Your ex is not better than you.

The person they may have left you for or, are currently seeing, is not better than you.

I went through hell the last few months and did the same thing that many of you are doing here. Crying and living life in pain. Watching the phone wondering if their name will appear. Jumping at the mere sight of a car that looks just like theirs. Shaking in the night when all you want is the warmth of their touch. Waking up and thinking of them. Going to sleep thinking of them. Having nightmares about them.

But that person is gone ladies and gentlemen and you have to remember that they chose to leave you. Their choice, whether you are able to stomach it or not, was their choice. Now you're left with a choice. It was one I struggled to arrive at, but now I'm getting there once again. I fought tooth and nail for a month of no contact and my ex came back into my life with long voicemails claiming she missed me. This is it! I got her back. So after I couldn't take it any more, I hopped in the car and went to go see my love! This is it!

First off I should explain the relationship briefly... I was together for almost 5 years... After 3 years I dumped her because I could not handle her insecurities, after 6 months of dating other people I realized she was what I wanted and ran back. She took me back, had the best year of my life with her and in life itself and decided she was what I wanted forever. Unfortunatly because of my career she again became insecure and dumped me this time because she was afraid I would do it anyways in years to come... (how sad). I work with a major label recording company and travel quite extensivly and thus have the oppertunity to meet hundreds of drop dead georgeous women, however my ex did not understand that looks are NEVER that important vs. true inner beauty, but that is an enitrely different post.

Gisteravond heeft mijn vriendin het uitgemaakt, we hadden 3,5 jaar...ik hield en hou van haar. Ze heeft het uitgemaakt omdat ze niet oud wil worden met mij, maar vorige week waren we nog naar een huis aan het zoeken, zij wilde kinderen met mij etc.
Ik snap al niet dat ze het uitmaakt, en dat ze er zo koel over blijft, ik heb vannacht nachtmerries gehad dat ze een ander heeft, dat moet toch wat zeggen? :S
Ik ben helemaal van de wereld en weet niet hoe ik dit moet aanpakken, ik kan en wil niet zonder haar zijn, maar zij wel zonder mij, hoe kan ik hiermee leven en het verwerken.
Hoe kan het van het een op het andere moment uitgaan, zonder een ruzie of vreemdgaan?

Het is volgende week welgeteld 5 maand geleden dat we uit elkaar gingen, nog steeds geen contact!! Ik voel mij zo slecht! Ik weet niet meer waar ik moet beginnen om hier uit te geraken
zoen viekebieke
xxxxxx....

