Gisteravond is mij heel duidelijk geworden dat hij heel erg in de war is. Hij houdt van mij en wil graag met mij verder maar zit nu in een relatie met haar omdat hij in zijn verdriet iets stoms gedaan heeft en haar nu niet wil kwetsen.
Zijn vader ziet mij als zijn dochter en wil niets liever dan dat wij samen verdergaan. Is het wijs om de hulp van zijn vader in te roepen? Ik heb zijn vader een mailtje getikt waarin ik uitleg geef over de situatie. (Deze mail heb ik nog niet verzonden.) Hierin vraag ik hem ook om met mijn ex te praten om hem te laten uitzoeken wat hij nou daadwerkelijk voelt en wil. En waarom hij nog bij haar is. Ik bedoel dus dat hij uit moet zoeken of hij bij haar is omdat hij om haar geeft of omdat hij een verantwoordelijkheidsgevoel heeft tegen over haar (zij was nl. al een hele tijd verliefd op hem en hij heeft haar een aantal keren afgewezen).

Ik ben zo kwaad op mezelf!
Omdat ik nog steeds van haar houd, omdat ik haar nog steeds hier had gehad als ik haar niet had gezegd dat ze weg moest gaan enz enz...
Alles wat er is gebeurd tussen ons maalt weer eens de hele dag door m'n hoofd en maakt me weer helemaal gek!!!
Hoe zou het zijn gegaan als ik haar niet had gezegd dat ze weg moest gaan? Was het dan misschien na verloop van tijd toch weer goed gekomen? Allerlei vragen gaan er door mijn hoofd en ik kan ze niet tegenhouden. Ik word zo depressief van het idee dat ze nog bij me had kunnen zijn en dat het mijn eigen schuld is dat ze er niet meer is.

Ha, ik zit nog steeds geheel vrijwillig in de achtbaan der emoties. Ik had besloten om hem te vertellen dat ik even de ruimte wilde om dingen te verwerken, even niet bellen en niet elkaar zien (want ja, in tegenstelling tot velen hier op de site, gaan wij gewoon lekker door alsof er niks veranderd is, hoe vreemd). Dus ik belde hem gisteren op. Wat bleek, hij bevond zich op 200 meter afstand van mijn huis en we waren allebei, zoals altijd, weer te zwak om daar niet aan toe te geven. Dus is hij vanochtend weer vertrokken. Ik heb om ruimte gevraagd en hij was vol begrip daarvoor, zei dat het nu eenmaal een consequentie was van de keuze die hij had gemaakt door het uit te maken. Maar ik vind de situatie met de minuut belachelijker worden. Vannacht nog lagen we bij elkaar in bed , gek op elkaar te wezen, en vanochtend vertrok hij weer, nergens kon je aan merken dat wij geen relatie meer hebben. Ligt het aan mij of is dit compleet achterlijk? En ja, ik ben dus als de dood dat hij straks ineens bijtrekt en besluit met dit gedrag te stoppen, dus vandaar dat ik nu zeg dat ik afstand wil. Want ik kan het niet aan om klappen te blijven incasseren. Alleen zou het af en toe wat makkelijker zijn als ik gewoon 'nee' tegen hem kan zeggen. Heb alleen oprecht geen idee hoe dat moet want ik wil niet het risico lopen dat ik 2 leuke dagen met hem mis, al heeft het dan geen toekomst.

Vandaag zat ik ineens in een dip...het ging de laatste tijd redelijk goed maar dat zal we gekomen zijn door (M) van deze site, omdat ie zo lief voor me is en naar me wilt luisteren als ik behoefte heb om mn hart te luchten.
Nou vandaag, ik hoorde een liedje van Celine Dion op de radio beneden en ik begon meteen te janken, mn ex en ik luisterden altijd samen naar celine Dion in mn moeders auto.
Ik wilde niet huilen maar het gebeurde gewoon, dus ben ik maar ff naar boven gegaan en heb liedjes van celine Dion geluisterd zodat ik ff alles kon uithuilen. daarna ging het wel weer... Ik wil hem echt uit mn hoofd, ik word GEK!!!!

Gisteren heb ik hem gevraagd te komen praten. Eigenlijk wist ik niet wat ik van dit gesprek moest verwachten. Het ging wonderbaarlijk goed. Ik had voor het eerst het gevoel dat ik gehoord werd en dat ik alles kon zeggen wat me dwars zat. Hij was erg lief voor me en ik kreeg voor het eerst weer het gevoel dat hij zijn hart weer voor me opende. Ik zag gisteren ook voor het eerst dat hij heel erg in de war is. En dat deed pijn, een teken dat ik nog steeds heel veel van hem houd?
In ieder geval, ik kan niet anders zeggen dan dat het gesprek mij heeft opgelucht. We hebben nix afgesproken en elkaar geen beloftes gemaakt.

Nee, natuurlijk hoop ik niet dat hij net zo met zichzelf
in de knoop zit als ik. Als ik weet dat het hem goed gaat
gaat het met mij ook goed. Maar ik mis hem zo en ik zou
eigenlijk stiekum wel eens willen weten of hij mij
net zo mist.!!!
Heb hem gisteren wel gemaild dat ik weer een hond heb,
maar verder al weken niets gehoord.Ook niets van mij
laten horen.

Het blijft moeilijk zonder hem. Ondanks dat ik van alles
en nog wat doe, maar het gemis is dan zeer confronterend!
Toch zoek ik geen kontakt met hem, wat me heel moeilijk valt. Maar toch doe ik het niet. Hij moet zelf achter bepaalde dingen komen. Ik hoop alleen dat hij net zo erg
met zichzelf in de knoop zit als ik.