Inderdaad, ook ik ben klaar met mijn ex-vriend! Niet omdat ik gevoelens voor een ander heb, maar gewoon omdat hij mij niet waard is! Zaterdag heb ik hem gebeld, want natuurlijk belde hij mij niet nadat hij terug was van vakantie! Ik had van tevoren een behoorlijk aantal scenario's van zijn mogelijke reacties op mijn telefoontje bedacht... maar zijn uiteindelijke reactie sloeg echt weer alles! Hij was zo bot en zo egoistisch, dat hij mij niet eens de kans liet te vertellen waarom ik uberhaupt belde... hij ging er gewoon vanuit dat ik de hopeloze ex-vriendin was die hem kostte wat het kost terug zou willen. Nou, ik zal zeggen dat NIETS MINDER WAAR IS!! Ik wilde alleen mn hart luchten en hem zeggen wat ik er allemaal van dacht. Op het moment dat ik maar aan een zin leek te kunnen beginnen, zei hij alweer dat ie het niet wilde horen... blabla. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo'n onvolwassen reactie gehoord/gekregen! Hij had dan wel geen hekel aan me, maar hij wilde me gewoon nooit meer zien en ik mocht hem ook niet meer bellen/sms-en/mailen etc. ALSOF HIJ DAT VOOR MIJ GAAT BEPALEN! Echt ongelofelijk! Mag ik het op mijn manier ook proberen af te sluiten? Dat was al teveel gevraagd!

Het is nu een kort tijdje definitief over en ik dacht er eigenlijk toch relatief weinig moeite mee te hebben. Maar ik denk dat dit alleen is omdat ik haar verder niet meer gezien heb. Gisteren is ze langs gekomen en dan blijkt het toch wel een stukje moeilijker te zijn. Op zo'n momenten besef je weer hoeveel je leven ineens is veranderd?¢‚Ǩ¬¶.. en hoeveel je iemand om je heen mist. We hebben het gisteren allebei dan ook niet droog kunnen houden. Ik heb de laatste week niet echt moeite gehad op de momenten dat ik alleen thuis was, maar vanaf het moment dat ze gisteren weer de deur uit liep voelde ik weer de eenzaamheid en het verdriet.

Alweer een tijdje niet geschreven, niet omdat het beter gaat, helaas. Ik heb hem de afgelopen 2 weken zo'n 4 dagen gezien, nachten inclusief. Ook heeft hij me regelmatig opgebeld. Nu pas merk ik, in tegenstelling tot wat ik eerder zei, hoe me dat verscheurt. We zitten in een raar soort niemandsland. Als we bellen of bij elkaar zijn is alles zoals altijd, er is werkelijk geen steek veranderd; alle lieve dingen die hij vroeger zei en deed, doet hij nu nog steeds. Maarja, dan gaat hij weer weg en denk ik, wat schiet ik hier in godsnaam mee op? Wat voor toneelspel voeren we op? De gevoelens enzo zijn wel gemeend, maar door elkaar te blijven zien, komen we nooit van elkaar los. Wat ik echter niet eerlijk vind, is dat ik nu gedwongen word om 'nee' te gaan zeggen, ook uit zelfbescherming, maar dat wil ik helemaal niet! Ik heb het tenslotte niet uitgemaakt. Het gekke is dat hij ook keer op keer zegt dat we een toprelatie hadden en het daar niet aan lag, hij wil gewoon vrij zijn, zonder relatie op dit moment in zijn leven. Hoe kun je zo'n rationeel besluit nemen? En waarom gedraagt hij zich emotioneel er dan niet naar? Afgelopen zondag ging hij weer weg, en zei: we bellen snel weer. Nouja, ik bel hem dus niet en wacht wel af wat hij doet. Maar dat zal dan weer een nachtelijk gesprek worden van 2 uur, net als de vorige keren, en ook dat moet ik hem gaan ontzeggen. Maar hoe verdomde moeilijk is het, om nee te zeggen tegen hem, terwijl ik hem meer dan ooit wil zien en wil zoenen! Heeft iemand in zo'n zelfde soort situatie gezeten? Ik zou graag horen hoe anderen hiermee omgaan. Het punt is: ik weet dat ik 'nee' moet zeggen, maar de afgelopen 3 keer heb ik me dat ook voorgenomen met als resultaat dat ik hem de volgende dag zag. Het schiet gewoon niet op. Voor hem is het een stuk makkelijker: hij heeft zijn vrijheid, en mist hij mij, dan komt hij naar me toe. Ergens niet helemaal eerlijk natuurlijk...

Mijn eerste bericht, maar moet het gewoon even van me afschrijven, misschien lucht het op.
Ik heb / had 3.5 jaar een relatie met mijn vriendin. Sinds 2 maanden zegt ze tegen dat het over is en dat ik het moet accepteren, maar het probleem is dat ik haar maar blijf sms-en en bellen om te vragen of ze langskomt.
Het enige wat ik wil is een nieuwe kans......zij zegt die krijg je niet meer. Als ze volgende ochtend weer weg gaat vraag ik: is het echt over? Dan zegt zij weer dat ze het niet weet! En dan begint het hele spelletje weer opnieuw. Elke keer denk ik, ik bel niet meer maar doe het dan toch want dan mis ik haar zoveel! Maar daar wordt ze gek van en zegt ze dat ik moet accepteren dat het niet meer goedkomt.

Ben net wakker en voel me nog rotter dan een maand geleden.
Lijkt of de pijn alleen maar erger wordt in plaats van minder. Denk ook dat ik nooit meer zo'n band met iemand kan hebben als met hem. Ik weet dat hij heel veel me gehouden heeft. En op de een of andere manier heeft hij mijn liefde niet gevoeld. Had ik maar beter mijn best gedaan.

Vandaag belde hij. Of hij de eethoek die hij gekocht had mag hebben. Eerst hoefde hij helemaal niks en nu al weer die eethoek waar mijn computer enzo opstaat. Kan ik wel doen maar wat wil hij erna weer hebben? Hij zei dat mensen tegen hem zeiden dat hij gek is dat hij al zijn spullen achterlaat en toen is hij gaan nadenken. Maar wat lult hij nou. Het enige wat hij betaald heeft in dit huis is die verdomde eethoek! En toen hebben we nog langer aan de telefoon gehangen, want hij wil geen gezeik als ik hun in onze kroeg tegenkom, want als ik haar te lang aankijk gaat ze me slaan. Dus of ik dat wilde vermijden.