Ben vandaag bijna ingestort op mijn werk.
Ik kreeg een preek over een fout die ik had gemaakt en ik ging echt door het lint! Ben maar weggelopen, vechtend tegen de tranen, nog steeds weet niemand op mijn werk dat ik gescheiden ben...
Als ik het daar moet vertellen stort ik echt helemaal in en dat wil ik voorkomen.
Iedere dag opnieuw word ik zo gekweld door mijn eigen gedachten dat ik écht niet meer weet waar ik het zoeken moet! De pijn houdt ooit wel een keer op zeggen sommige... ik moet het eerst nog zien en dan nog niet geloven!
Een relatie als ik met haar heb gehad krijg ik van mijn leven niet weer, we deden alles samen! Tot naar de wc gaan aan toe en ze was er altijd als ik thuis kwam, nu kom ik iedere dag in een leeg huis en ontvang ook helemaal geen visite, vrienden heb ik niet en mijn familie zoekt me ook niet op. De eenzaamheid drijft me helemaal tot fucking waanzin!!!!!!!!!

vanmorgen onder douche ging het alweer mis.
Ik moest weer eens janken om HEM...WAAROM???????
Alles ging door mn hoofd heen van begin tot eind.
En ik dacht aan hoe het zou zijn als mn ex wel zijn mond had open gedaan en over zijn gevoelens had gepraat met MIJ en niet met zijn huidige vriendin, daar kan ik zo verdrietig om worden.
Wanneer gaat dit over??? ik word er gek van!!!!.....
het ging 2 weken terug beter dan nu.
Ja het zal ook wel komen doordat ik nu op vakantie ga...en mijn ex zou meegaan...we hadden ons daar op verheugd... maar ja bij mij loopt altijd alles anders zoals ik wil.

Werd weer overstuur wakker. Ik word gek van mezelf. Die pijn gaat niet over. Voel me nog steeds zo rot. Ook door wat er gisteren is gebeurd (zie dagboek). Nu heeft hij mijn telefoonnummer ook al aan haar gegeven. Ik word gek van die smsjes. Hebben ze me al niet genoeg vernederd? Nu moet ik blij naar mijn werk. Hoop dat ik me kan concentreren. Ik weet nog steeds niet hoe ik mijn nieuwe leven in moet vullen. Voel me zo alleen..

het begon op een chat site,ik had net een computer en iedereen had het over chatten,dus ik zou ook eens proberen te gaan chatten.(niet om op zoek te gaan naar een relatie ofzo,maar gewoon gezellig te chatten)na een tijdje met velen gechat te hebben vond ik er niks meer aan,het waren allemaal geen serieuze types,alleen maar op 1 ding uit.ik zou gaan stoppen en ineens typte ik met iemand die ik toch interessant vond,we bleven maar typen en voelde me vertrouwd met hem en we typten verder op de messenger.tot midden in de nacht iedere dag weer.hij stuurde foto's en hij belde me een keer.na een tijdje hebben we een ontmoeting gepland en met knikkende knieën ging ik naar het station waar hij aan zou komen met de trein."kan ik nog terug,wie zal het zijn,waar ben ik mee bezig?" dit vroeg ik mij af toen ik stond te wachten op het station.mijn mobieltje ging en....het was hem,hij was uitgestapt en vroeg me waar ik stond en al bellend liep hij op me af.ik stond te trillen als een rietje,hoe hij liep,hoe hij bewoog,hoe hij keek,hoe hij glimlachte en me iets verlegen het mooie kleine bosje bloemen gaf,ik trilde als een gek,door de zenuwen en de vlinders in mijn buik die ik kreeg toen ie voor me stond.we wisten beide even niks te zeggen en hij pakte iets verlegen (en ook trillend ) mijn hand en we liepen het station af richting stad.langzaam aan begonnen we steeds meer te zeggen tegen elkaar en dit was het begin van mijn eerste echte liefde.

Vandaag voel ik me erg vreemd.
Ik mis mn ex nog elke dag (helaas) ...maar ben ook aan andere jongens aan het denken en overal aan het kijken of ik nog wat leuks zie lopen.
Ik voel me echt raar en vreemd....het liefst zou ik nu naar mn ex toegaan en hem knuffelen maar ja dat KAN en MAG NIET!!! Ik moet het niet willen, maar ja zo ben ik nou eenmaal.
Ik werk er hard aan om hem te vergeten maar elke dag komt er wel weer iets voorbij van ooooh kon ik hem maar zoenen en vasthouden....echt KUT!!
Ik ga woensdag naar portugal...ff weg van hier!
Ik weet het namelijk ff niet meer...ik zit behoorlijk met mezelf in de knoop.

Ik ga hier nog eens even iets kladderen...
Het gaat goed met me...ondanks dat ik een paar dagen geleden nog zo met mezelf in de knoop zat...
Ik weet dat ik hem graag ziet en hij weet dat ook...meer kunnen we niet doen.
We kunnen redelijk goed met elkaar opschieten...
Al had ik het gisteren wel zwaar toen ik hem met zijn vriendin zag kussen, het deed zo een pijn...
Het zal iets zijn waar ik mee zal moeten leren leven, hoe graag ik hem ook zie en hoe graag ik hem ook terug wil...

Heb vandaag gekeken of hij nou echt offline was of me geblokt heeft en dat heeft ie dus doet echt zo pijn om te zien...waarom wil hij me nou nie meer spreken? ik snap nie wat ik nou fout heb gedaan...het lijkt net of alles wat we hadden allemaal acteren was...ik had allemaal meer gezeik maar toen hij me dumpte was et zeg maar de laatste druppel...ik verwerk et helemaal fout ik weet nie of et slim is om te zeggen op deze site maar moet et toch kwijt...ik snij mezelf in mn polsen waarom weet ik ook nie het is niet dat ik dood wil nou ja eigenlijk wel maar durf ik nooit...het is meer dat het oplu