onbegrijpelijk, waarom het uit is.....

Mijn meisje en ik hadden 5 maanden en een beetje, alleen maar heel veel fun, nooit ruzie, geen problemen in bed en ga zo maar door.
We schreeuwden 5 maanden lang allebei ik hou van jou, allebei vertelden we trots aan bekenden en vrienden van ons hoe verliefd we waren.
Dan ga je samen op vakantie naar Barcelona voor 5 dagen en dan kom je terug, krijg je een ijskoude douche.....
'ik moet je wat vertellen....'
Als het zo begint, dan weet je dat er iets niet goed zit!
Huilend begon ze, 2 weken voor we naar Barcelona gingen was ze uitgegaan in Eindhoven (waar haar ouders wonen).

Ik wordt gek! Leef de afgelopen weken eigenlijk alleen maar op de automatische piloot. Niks is echt leuk, niks is hoe het was. Hoe lang gaat dit nog duren. Ik weet het heeft tijd nodig....maar hoe lang.
Het lijkt alsof hij vrolijk doorleeft en ik met de ellende achterblijf. Naja hij zal er vast ook moeite mee hebben, maar het lijkt hem allemaal zo makkleijk af te gaan.
Ik wil mijn oude leventje weer terug, wil gelukkig zijn en niet constant lopen malen...ik mis hem en wil hem terug. Weet ook wel dat dat niet kan. Waren we maar met ruzie of zo uit elkaar gegaan, kon ik hem maar haten. Dan had ik hem ook wel gemist, maar nu is ie zomaar verdwenen uit mijn leven en mis ik gewoon mijn liefie.

Hoewel ik mijn verhaal aan duizenden keren aan de mensen rondom mij heb gedaan, heb ik niet het gevoel dat dit voldoende is... Daarom ga ik proberen om het ook eens van me af te schrijven op deze manier, waar alleen wildvreemden het kunnen lezen. Elk beetje kan maar helpen...

Een paar weken geleden had ik een relatie met een meisje en al snel bleek voor mij, en voor haar, als ik haar mag geloven, dat onze gevoelens echt wel serieus waren en dat het dus met andere woorden veelbelovend was... Ik kan moeilijk spreken van 'de ware' of iets in die aard omdat ik daar niet echt in geloof maar het komt toch vrij dicht in de buurt, omdat onze overeenkomsten echt opvallend waren. Ik voelde me bij haar op mijn gemak zoals ik me niemand op mijn gemak voel, terwijl ik haar toch nog maar twee weken kende voor we echt een koppel werden. Ook zij had dit gevoel...

Hoh mannekes nu weet ik het helemaal niet meer....

Heb relatie van 3.5 jaar achter de rug. Zag hem heel graag en hij mij ook, maar het ging niet. We konden niet met en niet zonder elkaar dus zijn we wat blijven aanmodderen. Aan uit. Een maand geleden heeft hij me opgebeld met de woorden: 'sorry ik weet echt niet hoe ik u dit moet zeggen maar ik heb gevoelens voor iemand anders'. Dat was mijn grens. Sindsdien is hij met haar. Vandaag kwamen we elkaar tegen. Leuk gebabbeld. Ben mee naar hem thuis gegaan. We moesten de dingen eens goed uitpraten (ik wou antwoorden op mijn vragen). Hij was erg eerlijk. Het deed pijn maar alles is beter dan de twijfel (je verzint dingen en haalt u dingen in uw hoofd die nog erger zijn dan de realiteit). Plots zegt hij dat hij nog erg veel aan mij denkt, dat zijn nieuwe relatie gedoemd is om te mislukken omdat hij mij nog graag ziet. We hebben gekust en daar hebben we beiden geen spijt van. Het voelde echt goed. Alsof we het recht hadden. Eindelijk rust. Maar..........

ooh wat een rotgevoel zeg!deze pijn is echt te veel voor mij, het is nu een week geleden dat hij het voor de tweede keer heeft uitgemaakt. hij was heel oprecht en eerlijk tegen mij en zei meisje ik ben heel gek met je maar niet meer op je!...... ik dacht de eerste keer kwam het goed zal het nu ook wel goed komen nou ik zie het somber in moet ik zeggen. Ik heb juist zo'n leuke tijd met hem gehad maar ook een moeilijke tijd waar hij mij doorheen heeft geholpen.Ik snap er gewoon helemaal niks van! waarom? hij heeft geen ander ofzo dat weet ik zeker en hij heeft ook geen bindingsangst. maar goed ik moet me er bij neerleggen zeggen veel mensen zet m uit je hoofd ja lekker makkelijk.ik weet dat het moet maar stiekem blijf je toch een beetje hopen.

3 weken geleden ging het uit, veel verdriet en ik kon er niet meer tegen. na 2 weken ging het goed, hij vroeg of ik nog wel soms langs wilde komen gewoon als een vriendin. eerst wist ik niet of ik t moest doen, maar ik ging gewoon langs...die dag was geweldig, ik dacht dat ik over em was want ik vond het gewoon fijn om met em te praten en lol te maken als gewone vrienden dat doen. t weekend erna gingen we samen met vrienden uit... dat was geen goed idee...de dag erna...heb ik lang nagedacht en veel gehuild. ik wil em terug...elk dingetje dat ik doe doet me denken aan hem, elk geluidje/liedje verwijst me naar hem.

Zo bedrogen, zo voorgelogen, zo misbruikt en toch kan ik nog niet geloven, dat hij zo slecht en gemeen is. Dat kan toch niet na 4 jaar, heeft het danniets betekent, was ik een vervangend tehuis? Of is hij gewoon ziek?
Nee, ik wil hem niet terug en dat kan ook niet meer. Ik zal hem nooit meer kunnen vertrouwen en ik typ dit echt met tranen in mijn ogen want ik had hem zo graag vertrouwd. Houden van een leugenaar doet pijn. En ik hield van hem, teveel.
Maar waar het op neer komt is dat ik nog met zoveel vragen zit, waarom heeft hij nooit geprobeerd ervoor te knokken? Kan hij het niet of hield hij niet van me?