Gister gebarbequed en het was best gezellig maar ik had in de nacht van zaterdag op zondag een hele levendige en echte droom gehad. Over mijn ex dat hij was vreemd gegaan met mij maar dat hij dat helemaal niet wou omdat hij mij ranzig vond en dat hij dat ook niet tegen zijn nieuwe vriendin ging zeggen enz. Ik stond dus zondag al op met een rotgevoel. Toen kwam de visite en op zich ging het redelijk. Totdat G en A samen in onze tuin gingen zitten. Er was duidelijk een vonk tussen hun voelbaar en dat herinnerde mij aan wat ik mis. Ik ben helemaal alleen achter in de tuin op een ligbed gaan liggen huilen.

Ben ik weer. We hadden zaterdag afgesproken en het heel erg gezellig gehad. Zondag belde hij weer en ben ik weer naar ?¢‚ǨÀúm toe gegaan. Alles is perfect. Ik laat het maar een beetje gebeuren en probeer niet te snel conclusies te trekken, maarre?¢‚Ǩ¬¶zal het echt weer mogelijk zijn om weer bij elkaar te komen? Alles is zo gaaf als we bij elkaar zijn, dan gaat alles natuurlijk. Volgens mij moeten we niet zo veel nadenken en proberen alles te analyseren. Het is altijd eng om grote stappen te maken als samenwonen. Hoe denken jullie daarover? Zo van ?¢‚ǨÀúals het goed is, is het goed?'. Op een of andere manier is het niet zo simpel. Ik vind het ook eng.

We doen allebei ons best om "normaal" tegen elkaar te doen.
Ik vind het gewoon schijnheilig. Ik denk zelfs dat ik gewoon vriendelijk tegen hem doe omdat onze gemeenschappelijk vrienden de indruk hebben dat we er allebei over zijn. Het hun gewoon naar hun zin maken en de pret voor hen niet bederven. Volgende week gaan we met dezelfde vrienden ook een weekje naar de ardennen. Ik heb er geen minuut over getwijfeld om niet mee te gaan. Maar nu wel...hoe moet ik mezelf gedragen tov van hem? Ik heb hem gezegd dat ik wil vergeten wat we ooit samen gehad hebben, dat ik dan misschien ooit normaal tegen hem kan doen.

Tis nu 1 maand 4dgn voorbij. Na 1 week hier een leuke meid (E) leren kennen. Na 2 weken mn ex vergeten. Ik had iets om me op te richten. We hebben elkaar zaterdag ontmoet en zondag weer. Ik was K echt compleet vergeten. Tot we E en ik vandaag toch beide zoiets hadden van: der zit ons iets in de weg. we moeten t voor nu bij vriendschap houden. En toen terug met de trein. Niks anders gedacht dan aan K en af en toe aan "meiga" . IN de trein een traan moeten opvangen. Alles kwam weer naar boven van de afgelopen 4 jaar. Ik wist t toen zeker. T was te snel gegaan. Ik had de breuk met K nog niet verwerkt en wilde al verder. Dat gaat dus gewoon echt niet. Ik heb besloten om weer te gaan sporten, mn auto op te knappen en mijn pijn eerst helemaal te verwerken voor ik verder ga met nieuwe liefdes. Daar heeft deze date voor gezorgd. We blijven zeer goede vrienden maar voor nieuwe liefdes heeft deze pijn meer verwerking nodig. Leerpuntje (levenservaring)!!

nu 4 weken geleden. Voel me nog hetzelfde als in het begin.
Heb hem vandaag gebeld . Wilde even met hem praten. Maar hij deed heel kortaf en geirriteerd. Zei alleen dindag kom ik mijn post halen. Toen hing hij op. Wat doet dit pijn zeg.
Hij is weer gelijk gelukkig en ik niet. Ik hou zoveel van hem. Weet echt niet meer wat ik met mezelf aanmoet.

gister avond gezellig met alle buren buiten gezeten en ik heb veel (nep) gelachen.bij alles wat ik doe denk ik aan hem,zou hij mij ook missen? soms denk ik dat mannen geen gevoel hebben (tenminste de mannen die ik ontmoet).in die tijd dat ik nu vrijgezel ben had ik al veel afspraakjes kunnen hebben maar ik heb het niet gedaan omdat ik daar nog niet aan toe ben en omdat ik niet geloof dat het ze om mij gaat! want wat ziet een man nu in een vrouw met kinderen!!!
ik sms veel met een achterbuurman en heb hem gezegd dat ik misschien over een paar mnd wel met hem uitga....maar mijn vertrouwen in mannen is op dit moment ver te zoeken want volgens mij is w gewoon eenzaam en denkt hij dat ik een makkelijke prooi ben. ( of hij vind me echt leuk dat kan natuurlijk ook). ik weet het dus niet en ga voorlopig maar niet daten want ik geloof nooit dat er iemand is die mij leuk vind. ik ga eerst maar eens mijn zelfvertrouwen terugwinnen want dat heeft g in al die jaren echt kapot gemaakt. toen ik hem ontmoette was ik een zelfstandige vrolijke meid,maar dat is stukje bij beetje minder geworden.

gisteren werd de tweeling 1 jaar wat eigenlijk wel een reden voor een feestje was...ik heb mijn uiterste best gedaan om het een beetje leuk te maken voor iedereen maar eigenlijk was het een verschrikking!!! we hadden samen afgesproken dat hij hier op tijd zou zijn om ze uit bed te halen omdat 1 jaar erg bijzonder voor ons is. om 0800 belde ik jou dat ze wakker aan het worden waren en je beloofde gelijk te komen.om 0900 was je ernog steeds niet en belde ik je weer,maar je was dus gewoon weer in slaap gevallen...wat een eikel ben jij zeg!!!!! toen heb ik ze maar uit bed gehaald en zelf maar wat liedjes gezongen en 1 kaarsje op de taart gezet.