Ik kom hier is mijn verhaal doen omdat ik hoop dat het mij zal helpen met mijn verwerkingsproces! Ik hoop dat jullie eventjes tijd hebben want het is een lang verhaal! We zullen maar beginnen bij het begin hé, dat zal het makkelijkste zijn. Ik heb X (laten we hem zo maar noemen) leren kennen toen ik 17 was op een feestje in de regio, meteen was het liefde op het eerste gezicht. We begonnen een relatie met alle up's and down's zoals in alle relaties zeker. Al snel werden we onafscheidelijk van elkaar, we zagen elkaar dagelijks en in het weekend bleef hij bij mij slapen of ik bij hem, we gingen samen uit, gingen samen op vakantie,... kortom we hadden de leukste tijd. Tot plots na 2 jaar en 6 maanden hij een eind maakt aan de relatie!! Hij had meer vrijheid nodig zei hij. Ok goed ik was er helemaal kapot van ik at niet meer, sleip niet meer en ging ook niet meer uit. Ik storte me op mijn school en dat leek te helpen mijn eerste jaar verpleegkunde met onderscheiding gehaald. 3 Dagen na de breuk vernam ik via via dat hij al een andere relatie had, met een meisje dat bijna 10 jaar ouder was en mama was van een dochter van 3. Ik was er nog erger aan toe, en zijn vrijheid dan?????? Ik heb 3 maanden geen contact niet meer gehad met hem, alleen via via hoorde ik weer dat hij alleen was (hij had tegen dat meisje juist hetzelfde gezegd dan tegen mij). Tot plots ik te horen kreeg hij samen was met een goede vriendin(toen toch nog) van mij in de klas??? Zij wist wat ik nog voor X voelde en hoe meoilijk ik hem kon vergeten, ik voelde mij veraden door allebei!! Die relatie heeft ongeveer 2 maanden geduurd, nog altijd had ik geen contact met hem! Tot plots dat meisje (laten we haar Y noemen) naar me toekomt en zegt "vieke ik ben naar de dokter geweest en ik ben zwanger van X." Daar sta je dan, hoe moet ik reageren?? Ze zei ook nog ik durf het hem niet vertellen, wil jij dat niet voor me doen, want jij kent hem veel beter dan ik? Ik alle moed bij elkaar geraapt en hem gebeld om af te spreken, tot mijn verwondering zei hij ja. Dus ik de volgende dag na de les met lood in mijn schoenen naar de plaats van afspraak, "X ik moet je iets vertellen; Y is zwanger van u!" hij heeft hem omgedraaid en is weg gegaan ik ben hem achterna gegaan en hij zei in de auto tegen mij "ik dacht dat je me nog een kans wou geven en dat je me daarom wou zien". Ik wou hem in zo een staat niet alleen laten. Ik zei zo voor te lachen laten we een weekendje weggaan en alles is op een rijtje zetten, hij antwoorde laten we dat doen; We zijn toen zonder iets vertrokken naar Antwerpen (het was al redeljk laat als we daar aankwamen) we zijn een hoteletje gaan zoeken en zijn dan de stad ingetrokken en hebben de bloemetjes is goed buiten gezet maa we hebben ook geweldig goed gepraat over alles; over hoe het kwam dat Y zwanger was, over hoe het nu verder moest enz... Het was de eerste keer dat ik zo goed met X heb kunnen praten. Terug in het hotel vroeg hij opeens aan mij "vieke wil je me nog een kans geven, ik ben zo dom geweest om je te laten gaan, ik hou van u". Ik wou er even over nadenken want wat zou er gebeuren met Y en het kindje??? Na nog maar is uren gepraat te hebben heb ik mijn hart laten spreken en hebben we zalig gevreeën, het voelde zo vertouwd. Toen we terug thuis kwammen was iedereen blij dat we terug een koppel vormde. Het kon echt niet meer stuk we waren zo gelukkig en ik wou zeker mee zorgen voor zijn kindje, zolang ik maar bij hem kon zijn, hij was en is de man van mijn leven. IK zei dus we waren zo gelukkig tot de bevalingsdatum van Y dichterbij kwam, we maakte steeds meer ruzie en we verwerkte het allebei op een andere manier, ik wou er over praten en hij wou er van weglopen. Dit is de doodsteek geweest voor onze relatie. Het is nu al bijna 5 maand geleden en ik heb geen contact meer met hem (spijtig genoeg). Ik zie hem nog wel op feestjes en via via heb ik gehoord dat hij al 4 maand een andere relatie heeft. Met mij persoonlijk gaat het helemaal niet goed, ik heb huilbuien, slaap niet meer, eet niet meer, moet mezelf dwingen om in het weekend weg te gaan en op school lukt het ook niet meer! Het staat nu al vast dat ik een half jaar zal moeten opnieuw doen. Ik kan mij gewoon niet meer concentreren. Sinds ik alleen ben heb ik 2 "vriendjes" gehad maar ik kan X niet vergeten, als ik bij die andere jongens was had ik het gevoel dat ik hem bedroog, ik kon het niet verdragen dat ze me aanraakte en ik kon niet recht in hun ogen kijken. Na een afspraakje voelde ik mij zo slecht dat ik weenend naar huis reed en direct mijn bed in trok om er pas de volgende dag met veel tegenzin uit te komen. Ik weet niet meer wat ik nog moet doen, ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd... Ben blij dat ik mijn verhaal is heb mogen doen en feel free om te reageren hé alle hulp en reacties zijn welkom!!!

Vandaag vier ik mijn eigen koffietafel.
Meer dan een jaar geleden dat ik iets had met iemand,
iets intiems, iets fijns, iets zinvols

Hetvan me afschrijven lukte destijds best goed, en sindsdien nog steeds wel.

Maar zon door de wolken, regen die ophoudt of slechts drup wordt?
Néh....

Tis pas de tweede keer sedert mn twaalfde dat ik zo lang op- en in mezelf ben.
Ik moet toegeven dat het eerste half jaar hoopgevend was.
Feestjes, vakanties, nog meer feestjes, veel beleving en sociaal contact.

Maar geen invulling van een leegte, een eega om samen mee te 'zijn'.
Verdriet stompt af, maar stompt niet af tot vreugde.

Het valt me op dat er heel veel mannen met het liefdesverdriet overblijven.

Zo ook ik. Na 3 jaar heeft mijn vrviendin vandaag de relatie verboroken. Ik ben er nog helemaal van kapot natuurlijk dus zal ik geen goed verhaal kunnen schrijven. Ik durf niet naar bed te gaan, omdat alles in huis, zeker de slaapkamer, me aan haar doet denken. Alle kaartjes, beertjes, boekjes, inrichting, spulletjes. Alles was van ons samen, en vooral van haar. Over een maand zal ik het huis uit moeten, zij gaat bij haar ouders wonen, en ik ook. Tot ik iets voor mezelf kan krijgen, want dit huis is veel te duur voor mij.