Dat hoop ik maar....
Ik wilde dit alleen maar even opschrijven...even mijn hart luchten zoals zovelen hier, en zoals ik zelf hier ook al vaker heb gedaan...thanks.