na een paar jaar single te zijn geweest, kwam ik iemand tegen waar ik helemaal hoteldebotel van werd. Het bleek wederzijds te zijn, maar toen we na een paar weken samen uit eten gingen, bleek hij een vriendin te hebben. Ondanks dat, bleven we via email en telefoon contact houden. We spraken af voor een weekendje naar een hotel te gaan. Helaas de dag dat we zouden gaan, mailde hij dat hij niet zou komen, hij had last van zijn geweten. Aan de ene kant begrijp ik het wel, maar ik ben doodongelukkig. Ik weet dat dit niet zo erg is als sommige andere verhalen, maar toch....Hij zegt dat ik het helemaal ben, dat hij hier ontzettend pijn van heeft, maar toch kiest hij voor haar.

Afgelopen zaterdag heeft me vriendin het uitgemaakt met mij, Heb dit verhaal ook op de site verteld. We houden erg veel van elkaar maar hadden vaak ruzie, ik wist zeker dat ik het nog een keer wilde proberen. me vriendin wou me niet meer zien en spreken om het proberen te vergeten etc. Ben 2 a 3 dagen ontzettend diep gegaan, in een roes zo pijnlijk. heb met veel vrienden gesproken. En nu 4 dagen later heb ik een foto van haar gepakt en voor me gehouden en moest me afvragen, hou je nou daadwerkelijk zo veel van haar?
En eerlijk waar ik wist het niet zo zeker meer. Ik heb het idee dat ik opeens er allemaal heel anders tegen aan kijk.

Waarom blijf ik met zoveel vragen zitten? Waarom, is denk ik toch de hoofdvraag. Waarom ben ik degene die verliefd is gebleven? Waarom was de sex dan nog wel goed? Waarom nam jij mij mee naar al jouw vrienden en familieleden?
Waarom doet het zo'n pijn bij mij en niet bij jou? Waarom lopen de tranen over mijn wangen terwijl we zo'n leuke tijd hebben gehad? Waarom weet jij zo zeker dat 'wij' beter niet kunnen zijn...
Waarom vind jij mij dan nog wel de geweldigste persoon? Waarom... Waarom voel ik mij zo vertrouwd bij jou? Waarom leeft mijn gevoel voor jou nog steeds? Waarom gooi jij anderhalf jaar zo weg? Waarom vecht jij niet voor mij?

het is verschrikkelijk dat een relatietje van amper een maand zo'n indruk op mij kan maken; ik denk niet dat hij weet wat liefde is, dus is het eenvoudig te zeggen dat je van iemand houdt... ik wil dat de pijn stopt; ik ben altijd de gedumpte partij met het liefdesverdriet; enkele maanden geleden zat ik hier al te huilen om een jongen en nu moet ik huilen om een andere jongen; ik wil hem weer zien en praten, maar ben bang dat zijn onverschilligheid mij hard zou raken of dat hij mij niet wil zien; overal bij mijn vrienden vraag ik bevestiging dat het toch mijn schuld niet was, dat we toch niet

Aagje, bedankt voor je reactie op mijn verhaal. Helaas gaat het reageren niet echt handig, vandaar op deze manier... inderdaad, ik heb een grote fout gemaakt, geef ik toe. Mijn 'luchtige' toon van schrijven kan inderdaad vrij arrogant overkomen, maar vermoedelijk doe ik dit omdat ik het idee heb dat ik flink bij de neus genomen ben... een clown voel ik me. Desalniettemin ben ik toch niet zo'n lieverdje als ik dacht... ik voel mij niet zielig, ik wil slechts weten hoe dit alles komt, of mijn rare ideeen voorkomen (21e eeuw he...) en ja, misschien moet ik eerst mijzelf maar eens doorlichten... verontrustend, maar toch bedankt voor je reactie.

peter heeft het vanavond komen uitmaken; de relatie kostte hem teveel moeite, hij vond dat zijn studies en sociaal leven eronder leden, wat wel overdreven is; het duurde maar een maand tussen ons, maar ik ben geradbraakt; één van de grotere problemen is da mijn zelfbeeld naar beneden gaat; zucht; wat nu?