Het is nu 2 maand uit en ik heb haar sinds de theatervoorstelling (zie mijn vorige blogs voor het hele verhaal) niet meer gesproken. Op geen enkele manier contact, niet kijken op haar Hyves om 'iets' van haar leven op te pikken ofzo.
Want, ik wil afstand nemen, ik wil erover heen komen en dat kan niet als ik constant op haar Hyves kijk wat ze doet of als ik contact met haar blijf houden. Het liefste kom ik haar nooit meer tegen, maar dat gaat niet als je beide in hetzelfde dorp woont. En aan de andere kant wil ik haar juist wél heel graag tegenkomen.
In mijn hoofd weet ik dat er geen enkele hoop meer is dat het nog goedkomt...oke, je weet nooit wat er in de toekomst gebeurd, maar nu blijven hopen zou nergens op gebaseerd zijn. Ik zie ook zeker haar slechte kanten nu en weet dat het niet alleen maar allemaal mijn schuld is...en als ik nu aan haar denk, voel ik ook een bepaalde afstand van haar.
Maar in mijn hart wil ik nog steeds dat het goedkomt tussen haar en mij, de dingen zijn foutgelopen, omdat we onbewust te weinig met elkaars gevoelens rekening hebben gehouden. Maar als personen passen we perfect bij elkaar...
Ik wil niet wanhopig blijven vasthouden aan haar, ik wil verder, want ik zie op dit moment geen enkele hoop. Maar ik krijg weer van die rare kriebels in mijn hart, ik weet niet hoe het nu met haar gaat en wat ze allemaal doet...maar als ik mijn gevoel zou volgen, zou ik haar nu smsen. Mijn verstand zegt me dat dat geen nut heeft en dat ik haar moet vergeten. Maar mijn hart zegt me dat ik íets moet doen.

Maar ik weet niet naar wie ik moet luisteren; naar mijn verstand of naar mijn hart. Adviezen, aub?